سوره سینما

پایگاه خبری-تحلیلی سینمای ایران و جهان

sourehcinema
تاریخ انتشار:۷ دی ۱۳۹۵ در ۲:۳۰ ب.ظ چاپ مطلب

عُرف یا قانون؟/ نگاهی به جنجال‌آفرینی پیرامون کلمه «تحریمِ حوزه‌ هنری»

cinema-azadi

وقتی هر سینماداری به دلخواه خود اقدام به اکران فیلم‌ها می‌کند، این حق برای سایر سینماداران از جمله حوزه هنری هم وجود دارد که با توجه به ضرورت‌های فرهنگی- اخلاقی جامعه و بر محوریت الویت‌های مورد نظر خود، فیلم‌ها را انتخاب و نمایش دهد.

سوره سینما – علیرضا رسولی : در اذهان عمومی و سینماگران اینگونه رایج شده است که اگر فیلمی دارای مجوز نمایش است تمامی سالن‌های سینمایی موظف و یا به تعبیری مکلف به اکران آن هستند. جالب است بدانیم هیچ قانونی در وزارت ارشاد وجود ندارد که سینمادار مکلف به اکران فیلمی باشد.
در سال‌های اخیر با توجه به اتفاقاتی که در عرصه سینما رخ داد، حوزه هنری از اکران برخی فیلم‌ها که از دیدگاه مسئولان حوزه هنری مغایر با اهداف و سیاست‌های کلان فرهنگی نظام و متعرض به هنجارها و اخلاقیات جامعه بوده صرف‌نظر کرد. این ماجرا که کاملا بدیهی و قانونی بود به دلایل متعددی تعبیر به «تحریم فیلم» از سوی حوزه هنری شد و عده‌ای با توجه به اینکه منفعت خود را در پرداخت چنین واژه‌ای می‌دانستند در موضع اپوزیسون قرار گرفته و بار این واژه را بر دوش کشیدند و مدام بر شیپور آن دمیدند؛ از این رو سعی کردند تا به استفاده از رسانه‌ها و شبکه‌هایی که در اختیار داشتند، حوزه هنری را آماج حملات شان قرار دهند.
نباید از داخل زمین سینما به مشکلات‌مان بنگریم؛ این کار همانند عادتی است که خودمان را فقط با خودمان بسنجیم! در صورتی که وقتی از دورتر و با فاصله به مشکلات و نارسایی‌ها نگاه کنیم متوجه می‌شویم که زمین سینمای ایران فاقد قدرت مولد در شرایط فعلی است و برای رونق و رشد آن، توجه کردن به تجارب کشورهای دیگر می‌تواند بسیار مفید باشد.
باید بپذیریم که قواعد سینما در حوزه توزیع و نمایش درهمه جای دنیا مبتنی بر به رسمیت شناختن حق «حیات طبیعی» این فعالیت است و متاسفانه در سینمای ایران این حق طبیعی سال‌هاست که توسط انحصار داخلی «سلب» شده است.
متاسفانه برخی از شِبه سینماگران چون توانمندی خود را در لمپن‌بازی و تشویش اذهان عمومی می‌بینند بنابراین تمام توان و وقت خود را صرف ماجرای پس از تولید می‌کنند. اگر نگاهی به تاریخ سینمای ایران بیندازیم متوجه خواهیم شد که همه سینماداران برحسب سلیقه و نگاه شخصی خود، فیلم مورد نظرشان را در سینمای تحت مدیریتشان نمایش می‌دهند و طبیعی است که حوزه هنری به عنوان یکی از نهادهای موثر فرهنگی کشور براساس اساسنامه و اولویت‌هایش این حق را دارد تا در سالن‌های سینمایی که از سوی رهبری انقلاب به این نهاد واگذار شده است، دغدغه نمایش آثاری را داشته باشد که در جهت ایجاد تعالی و نشاط سالم و امنیت و آسایش خانواده‌ها و تقویت مناسبات اخلاقی در جامعه حرکت می‌کنند و به فیلمهای هنجارشکن که از گلوگاه ارشاد با رانت و فشار و سیاسی کاری عبور کرده‌اند با ملاحظه و تامل بنگرد.
وقتی هر سینماداری به دلخواه در قالب مراوده با شرکت‌های پخش اقدام به اکران فیلم‌ها می‌کند، این حق برای سایر سینماداران از جمله حوزه هنری هم وجود دارد که با توجه به ضرورت‌های فرهنگی- اخلاقی جامعه و بر محوریت همان الویت‌های مورد نظر خود، فیلم‌ها را انتخاب و نمایش دهد.
این درحالی است که به نظر می‌رسد برخی از فیلمسازان سعی دارند تا با استفاده از حربه تکراری و نخ‌نما شده «عوام فریبی»، بر شهرت و محبوبیت خود بیافزایند. حربه‌ای تکراری که گویا راهی شده برای بدل به موفقیت کاذب! در واقع آنچه این روزها شاهد آن هستیم این است که اصالت و خودانگیختگی جای خودش را به تقلید و دروغ داده است و تبدیل به راه چاره عده‌ای برای رهایی از گمنامی و بدنامی شده است!

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

شما می‌توانید از این دستورات HTML استفاده کنید: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>