«ایران برگر» یک کمدی انتقادی است که می‌تواند در جذب مخاطب انبوه موفق باشد.
سوره سینما – میثم محمدی: روز نهم جشنواره فیلم فجر با فیلم سینمایی «ایران برگر» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی آغاز شد. هر چند متاسفانه در این دوره از جشنواره بارها درباره ضعف فیلم‌ها و جشنواره این دوره نوشتیم، اما باز هم باید گفت که هنوز این روند ادامه دارد و تلخی ماجرا از جایی است که نه کارگردان با تجربه ای مانند جوزانی انتظارات را برآورده کرد و نه جوانان فیلمساز در این دوره امیدواری‌های قاطعانه‌ای به اهالی سینما دادند.
فیلمسازانی که هر بار گفتگویی از آنها خواندیم و صحبتی شنیدیم در قامت مدافع سینمای متعالی ظاهر شده اند و منتقد جریان حال حاضر سینما بوده اند، حالا چه می شود که وقتی در جایگاه فیلمساز قرار می‌گیرند ، تمام حرف ها و حرص و جوش هایی را که برای حال نحیف سینما می‌خوردند را به دست فراموشی سپرده و خود را به جریان سطحی و بی خطر و تکراری سینمای عامه پسند و تجاری می سپارند؟!
سینمایی که انتقادش نخ نما و تکراری است و درون مایه اش دستمالی شده و اطلاق برخورداری از مضامین عمیق و جدی اجتماعی به آن ظلم است . سینمایی که شخصیت هایش عاریه ای و نچسب است و موقعیت های کمیک آن قابل پیش بینی و دست چندم است. بهره گیری از ترفند منسوخ کمدی های بزن و بکوبی که می خواهد به هر قیمتی مخاطب را بخنداند. محافظه‌کاری جاری در این اثر و یکی به نعل و یکی به میخ زدن های فیلمنامه نویس در فضای انتقادی خنثی و جاری در اثر نشان از یک تناقض ایدئولوژیک دارد، ایدئولوژی که براساس شرایط دستخوش تغییر می شود و یک روز در کالبد روشنفکری کاریکاتورگونه ظهور می کند و روز دیگر هم طبق شرایط ، جامه پوپولیستی بر تن می کند و تکلیف خودش و هدفش مشخص نیست.
[1]باز هم باید این نکته را یادآوری کرد که این آثار در بخش سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر به نمایش در می آیند ، جشنواره ای که سالهاست دیگر به اندازه نامش عمل نمی کند و خروجی ندارد و در منحنی طبیعی خود آثار قابل تامل و تاثیرگذاری در سینما نداشته و گه گاهی اسثناهایی بوده اند که به صورت مقطعی سینمای ما را احیا کرده اند ، جشنواره ای که کیفیت تولیدات آن با پروپاگاندایی که حول آن وجود دارد در تناقض است و همیشه شمایل سینمای متعالی کشور در سخنان و گفتگوهای اهالی سینما و مدیران نمود داشته و هیچ گاه در عمل نتوانسته جهشی قابل توجه داشته باشد.
فیلم سینمایی «ایران برگر» تجربه ای است ناامید کننده که با زرق و برق های انتقادی تهی و ژست نامتعادل معترضانه و منتقدانه اش گیشه را هدف قرار داده و بی تردید در این مسیر موفق خواهد بود و با برخورداری از بازیگرانی که در سالهای اخیر بار طنز آثار تلویزیون و سینما را بر دوش می‌کشند ، مخاطبان را به سالن های سینما خواهد کشید، اما افسوس جریان در آنجایی است که این انتقادات کارکردی در جهت بهبود شرایط اجتماعی ندارد و خط کمرنگ و موقتی در ذهن مخاطب بر جای گذاشته و آن خط هم در میان شلوغی و بهم ریختگی کلامی و تصویری داخل فیلم پاک خواهد شد.