سوره سینما [1] – فرزاد موتمن : ما در دنیایی زندگی می کنیم که به‌لحاظ تکنولوژیکی بسیار کوچک شده است و فضای سایبر موجب شده است که شکل زندگی آدمها به‌ظاهر به هم نزدیک ولی در باطن از هم دور باشد.
در نتیجه این نزدیکی ظاهری هم که شده نوعی جامعه جهانی شکل گرفته که در آن خرده‌فرهنگ‌ها از بین رفته‌اند و حتی به نظر من دلیل به وجود آمدن داعش با رفتارهای افراطی همین است یعنی این جماعت می‌خواهند جیغ آخر را بزنند.
در چنین شرایطی نمی‌شود از مردم خواست که فقط به تماشای محصولات داخلی بنشینند چون انبوه ماهواره و شبکه های تلویزیونی تعاملی و شبکه خانگی و فضاهای اشتراکی باعث شده مخاطب، حاکم باشد و لاغیر؛ یا ما باید خودمان را تطبیق دهیم یا مردم محصولات داخلی را نگاه نمی‌کنند.
حوزه هنری به عنوان ارگانی که هم متولی تولید است و هم با سالن‌داری متولی عرضه است می‌تواند با ریختن طرحی آسیب‌شناسانه جهت برون رفت محصولات داخلی از تکرارمکررات مفید واقع شود.
حوزه باید به سمت جذب مخاطب حداکثری از منظر سوژه‌های روزآمد و به‌دردبخور برود. حوزه هنری دستش باز است که در بسیاری از سوژه‌های ملتهب سیاسی-اجتماعی ورود کند ولی باید طوری فیلم و حتی سریال و برنامه بسازد که مخاطب پسند باشد.
تمامی نهادهای تولیدکننده محتواهای بصری، پاشنه آشیلی دارند به نام خط‌بندی‌های بیهوده که درنهایت منجر به تولید محتواهایی بی‌اثر و بی‌مخاطب یا کم‌مخاطب میشود. اینکه به فیلمی فرمایشی ۲۰۰ سالن بدهید و روزانه صدها تیزر از فیلم پخش کنید و کلی بلیت فله‌ای برایش توزیع کنید بلکه توجیه هزینه تولید شود که نشد حرکت روزآمد فرهنگی.
حوزه هنری هم باید سالن هایش را مدرن کند و هم اینکه فیلم‌های نقادانه‌ای تولید کند که ایرادات کلان سیاسی-اجتماعی را مطرح می‌کند. حوزه هنری خط قرمزهای فرضی را کنار بگذارد و از هر سینماگری که ایده‌ای مطرح برای تولید دارد استفاده کند و مخاطب‌محوری را به مانیفست تمام محصولاتش بدل کند.
اگر این اتفاق بیفتد یقینا محصولاتی توسط حوزه هنری تولید خواهد شد که بدنه مخاطب را به سینماها می‌کشانند و از این حیث می‌توانند به نمونه‌هایی قابل تامل برای توسعه واقعی سینمای ملی بدل شوند.