امکان استفاده از سینماهایی غیر از برج میلاد برای اهالی رسانه، یکی از مهمترین امتیازهای جشنواره فیلم فجر است.

سوره سینما- محدثه واعظی‌پور: یکی از بهترین اتفاق‌هایی که با درایت تیم برگزار کننده سی و سومین جشنواره فیلم فجر شکل گرفته، امکان استفاده از سینماهای مردمی برای اهالی رسانه است. امسال طبق تمهیدی که روابط عمومی جشنواره در نظر گرفت اهالی رسانه هنگام ثبت نام در سایت فرصت انتخاب سینمای مورد نظرشان را یافتند. این برگ برنده‌ای بود برای بسیاری از روزنامه‌نگاران و منتقدانی که سال‌ها است تمایل به حضور در برج میلاد ندارند و دلشان می‌خواهد فیلم‌ها را در سالن سینما ببینند.

برج میلاد هرگز مکان مناسبی برای برگزاری جشنواره فیلم فجر نبوده، شاید تازه واردان به حرفه روزنامه‌نگاری که تجربه حضور در سینما صحرا، استقلال و فلسطین را ندارند از فیلم دیدن در سالن ۲۰۰۰ نفری برج میلاد ذوق‌زده شوند، اما بسیاری از روزنامه‌نگاران و منتقدان باسابقه از حضور در برج میلاد دل خوشی ندارند. دور از دسترس بودن این سالن و تعداد انبوه میهمانان غیر رسانه‌ای همواره مانعی برای راحت فیلم دیدن بوده است. در بهترین حالت، سالن اصلی برج میلاد فضایی است برای برگزاری همایش یا کنسرت که در یک سانس میزبان ۲۰۰۰ نفر باشد. نه این که ۱۰ روز حدود ۱۰ ساعت این تعداد جمعیت مدام در آن جابجا شوند.

انتخاب برج میلاد به عنوان کاخ جشنواره، از آن تمهیدهای ظاهری پر زرق و برق بود که در ایران زیاد اتفاق افتاده. اشتباهی که به سنت تبدیل شده و کسی جرات نقض آن را ندارد. چرا که حذف آن با اعتراض‌هایی فراوان همراه است و مدیری حاضر نیست این زحمت را به جان بخرد. آن هم در سینما که همواره با حاشیه‌های فراوان روبرو است و مدیران و مسئولانش ترجیح می‌دهند سری را که درد نمی‌کند دستمال نبندند. حالا دیگر صرف هزینه برای پذیرایی در وعده‌های ناهار و شام از ۲۰۰۰ نفر در برج میلاد یک سنت شده و کمتر کسی به یاد می‌آورد زمانی که سینماهای داخل شهر تهران میزبان اهالی رسانه بودند، از این خاصه خرجی‌ها در جشنواره فیلم فجر دیده نمی‌شد. افسوس که ما ایرانی‌ها هر وقت پای منافع کوتاه مدتمان به میان باشد، سکوت می‌کنیم و چنین بذل و بخشش‌های بیهوده‌ای را به پای برنامه‌ریزی برای رفاه بیشتر اهالی رسانه می‌نویسیم. در حالی که اگر همه چیز جشنواره فیلم فجر درست پیش می‌رفت و به فضایی برای میهمانی ۱۰ روزه بسیاری از کارمندان و مدیران نهادها و سازمان‌های مختلف تبدیل نمی‌شد، نیاز نبود سالنی با مختصات برج میلاد میزبان جشنواره فجر شود و به دلیل دور بودن از همه فضاهای رفاهی و خدماتی هزینه فراوانی صرف ناهار و شام مدعوین شود.

همه می‌دانند و بارها از تجربیاتشان سخن گفته‌اند که جشنواره‌های معتبر و موثر جهانی مثل جشنواره فیلم کن یا برلین میهمانانشان را درگیر ضیافتی شاهانه نمی‌کنند. در آن جشنواره‌های غربی که مدام از سوی ما متهم به سیاسی بازی می‌شوند، اصل فیلم دیدن و احترام به هنر سینما رعایت می‌شود و به دلیل اجرای درست قواعد بازی در بیشتر موارد است که جوایز این جشنواره‌ها اهمیت پیدا می‌کند و حضور در آنها حتی برای مدیران سینمایی ایرانی که معمولا منتقد جدی این جشنواره‌ها هستند، توام با لذت و افتخار است. حالا در کشوری که سینمای دولتی‌اش هر روز ضعیف‌تر شده و اختلافات درونی‌اش علنی و آشکار است، برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر به کاخ جشنواره فکر می‌کنند و به ضیافتی که مدعوین بیشتری داشته باشد تا مهم‌تر جلوه کند!

در این شرایط برگشتن به سینماهای مردمی و فیلم دیدن در کنار آنهایی که عاشقانه سینما را دوست دارند، برای دیدن فیلم‌ها بلیت می‌خرند یا ساعت‌ها در صف می‌ایستند تا به تماشای فیلم کارگردان محبوبشان بنشینند، لذت‌بخش است. تماشاگرانی که آزادانه با دیدن اسم بازیگر یا کارگردان مورد علاقه‌شان روی پرده سینما، دست می‌زنند و ابراز احساسات می‌کنند. امید که تیم برگزارکننده جشنواره سی و چهارم این فرصت را از ما نگیرد و اجازه بدهد پس از سال‌ها حبس شدن در برج میلاد، دوباره در کنار مردم و در سالن‌هایی که برای فیلم دیدن ساخته شده فیلم ببینیم.