نیلوفر محمودی تغییر جایگاه اجتماعی بازیگری را یکی از دلایل توجه به این حرفه در سال‌های اخیر دانست.
سوره سینما- محمدعلی حیدری: نیلوفر محمودی از آن دست بازیگرانی است که کمتر در سینما و تلویزیون او را می‌بینیم. گزیده کار است و کم حاشیه. او که اواخر دهه ۶۰ وارد سینما شد کارنامه‌ای کوچک دارد که در آن نقاط قابل قبولی مثل «دکل» و «دو فیلم با یک بلیت» را می‌توان دید. با این بازیگر درباره کم کاری‌اش و فعالیت‌های تازه‌ای که دارد صحبت کردیم.
* در کارنامه شما فیلم‌های متنوعی دیده می‌شود، علاقمند به چه نوع سینما و آثاری هستید؟
نیلوفر محمودی: پاسخ به این سوال که به چه نوع سینمایی علاقه مند هستم، بسته به اینکه به عنوان یک بیننده حرفه‌ای فیلم پاسخگو باشم یا به عنوان یک بازیگر، علاقه به حضور در چه فیلمی دارم؛ دو جواب پیش رو دارد: در مورد اول به سینمای اجتماعی علاقه‌مند هستم. در مورد دوم فیلم حادثه ای و اکشن را ترجیح می‌دهم؛ یعنی دوست دارم نقش های فعال و پرتحرکی را برعهده بگیرم.
*فیلم دکل تجربه دیگری در کارنامه کاری‌تان بود. تنها بازیگر زن فیلم شما بودید. ایفای نقش در آن فضای مردانه دشوار بود؟
متاسفانه در فیلم «دکل» به تنها زن فیلم، هم وزن شخصیت های مرد فیلم، بها داده نشده بود و تنها به ارائه تصویری حاشیه ای از او بسنده کرده بودند. در صورتی که با کمی تدبیر می توانست به شخصیتی تاثیرگذار بدل شود.
*بازیگر برای ادامه فعالیت نیاز به دیده شدن دارد. با توجه به اینکه گزیده کار و کم کار هستید، نگران نیستید کمتر دیده شدن به این بینجامد که کمتر فرصت بازیگری به دست بیاورید؟
زمانی دیده شدن می تواند تاثیر مثبتی در روند کاری یک بازیگر داشته باشد، که این دیده شدن در نقش های متفاوت اتفاق بیفتاد، اگر قرار بر این باشد که مثل گذشته، نقش های پیشنهادی را که همگی کم و بیش یک شخصیت واحد هستند و حتی لباس و گریمشان هم تغییر نمی‌کند بپذیرم، همچنان درجا زده‌ام و فقط حضور داشته‌ام. شاید همین دیده نشدن باعث زدودن تصویر ذهنی تکراری همکاران شده و شروع دوباره همگام با خواسته‌هایم رقم بزند.
[1]فیلم رویای سینما (۱۳۹۰) – کارگردان : علی شاه حاتمى
*اخیرا پیشنهاد برای بازی داشتید؟
دو پیشنهاد قبل از عید و یک دعوت به کار همین ماه داشتم. البته کار آخر هنوز در مراحل مقدماتی است و نتیجه نامشخص و در مورد دو کار قبلی هم که یکی را دوست نداشتم و برای دیگری هم که فیلمنامه بسیار خوبی بود، شرطی گذاشتم که مورد قبول واقع نشد و متاسفانه کار به سرانجام نرسید.
*به عنوان بازیگری که شروع فعالیتتان اواخر دهه ۶۰ آغاز شد. تفاوت جایگاه بازیگری در آن دوران با امروز چیست؟
سینمای دهه ۶۰ و ۷۰ بیشتر محتوا را در نظر داشت. محتوایی سرشار از دغدغه های اجتماعی، اما امروز به جز چند استثنا اولویت با رنگ و لعاب و ظاهر زیباست آن هم به هدد گریم های سفارشی و سوژه‌های مبتذل. زمانی که من بازیگری را شروع کردم، بازیگری آن گونه که حال ارزش شمرده می‌شود نبود و حتی مادرم از اینکه جایی عنوان کند دخترش بازیگر است ابا داشت.
جالب اینکه حالا همه از هر شغل و طبقه می‌خواهند بازیگر شوند و این شغل امتیاز به حساب می‌آید، او نیز از عنوان کردن این مطلب خودداری نمی‌کند. رسانه‌ها به گستردگی الان به بازتاب مسائل سینما نمی‌پرداختند و بازیگران تا این حد به شهرت نمی رسیدند و در هر نشریه سیاسی، اقتصادی، ورزشی، و اجتماعی بخشی به سینما اختصاص نداشت و بازیگران به عنوان کارشناسان همه فن حریف پای ثابت آنها نبودند. در آن دوره مدت زیادی صرف پیدا کردن تنها کلاس بازیگری معتبر می شد که با کلی امتحان ورودی و مصاحبه تنها ۹ نفر قبولی داشت و مثل امروز از در و دیوار، کلاس بازیگری سبز نشده بود، جالب‌تر اینکه، امروز دوستان اول با واسطه ای وارد این حرفه می شوند و بعد برای خالی نبودن عریضه در کلاسی هم شرکت می‌کنند تا داعیه گذرندان دوره ای را هم داشته باشند.