هادی احمدی مستندساز درباره اولین اثر خود که توانست جایگاه ویژه ای در عالم سینما و رسانه باز کند به سوره سینما [1]گفت: «داداسلطنه» اولین مستند به سرانجام رسیده من است که اولین بار در جشنواره بین المللی فیلم دهک در بخش ویژه سینمای کردی اکران شد و سپس در جشنواره فیلم های کردی لندن به نمایش درآمد، بعد از آن در سی و چهارمین جشنواره بین المللی فیلم های کوتاه تهران حضور پیدا کرد و در جشنواره منطقه ای شبدیز کرمانشاه هم جایزه بهترین کارگردانی و بهترین تدوین را برد.
وی افزود: جشنواره منطقه ای ژیار و جشن تصویر سال نیز این اثر حضور داشت اما به تازگی در جشنواره فیلم حسنات جایزه تقدیر ویژه هیات داوران را گرفت. این کار اولین مستند من بود که به سرانجام رسید. من پروژه دیگری را آغاز کرده بودم که هنوز تمام نشده و شخصیت داداسلطنه در اصل یکی از کاراکترهای آن مستند است.
احمدی با اشاره به اینکه ۳ سال تولید این اثر طول کشید، توضیح داد: پیش از شروع این کار در حال ثبت مستندی با موضوع سینماهای بانه بودم که با «داداسلطنه» آشنا شدم و او یکی از شخصیت های اصلی آن اثر بود. به مرور به این نتیجه رسیدم که خود داداسلطنه می تواند سوژه یک اثر مستقل باشد. وقتی با او و فرزندانش موضوع را در میان گذاشتم به من حدود ۷۰۰ ساعت تصاویری دادند که شامل راش های ضبط شده از مادرشان بود. تصاویری به شدت جذاب و غنی که برای هر بیننده ای می تواند قابل توجه باشد و من سعی کنم بیشتر از آنها استفاده کنم.
هادی احمدی درباره محتوای این اثر توضیح داد: این فیلم یک پرتره زنی به نام داداسلطنه است که در کودکی وقتی برای اولین بار پا به سالن سینما می گذارد به هنر هفتم علاقمند می شود. «داداسلطنه» بعد از این تجربه عشقش به سینما و بازیگری روزافزون شده تا جایی که علی رغم تمام سختی های زندگی این آرزو را از یاد نمی برد. او در جوانی با چهار فرزند بیوه می شود و در تمام لحظه ها برای فرزندانش از سینما و بازیگری می گوید. با شناختی آنها از مادرشان داشتند برایش مادر یک دوربین تهیه می کنند و او در واقع بازیگر جلوی دوربین خانوادگی می شود.
این کارگردان در پایان بیان کرد: اگر «داداسلطنه» مورد توجه قرار گرفته فقط به خاطر انرژی این کاراکتر و خانواده اش است که انگیزه زیادی برای تحقق آرزوی مادرشان داشتند. او در دوازده سالگی با مردی که بیست سال بزرگتر بود ازدواج کرد و هنگامی که ۴ فرزند داشت در جوانی همسرش را از دست داد. کار کردن در خانه های مردم و سختی های روزگار هیچگاه او را نسبت به سینما بی انگیزه نکرد و این درس بزرگی برای همه ما می تواند باشد.