سوره سینما [1] – محمدعلی حیدری* : سیزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت را پشت‌سر می‌گذاریم. هر جشنواره‌ای در ایران نقاط ضعف و قوت خود را دارد اما «بی‌نظمی» فصل مشترک همهی جشنواره‌های داخلی بوده است. تفاوت این دوره از جشنواره با دوره‌های پیشین خود در «نظم» معنی پیدا می‌کند. تعریف جشنواره در بدیهی‌ترین شکل- رفتن برای تماشای فیلم و ارزیابی عملکرد یک‌ساله (سینماگر یا مستندساز) است که مجموعه آثار به طور طبیعی از فیلترِ نظارتی آن جشنواره استخراج می‌شود. با این حال همواره در دوره‌های پیشین این اصل بدیهی یعنی تماشای فیلم! با مشقت و دردسرهای زیادی همراه بود و آن نمایش فیلم های جشنواره برای عموم و به شکل رایگان و فقط در چند سال یک پردیس سینمایی اتفاق می‌افتاد! شاید استدلال مدیران و دست‌اندرکاران آن دوره این بود که صرف حضور جمعیت برایشان عنصر جذابی بود.
جشنواره های مهمی چون «فیلمِ کوتاه تهران» و «سینما حقیقت» که هنرمندانش تنها چند روز در سال می‌توانند در کنار هم قرار گیرند همواره با بزرگترین آفت بی تدبیری مدیران و دبیران آن رویداد یعنی «بی‌نظمی» همراه بوده است و این پاشنه آشیل با بیان چند انتقاد و… بعد از پایان جشنواره به فراموشی سپرده می‌شد.
سوال اصلی اینجاست که چه زمان می‌توان یک جشنواره‌ی حرفه‌ای داشت؟ زمانی که اصلی‌ترین مصداق جشنواره یعنی فیلم‌ها و هنرمندان حاضر در آن؛ در رشته خود به حرفه‌ای‌ترین شکل ممکن حضور میابند آیا نباید این انتظار را داشت که مدیران و متولیان آن جشنواره نیز باید صلاحیت و شایستگی برگزاری چنین رویدادی را داشته باشند؟ اما چه سرنوشت غم‌ا‌نگیزی که این ترازو همواره بر یک سمت نشسته بود، از دیرباز تاکنون! علتش چه بود؟ آن نیاز به دیده شدن که به آن اشاره شد، ابعاد پیچیده‌تری یافت. شاید بتوان گفت اصالت و خودانگیختگی جای خودش را به تقلید و تکرار داد و در اغلب موارد، برای رهایی از گمنامی، بدنامی راهِ چاره شد.
سیزدهمین دوره این جشنواره با نظمی منحصر به فرد و محیطی آرام برگزار شد. شاید رمز موفقیت این دوره این بود که دبیر این رویداد به جای حضور دائم در بین دوربین‌ها و خبرنگاران و شهوت دیده شدن به امر مهمتری می‌پرداخت و آن چگونه حرفه‌ای بودن بود!
ما مردمانی هستیم احساسی! دستاورد موفقیت یک رویداد سینمایی برایمان حسی آمیخته به افتخار و چشم پوشی است؛ افتخار به راه یافتن برای رسیدن به یک گام موفق و چشم پوشی بر هر نوع خطا و لغزشی از جانب آنکه همواره دوست می‌داریم آنان را صاحب معیاری والاتر از داوری‌های خود بدانیم.
* دبیر سایت «بانک جامع اطلاعات سینمای ایران (سوره)»