مجموعه «فوق سری» در کارنامه سازنده‌اش اثری متوسط به حساب می‌آید.
سوره سینما – میثم محمدی – سریال تلویزیونی «فوق سری» به کارگردانی مهدی فخیم زاده که در ایام نوروز از شبکه یک سیما روی آنتن رفت ، در بین مجموعه های تلویزیونی نوروز توانست در رده آثاری قرار بگیرد که مخاطبان توجه خوبی به آن داشتند و شادی عمده ترین دلیل این استقبال هم سابقه کارگردان آن در زمینه تولید سریال های پلیسی و معمایی بود که پیش از این تجربه های موفقی را از سر گذرانده بود . هر چند که فخیم زاده در میانه های پخش این سریال اعتراضاتی را مبنی بر سانسور بیش از حد این مجموعه داشت ، اما ملاک برای قضاوت درباره یک اثر ، چیزی است که از تلویزیون در برابر دیدگان مخاطب قرار می‌گیرد .
در این مجموعه هم فخیم زاده سراغ یک موضوع با محوریت پلیس رفته بود و طبق معمول آثار گذشته ، بار اصلی بازی های مجموعه را نیز خود بر دوش می کشید . داستان درباره یک خلافکار به نام ناصر پاپتی بود که در یک اقدام عجیب و بر اساس یک عمل جراحی خود را شبیه به سرهنگ علی نصراللهی کرده بود تا به اهداف خود دست پیدا کند و طبیعی بود که پیگیری این جریان ، زندگی سرهنگ نصراللهی را تحت الشعاع قرار میدهد و جریانات اصلی در درام شکل می گیرد . همین خط اصلی توانسته بود فضای جذاب و دراماتیکی را ایجاد کرده و بیننده را برای دنبال کردن ماجرای این دزد و پلیس مجاب کند . داستان در قالبی رئال روایت می شود و به هیچ عنوان قصد ندارد که در فضای فانتزی های معمول پلیسی حرکت کند ، اما در مواقعی زبان طنزگونه ای به خود می گیرد که همین عنصر هم موجب دوپاره شدن لحن داستان می شود. حال با وجود اینکه ما با یک فیلمنامه رئال مواجه هستیم ، انتظار می رود اتفاقات و خطوط فرعی داستان و کاراکترها در فضایی منطقی و باورپذیر حرکت کنند تا بتوان موضوع را به راحتی پذیرفت و با آن همسو شد.
اما این اتفاق در مجموعه تلویزیونی «فوق سری» به شدت مورد غفلت واقع شده و تعجیل در طراحی داستانک ها و روابط میان شخصیت ها تناقضات و اقدامات غیرمنطقی بسیاری را پیش رو قرار میدهد. طبیعی است که در چنین داستانی که بی تردید با نظارت و سفارش دستگاه انتظامی کشور مقابل دوربین رفته است ، باید با یک نیروی خیر قدرتمند که پلیس آگاهی آن را نمایندگی می کند مواجه شویم ، نیرویی که در تصمیم گیری ها و تدبیرها و عملیات مربوط به خود با صلابت و هوشیاری وارد عمل شود و از طرفی هم ایجاد یک قطب مخالف قدرتمند در مقابل این دستگاه امنیتی می تواند این قدرت را پررنگ تر کند.
[1]
اما در مجموعه «فوق سری» ما نه تنها با یک گروه عملیاتی قدرتمند و باهوش و منطقی مواجه نیستیم ، بلکه قطب بزهکار داستان هم از کمترین بهره هوشی برخوردار است و تمام اتفاقات بسیار ساده به وقوع می پیوندد که این سادگی را می توان به نوعی غیرمنطقی و غیرقابل باور تعبیر کرد . برای این مساله می توان به روابط میان پلیس با ناصر پاپتی و خانواده او و فضا و اختیارات و محدوده عملی که به او اختصاص داده شده بیشتر توجه کرد که در بسیاری مواقع عاری از هرگونه منطق ابتدایی است . یا می توان به سکانس فرار مجید باستان از بین تیم عملیاتی آگاهی در ساده ترین سطح و ابتدایی ترین شکل نگاه کرد که به شدت قدرت و اقتدار یک نیروی امنیتی را زیر سوال می برد.
به هر حال فیلمنامه «فوق سری» سرشار از این نکات و نقاط ضعف است و به غیر از ایده ابتدایی آن نمی توان به نقطه دیگری اتکا کرد ، و البته باز هم باید متذکر شد که پیشینه مهدی فخیم زاده در تولید چنین مجموعه هایی به اضافه همین ایده جذاب و حضور خود فخیم زاده در دو نقش اصلی این کار از عوامل جذابیت این مجموعه محسوب می شود که البته به لحاظ بازی هم فخیم زاده با مجموعه ای از اکت های آشنا در رفت و آمد میان کاراکترهای موفقی بود که پیش از این در مجموعه های دیگر از او دیده بودیم ، کاراکترهایی همچون اصغر کپک و نمکی که هنوز هم در ذهن مخاطبان باقی مانده است .از سوی دیگر هم مجموعه بازیگرانی که در جبهه بزهکاران قرار داشتند نتوانسته بودند شمایلی قدرتمند و باورپذیر را از خود ارائه دهند که بخشی از این جریان را باید پای شخصیت پردازی های ضعیف در فیلمنامه دانست و بقیه ماجرا را هم باید مرتبط با اجرای بازیگرانی دید که عده ای از آنها هم پای ثابت کارهای فخیم زاده هستند و در قالب هر کاراکتری خود را تکرار می کنند. به هر رو مجموعه «فوق سری» را می توان با توجه به امتیازات و ضعف هایی که داشت ، اثری متوسط در کارنامه کارگردانش به حساب آورد که البته در ایام نوروز هم فرصت خوبی برای دیده شدن داشت.