سوره سینما [1] – مصطفی تجلی : «دیدن این فیلم جرم است!» روایتگر داستان یک فرمانده پایگاه بسیج به نام امیر است که وقتی همسر حامله اش توسط یک مرد میانسال دوتابعیتی (ایرانی/انگلیسی) مورد حمله و آزار و اذیت قرار می گیرد و بچه اش در جریان این درگیری کشته می شود،می خواهد او را به چنگال قانون بسپارد اما قانون را در مقابل خود می بیند تا او به حقش نرسد و در نتیجه خودش شخصا برای گرفتن حقش اقدام می کند!
رضا زهتابچیان با یک فضا سازی مناسب سعی کرده است روایتی سرراست و شفاف از اتفاقات فیلم به مخاطب ارائه بدهد و در این امر نسبتا موفق عمل کرده است.
یکی از نقاط ضعف داستان این است که دلایل نفرت و کینه شخصیت دوتابعیتی نسبت به خانم های محجبه در فیلم برای مخاطب مشخص و روشن نیست.این فرد آدم جاه طلب و قدرت طلبی است که با رانت و قدرت هر آنچه می خواهد انجام میدهد و کسی هم جلودارش نیست.
به سبب تابعیت انگلیس اش،بسیار خودشیفته است و معتقد است برای انگلیسی جماعت شکست هیچ معنا و مفهومی ندارد.
امیر به عنوان نماد یک بسیجی مخلص،همیشه سعی کرده که رفتاری معقول و منطقی داشته باشد و بیشتر مواقع هم سعی در مبارزه با فساد و اعمال قانون به شکل درست و صحیح داشته است.
وی اعتقاد دارد باید در مبارزه با فساد و رانت خواری از دانه درشت ها شروع کرد و در این زمینه هم نباید با کسی تعارف داشت.
از دیدگاه امیر جرم بزرگ آدم های عادی این جامعه این است که به قول معروف به بالا وصل نیستند و وقتی مرتکب کوچکترین اشتباهی می شوند به شدت مجازات می شوند اما درست در نقطه مقابل کسانی که دارای ارتباطات قوی هستند و به بالا وصل هستند،وقتی بدترین خلاف ها را مرتکب می شوند در زیر چتر قانون قرار می گیرند!
قطعا این موضوع به هیچ عنوان خوشایند هیچ جامعه ای نیست و وجود چنین شرایطی در هر جامعه ای باعث گسترش هرچه بیشتر فساد و فحشا می شود.
«دیدن این فیلم جرم است!» تلنگری است به آدم های این اجتماع باهر نگرش،باهر جایگاه و با هر منصبی و فارغ از حرفهای کلیشه ای و به دور از شعار دادن،جامعه ای که به فساد و فحشا عادت کند در نهایت این دو تبدیل به یک ارزش می شوند و تک تک آدم های سالم و باوجدان هم دیر یا زود برای دوام آوردن وارد این چرخه فساد و فحشا می شوند.