- سوره سینما - http://www.sourehcinema.ir -

حاشیه نگاری «سوره سینما» از جشنواره فجر-۵/ از حضور پررنگ خبرنگاران در آثار جشنواره فجر تا نرفتن عوامل «بادیگارد» بر فرش قرمز

khabarnegar-film

سوره سینما [1]احسان سالمی [2]: شب گذشته، شب نمایش آثار چهره‌های با سابقه و شناخته شده سینما بود. شبی که در آن چهار فیلم «بادیگارد»، «من»، «امکان مینا» و «رسوایی۲» به نایش درآمد و در میان این نام‌ها، بیش از همه نام ابراهیم حاتمی‌کیا و «بادیگارد» او می‌درخشید.

«بادیگارد» همه را راضی کرد   

بدون شک «بادیگارد» بهترین فیلمی است که تاکنون در این دوره از جشنواره فجر اکران شده است. فیلمی خوش ساخت از محبوب‌ترین کارگردان ایران که یادآور خاطره خوش مخاطبان از «آژانس شیشه‌ای» دیگر فیلم ماندگار این کارگردان بود.

شاید به همین خاطر بود که از یک ساعت پیش از آغاز اکران این فیلم در برج میلاد، صفی طولانی از علاقمندان تشکیل شده بود که به هیچ وجه دوست نداشتند فرصت هرچه زودتر دیدن جدیدترین اثر ابراهیم حاتمی‌کیا را از دست بدهند.

body-gard

هرچند که باز هم بی‌تدبیری مدیران جشنواره در راه دادن افرادی که ارتباطی به سینما نداشتند باعث هرج و مرج و ازدحام بیش از اندازه در سالن همایش‌های برج میلاد شد و هرچند که باز هم با جماعت فرهنگی و رسانه‌ای، برخوردی دون شان آن‌ها صورت گرفت ولی «بادیگارد» حاتمی‌کیا آن قدر خوب و ارزشمند بود که مخاطبانش بعد از دیدن آن، همه ناراحتی‌ها فراموش کنند و غرق در تشویق جدیدترین اثر این کارگردان محبوب شوند.

البته «بادیگارد» حاتمی‌کیا یک حاشیه جالب توجه نیز داشت و آن هم عدم حضور کارگردان و عوامل این فیلم سینمایی بر روی فرش قرمز جشنواره فجر بود. حاتمی‌کیا دلیل این کار اعتقاد نداشتن به فرش قرمز دانست و گفت: نه من به‌عنوان کارگردان و نه هیچ‌یک از عوامل تولید فیلم به روی فرش قرمز حاضر نخواهند شد.

man

«منِ» ناامیدکننده 

فیلم سینمایی «من» به کارگردانی سهیل بیرقی از جمله فیلم‌هایی بود که قبل از آغاز جشنواره تبلیغات زیادی در مورد شاخص بودن آن مطرح می‌شد. اما اکران این فیلم در دومین نوبت نمایش فیلم‌های روز پنجم جشنواره فجر نشان داد که تمامی این حرف‌ها جوسازی‌های معمول برخی از رسانه‌ها برای بیش‌تر دیده شدن کار است.

تنها نکته جالب توجه در مورد این فیلم یکی آن بود که در ابتدای تیتراژ این فیلم توصیه شد افراد زیر ۱۵ سال آن را نبینند و دیگری انتخاب کاملا نادرست لیلا حاتمی برای بازی در نقش یک زن خلافکار بود.

مجریان و خبرنگاران مهمانان ویژه جشنواره

یکی از موضوعات جالب توجه در این دوره از جشنواره فجر، حضور بیش از حد مجریان تلویزیون در کاخ جشنواره است. مجریانی که معلوم نیست چه سنخیتی با سینما دارند و هر روز هم به بهانه تماشای یک فیلم به برج میلاد می‌آیند. از عادل فردوسی‌پور و محمد سلوکی گرفته تا ‫جعفر یازرلو‎ مجری اخبار سیما که دیروز با دختر خردسالش مهمان کاخ جشنواره شده بود! البته دیدن مجریانی همچون احسان کرمی و فرزاد حسنی دیگر تبدیل به یک عادت همیشگی برای اهالی برج شده است و اصولا کسی از دیدن آن‌ها در این‌گونه برنامه‌ها تعجب نمی‌کند.

اما نکته جالب توجه فیلم‌های نمایش داده شده در روز گذشته جشنواره فجر، حضور پررنگ کاراکتر خبرنگار در این فیلم‌ها بود. به طوری که در فیلم های «امکان مینا» و «رسوایی۲» یکی از شخصیت های اصلی فیلم نقش یک خبرنگار را ایفا می‌کرد و در فیلم «بادیگارد» نیز کامران نجف زاده در نقش خودش مقابل دوربین رفته بود.

amkane-mina

کمال تبریزی و انتظاراتی که برآورده نشد  

ساخت فیلم‌های سفارشی همواره درگیر این آفت بوده است که تیم تولید اثر توجه چندانی به کیفیت و نتیجه نهایی کار نمی‌کنند و فقط به واسطه سابقه قبلی خود، یک اثر متوسط و حتی ضعیف را به آن سازمان سفارش دهنده قالب می‌کنند. کاری که کمال تبریزی سال گذشته با «طعم شیرین خیال» و امسال هم با «امکان مینا» آن را انجام داد تا در اولی یک اثر کاملا شعاری و مضحک را به سازمان حفاظت از محیط زیست قالب کند و امسال نیز همین کار را با مسئولین وزارت اطلاعات تکرار کرد.

«امکان مینا» ایده خوبی داشت که تبریزی به بدترین شکل ممکن آن را نابود کرد تا سابقه ساخت یک اثر ضعیف دیگر در پرونده کاری این کارگردان پرکار به ثبت برسد.

rosvayee2

جلوه‌های ویژه‌ای که فیلم سینمایی شد!  

انتظارات از مسعود ده نمکی همیشه بالا بوده و هست. به همین خاطر وقتی نوبت به اکران «رسوایی۲» رسید، اصلا انتظار ایستادن در صفی طولانی جای تعجب نداشت. البته این صف همانند صفی نبود که چند ساعت قبل برای فیلم حاتمی‌کیا تشکیل شده بود ولی در هرصورت ده نمکی طرفداران و مخالفان خاص خود را دارد که همیشه دوست دارند ببینند، ده‌نمکی این بار می‌خواهد چه بگوید؟

البته جدیدترین ساخته ده‌نمکی آن چیزی نبود که انتظار آن را داشتیم و بیشتر به نظر می‌رسید مجموعه‌ای جلوه‌های ویژه است که ده نمکی میخواسته با اتصال آن‌ها به هم یک اثر سینمایی را به مخاطبش عرضه کند ولی در نهایت وابستگی شدید او به تکنیک باعث شده تا نتیجه کار تبدیل به ضعیف‌ترین اثر در کارنامه کاری این کارگردان شود.