فیلم سینمایی «یه حبه قند» به کارگردانی سیدرضا میرکریمی تابلویی از غنای فرهنگ اسلامی و باورهای ایرانی است.
سوره سینما: امسال انتخاب نماینده سینمای ایران برای حضور در اسکار بیش از هر سال و دوره دیگری دشوار شده است، وضعیت بغرنج تولیدات سینمایی در دو سال اخیر و اختلاف ها و حاشیه های فراوان که در بطن سینمای ایران وجود دارد مانع از تعیین یک استراتژی مشخص در حوزه های مختلف سینما شده است. بنابراین طبیعی است که برای متولیان سینمای ایران اهمیت نداشته باشد که چند ماه قبل به موضوع حضور ایران در اسکار توجه کنند.
آنهم یک سال پس از موفقیت سینمای ایران در کامل کردن ویترین افتخاراتش و به دست آوردن جایزه اسکار. از میان گزینه هایی که امسال می توانند نمایندگی سینمای ایران در اسکار را داشته باشند، «یه حبه قند» بیشتر از دیگر تولیدات این سینما لایق است، اگر داشتن زبان بین المللی را یکی از ویژگی های ضروری حضور فیلم ها در اسکار بدانیم، «یه حبه قند» این امتیاز را دارد.
فیلم توانسته در مرزی حرکت کند که در کنار داشتن ارزش های سینمایی و نمایش تبحر کارگردانش در روایت و قصه گویی و اجرای ایده های بصری فراوان، تابلویی رنگین از ویژگی های فرهنگی و دینی جامعه ایرانی باشد، مراسم شادی و غم ایرانیان، تلاش های یک خانواده برای مدیریت امور، حضور پررنگ زنان در بطن زندگی و توجه به انسانیت و عشق مفاهیمی است که در فیلم رضا میرکریمی مستتر شده است و می تواند برای جامعه غربی جذاب باشد.
میرکریمی را می توان به نوعی دنباله روی مسیر مجید مجیدی در فضای بین المللی دانست، آثار مجیدی هم که در محافل خارجی دیده و ستایش شده اند به شدت ریشه در باورهای اسلامی و ایرانی دارند، جهان بینی مجیدی و کریمی به هم نزدیک است و نگاه الهی در آثار هر دو فیلمساز دیده می شود. بنابراین می توان انتظار داشت پرچمی که مجیدی در سینمای ایران برافراشت با میرکریمی دوباره به اهتزاز درآید.
از میان تولیدات دو سال اخیر سینمای ایران، بعد از «جدایی نادر از سیمین»، «یه حبه قند» بیشترین میزان افتخار آفرینی را برای سینمای ایران داشته، حضور در جشنواره های مختلف و اکران در هفته های فیلم و محافل سینمایی جهان این فرصت را به «یه حبه قند» می دهد تا در عرضه و پخش جهانی موفق باشد و بیشتر از دیگر فیلم های ایرانی بخت راه یابی به میان پنج فیلم خارجی اسکار را داشته باشد. اگر «یه حبه قند» به اسکار معرفی شود، پخش خارجی فیلم با ابعادی تازه می تواند فضایی برای بیشتر دیده شدن آن فراهم کند، تا فیلم بخت بیشتری برای درخشش در اسکار داشته باشد.
تصویری که مخاطب غربی از فرهنگ شرقی دارد، توام با تحریف و تناقض است، «یه حبه قند» می تواند این تصویر را تصحیح کند و با نمایش جزئیات زندگی یک خانواده ایرانی و زیبایی های این زندگی، آنچه را مخاطب غربی با آن بیگانه است به معرض قضاوت بگذارد، دیدگاه الهی حاکم بر فیلم که اراده خداوندی را مافوق اراده بشری می داند و به این موضوع اشاره دارد که در نهایت حرکت جهان به سمت نیکی و خیر است، در جهان پرتنش امروز برای مخاطب تازگی دارد.
اگر چه امسال و پس از «جدایی نادر از سیمین» حضور سینمای ایران در اسکار دشوار و همراه با انتظارهای فراوان می شود اما انتخاب یک فیم که بخت موفقیت بیشتری دارد تنها کمک به دیده شدن آن فیلم نیست، تلاشی برای حمایت از سینمای ایران است، سینمایی که در روزهایی نه چندان خوش به سر می برد و آنچه از آن دیده می شود، نیمی از قابلیت ها و توانایی هایش نیست.
علی رضایی