حضور ابراهیم حاتمی کیا در فیلم سینمایی «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» به کارگردانی روح الله حجازی یکی از جذابیتهای این روزهای سینمای ایران است.
سوره سینما- ابراهیم حاتمی کیا شخصیتی جذاب دارد، او خوب می داند رسانه ها را چطور رهبری کند، سیاست گذاری هایش برای هدایت رسانه ها و جهت دهی به آنها همیشه وجود داشته و معمولا نتیجه مثبت داده است. در ادوار مختلف، هر گاه فیلمی ساخته مرکز توجه بوده، نقد شده و فضای رسانه ای خوبی درباره این کارگردان و اثرش به وجود آمده است.
کارگردان محبوب سینمای ایران که همه محبوبیتش تنها به دلیل فیلم هایش نیست، همواره چهره ای خبر ساز بوده، از این نظر می توان او را با مسعود کیمیایی مقایسه کرد. حاتمی کیا هم مثل فیلمساز قدیمی خوب می داند چه زمانی باید مصاحبه کند، چه بگوید و چطور خود را در صدر اخبار حفظ کند. حاتمی کیا مانند کیمیایی شخصیتی جذاب دارد که فراتر از فیلم ها قرار می گیرند، برای همین خیلی مهم نیست آنها در کدام بخش از دوران فیلمسازی شان هستند و اوضاع زمانه بر وفق مراد است یا نه، فیلم های این فیلمسازان برای بسیاری مهم است، تماشایش امری ضروری محسوب می شود و انتظار برای دیدن اثر بعدی، یک وظیفه است.
حاتمی کیا در بسیاری از فیلم هایش مقابل دوربین رفته، نقش هایی کوتاه در «دیده بان» یا «بوی پیرهن یوسف» بازی کرد و در «خاکستر سبز» کنار قهرمان اصلی فیلم در هواپیما نشست تا شباهتش با او را به تماشاگر یادآوری کند، حضورش در «بوی پیرهن یوسف» که البته در تدوین کوتاه شد، ربطی به سیمای همیشگی فیلمساز محبوب سینمای دفاع مقدس نداشت و آشکار شد هنر او در کارگردانی و بازی گرفتن از بازیگرانش بیش از بازیگری است، او لوازم اولیه بازیگری مثل فیزیک مناسب و جذابیت را داشت، اما نقش آفرینی اش سرد و اغراق شده و البته ناامید کننده از کار درآمد.
با این همه، تجربه گرایی او برای تجربه کردن یک نقش پذیرفته و پس از مدتی فراموش شد، پارسال و زمانی که خبر حضور ابراهیم حاتمی کیا در فیلم فیلمسازی جوان منتشر شد، خیلی ها به یاد آوردند که کارگردان محبوبشان یک تجربه ناموفق در زمینه بازیگری دارد و از این موضوع تعجب کردند که فیلمساز مشهور سینمای دفاع مقدس در فیلمی از یک کارگردان دیگر مقابل دوربین رفته است.
آنهایی که زمان نمایش «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» در سی امین جشنواره فیلم فجر در برج میلاد حضور داشتند به یاد دارند که سالن اصلی برج مملو از جمعیتی بود که بسیاری از آنها برای دیدن بازی ابراهیم حاتمی کیا به سالن آمده بودند و کنجکاو بودند بیش از بازیگران اصلی و ماهیت خود فیلم، سینماگر باسابقه را در قامت یک بازیگر ارزیابی کنند.
بیش از یک دهه از ساخت «بوی پیرهن یوسف» گذشته و حاتمی کیا دورانی پر فراز و نشیب را تجربه کرده بود، حالا حضورش در نفشی دشوار و پیچیده جذاب بود، هر چند به عنوان بازیگر می شد خامدستی هایی در کارش دید، اما این حضور کاملا با نقش آفرینی شتاب زده آقای کارگردان در «بوی پیرهن یوسف» تفاوت داشت، او در کنار بازیگر بزرگی مانند حمید فرخ نژاد سهم خود را از فیلم داشت، حضورش دوست داشتنی و قانع کننده بود، توانسته بود پیچیدگی های نقش را درک و درست اجرا کند، ظاهرش جذاب و قرار گرفتنش در نقش مردی غریب، قانع کننده بود.
گویا می شد به این باور رسید که فیلمساز محبوب سینمای پس از انقلاب در ۵۰ سالگی استعداد تازه اش در بازیگری را به رخ می کشد، حالا و در اکران عمومی «زندگی خصوصی …» که یکی از تولیدات بحث برانگیز سینمای ایران در سال ۹۰ بوده، بازهم حضور حاتمی کیا عنصری جذاب برای تماشاگر است. او در این فیلم کاری دشوار داشته، در کنار دو بازیگر حرفه ای و در فضایی متفاوت باید نقشی را بازی کرده که موتور اصلی درام است و همه تغییر و تحولهای فیلم و شخصیت ها متاثر از او است.
روح الله حجازی به عنوان یک فیلمساز به خوبی و همراه با هوشمندی از پرسونای جذاب ابراهیم حاتمی کیا به نفع فیلمش استفاده کرده و توانسته از شعاع درخشان جذابیت این فیلمساز – ستاره بهره ببرد. در این روزگار که غیبت ستاره ها روی پرده سینما به یک آفت تبدیل شده، حضور حاتمی کیا در «زندگی خصوصی …» جای خالی همه ستاره ها را پر کرده و بخشی از این موضوع البته به هوشمندی کارگردانی برمی گردد که می داند چطور از قابلیت های رسانه استفاده کند.