[1]در این میان وقتی حوزه در سال ۹۱ اقدام به دریافت چهار پروانه ساخت کرد و تولید این چهار اثر را رقم زد، باز طعنه‌ورزان و مخالفان این نهاد هنری شروع به طعنه‌زدن و جوسازی کرده و لحظه‌شماری می‌کردند تا پس از آماده شدن و نمایش این آثار، نقطه ضعفی به‌ویژه از حیث محتوا در آنها یافته و تیغ تیز بی‌انصافی بر آنها حواله ساخته و بگویند ببینید این هم از فیلم‌های حوزه که این همه ادعای کار فرهنگی و محتوایی می‌کرد.
با این حال وقتی حوزه هنری سه فیلم آماده شده خود را راهی جشنواره فیلم فجر کرد و در معرض تماشا و داوری افکار عمومی اعم از عموم مردم و نیز اهالی سینما گذاشت، همه متفق‌القول هم‌صدا شدند که این آثار اعتباری نو به سینمای ایران بخشیده و فضای سینمای ارزشی و خانوادگی را که در سال‌های گذشته مورد هجمه قرار گرفته بود، تلطیف کرده و تصویری واقعی، محترمانه و سازنده از جامعه و خانواده ایرانی را بر پرده سینماهای ایران به تصویر کشیده است.
[2]
در این خصوص فیلم «حوض نقاشی» ساخته مازیار میری به تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی و محصول حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، یکی از آثار شاخص سینمای ایران در سال‌های اخیر است که از طریق قصه‌ای عاطفی و پر مغز، چهره‌ای دلنشین از خانواده‌ای ایرانی و دغدغه‌های آنها را مطرح می‌کند؛ فیلمی که توانست در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر از سوی صاحبان و مخاطبان اصلی سینما یعنی مردم به عنوان بهترین فیلم برگزیده شود، هر چند که از سوی داوران نادیده گرفته شد.
در هر حال می توان گفت حوزه هنری در سال گذشته کارنامه‌ای خوب و سازنده از خود در عرصه سینما ارائه داده و نه تنها در میان تمامی تهیه‌کنندگان بخش دولتی و خصوصی بهترین عملکرد را به نمایش گذاشته بلکه در میان تمامی نهادهای انقلابی و دستگاه‌های سینمایی و فرهنگی منسوب به این نهادها نیز کارنامه‌ای به مراتب شاخص‌تر و سازنده‌تر به نمایش گذشته است.
[3]
در این میان آنچه که می تواند این حرکت خجسته حوزه هنری را ارزشی صد چندان بخشیده و ماندگار سازد، تداوم و مانایی این روش و منش است. روش و منشی که اگر مقطعی نباشد و سیری رو به جلو داشته باشد، سینمای ایران و مخاطبان آن را چه به لحاظ محتوایی و چه به لحاظ سرگرمی سازنده، منتفع خواهد ساخت و پنجره‌ای با هوای تازه به روی سینمای کدر امروز خواهد گشود.