به گزارش سوره سینما [1]، پوران درخشنده درباره اولویت‌های سینمای ایران در سال ۹۹ گفت: معتقدم پیش از هر چیز سینمای ایران نیازمند آزادی بیان است و این مهمترین مسأله‌ای است که باید نگاه ویژه‌ای به آن داشته باشیم. به‌عنوان یک کارگردان سینمای اجتماعی به دلیل اینکه نمی‌توانم به همه موضوعات اجتماعی روز بپردازم از جامعه خود عقب افتاده‌ام و این مساله برای یک فیلمساز اجتماعی اصلاً خوب نیست.
کارگردان فیلم سینمایی «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» در تشریح این موضوع افزود: به‌عنوان مثال ۲ سال تمام پروانه ساخت فیلم سینمایی «هیس! پسرها گریه نمی‌کنند» را صادر نمی‌کردند چرا که به این مساله فکر می‌کردند که موضوع این فیلمنامه، موضوعی نیست که در سینما بتوان به آن پرداخت و آن را یک تابو می‌دانستند.
این کارگردان سینما تاکید کرد: زمانی که یک ملاحظاتی را برای سینما می‌گذارید، در واقع جلوی چالش یک کارگردان نسبت به مشکلات جامعه خود را می‌گیرد و فیلمساز مجبور به ساخت چیزی می‌شود که بسیار بی‌خاصیت است و یا اینکه نمی‌تواند در تجربه‌های سینمایی خود مسائل مهمتری را مطرح کند.
وی توضیح داد: در چنین شرایطی برای سینماگرانی که دغدغه‌شان توجه به مسائل اجتماعی است، شرایطی پیش می‌آید که آرام آرام به حاشیه رانده می‌شوند و نمی‌توانند آنچه که باید و می‌دانند را جلوی دوربین ببرند.
کارگردان فیلم سینمایی «شمعی در باد» بیان کرد: مساله دیگر این است که سینمای ایران در پخش فیلم نیز با مشکلاتی مواجه است و سالن‌های سینمایی در کشور کمتر از تولیدات سینمایی است و در چنین شرایطی فیلم‌هایی که شاخصه‌های موردپسند سینماداران را نداشته باشد، بسیار دیر اکران می‌شوند. اگر تعداد سالن‌های سینما مناسب بود همه فیلم‌ها می‌توانستند در شرایط یکسان روی پرده سینما بروند.
درخشنده در پایان گفت: باید بدانیم که سینمای امروز ما نیازمند فضای بازی است که کارگردانان بتوانند اندیشه خود را رها کنند و به دغدغه‌های خود در سینما بپردازند. نه اینکه به دلیل ملاحظات و محدودیت‌ها از جریان اصلی سینما کنار گذاشته شوند.
منبع: خبرگزاری مهر [2]