سوره سینما  – شبنم محمودی شرق : ساخته جدید عباس امینی که به روایتی چهارمین و به روایتی نخستین ساخته او در مقام کارگردان در سینمای ایران است درامی اجتماعی است که به مساله قاچاق گوشت می پردازد و ماجرای پسری به نام امیر را روایت می کند که چند ماه است از فرانسه دیپورت شده و با پدرش در یک اتفاق هولناک شریک می‌شود.

قصه «کشتارگاه» از آن دست قصه‌هایی است که تاریخ مصرف دارد و مربوط به حال و هوای همین روزهاست و البته این تاریخ مصرف دار بودن به خودی خود نمی تواند عامل منفی ای باشد بلکه نرفتن به عمق و ماندن در سطح پیرامون موضوعی که دغدغه امروز مردم است باعث آسیب پذیری داستان شده است. مساله قاچاق احشام به کشورهای همسایه با وجود کمبود و گرانی گوشت در کشور خودمان و ماجرای نوسانات ارزی و اختلال در بازار ارز توسط سودجویان در قصه «کشتارگاه» به شکل موازی پیش می‌رود و اگر تیم فیلمنامه نویس و کارگردانی اثر می توانستند یا میخواستند که به عمق ماجرا نفوذ کنند آنگاه با اثری درخور و ماندگار مواجه می شدیم که به هر شکل در اثر فعلی چنین اتفاقی رخ نداده است.

وقتی از نفوذ به عمق ماجرا سخن به میان می آورم دو شاهد مثال برایتان می آورم از همین فیلم: نگاه کنید به صحنه خرید و فروش ارز در بازار غیر رسمی که در دل تاریکی شب و در یک محوطه گاراز مانند رخ می دهد یا صحنه ای که اهالی جنوب برای گذران زندگی مجبورند دلارهای قاچاق را به هر شکلی با خود حمل کرده و از جنوب به تهران بیاورند. چنین صحنه هایی در داستان و ساختار صرفا گذرا بوده و سازندگان اثر نگاهی سطحی و سرسری به آن داشته اند و در عوض زاویه دید خود را به مسائل بسیار کم اهمیت در داستان مذکور معطوف ساخته اند و تلاش کرده اند تا اثری انتقادی اجتماعی را روانه پرده سازند که معتقدم در این وضعیت موفقیتی کسب نکرده و نخواهند کرد.

ساختار اما از متن جلوتر، قوی تر و حرفه ای تر است. نگاه امینی به عنوان کارگردان در «کشتارگاه» نگاهی است جذاب و پر از استعاره. تاکید بر تصاویر کشتار و قطعه قطعه کردن حیوانات در کشتارگاه، نشان دادن یک آیین تشییع جنازه در جنوب کشور بر روی آب، تاکید مکرر بر حضور گوسفندان در فیلم به عنوان یک عنصر کلیدی، تاثیر گذار و تکان دهنده، همه و همه نشان از هوشمندی کارگردان در بیان دغدغه های ذهنی خویش در قالب تصاویری پرمعنا دارد که البته در جای خود واجد ارزش های مثبت به شمار می رود.

بازی بازیگران نیز دلنشین و خوب است و بازی های یکدست و کاملا در خدمت داستان را از سوی بازیگران اصلی و تا حدی فرعی فیلم مشاهده می کنیم، تدوین و طراحی صحنه و فیلمبرداری «کشتارگاه» را نیز می توان از نکات مثبت آن ارزیابی کرد که هر یک به درستی در جای خود قرار گرفته اند و در پیش بردن فیلم موثر هستند و از این لحاظ هارمونی مناسبی را در ساختار مشاهده می کنیم که به نظر می رسد موفقیتی برای کارگردان محسوب می شود و نسبت به ساخته های پیشینش گامی رو به جلو محسوب می شود.