به گزارش سوره سینما، نشست فیلم سینمایی «هوک» به کارگردانی حسین ریگی شنبه ۱۵ بهمن در سالن نشست‌های پردیس سینمایی ملت برگزار شد.

در ابتدای این نشست، علی آشتیانی پور؛ تهیه‌کننده فیلم گفت: فیلم به دعوت بنیاد فارابی شکل گرفت و بعد از اقدامات اولیه در سفری که به سیستان و بلوچستان داشتم انگیزه ساخت این فیلم برایمان بیشتر شد.

حسین ریگی؛ کارگردان فیلم توضیح داد: همیشه در بیست سال ورودم به فیلم‌سازی چه در سینمای مستند چه سینمای کوتاه فریادم این بود که چهره درست سیستان و بلوچستان به شکل درست تصویر نشده است و سینما به این شهر بدهکار است. با دوستانم که وارد فیلم‌سازی شدیم به هم قول دادیم روزی که وارد سینمای بلند شدیم حداقل دو سه فیلم ابتدایی خود را به این ناحیه بپردازیم. من سه سال روی موضوع «هوک» فکر می‌کردم با قهرمانی دانیال شه‌بخش که اولین مدال طلای بوکس دنیا را آورده است من از همان سال فکر کردم که می‌توانیم یک فیلم درباره مقوله بوکس در این شهر بسازیم.

وی درباره لهجه یا زبان بلوچ در فیلم گفت:  بلوچ زبان است و برای اینکه از زیرنویس استفاده نکنیم سراغ لهجه رفتیم. با این حال من خودم بلوچ هستم و همیشه مقدم این بود که چرا لهجه‌ها خوب درنمی‌آیند و سعی‌ام این بود خوب دربیاید.

وی در پاسخ به نقدی درباره موقعیت پایانی فیلم عنوان کرد: شاید موفق در مبارزه نبود. او در تردید قرار می‌گیرد که بازی برده را ببرد یا ببازد و رفتن به تیم ملی آن‌قدر مهم نیست که شادی هم‌وطنش اهمیت دارد.

ریگی درباره تصویر نادرست سیستان در رسانه و سینما گفت: ما بهترین منابع را در سیستان داریم، موز را به کشورهای منطقه صادر می‌کنیم و می‌توانم با اطمینان بگویم بسیاری این واقعیات را نمی‌دانند چون سینما و تصویر این چهره را به تصویر کشیده است. وقتی کسی لباس سیستان و بلوچستان را دارد و به تهران می‌آید از او ترس دارند یا درخواست‌های عجیب دارند. چرا باید این‌طور باشد؟ کدام تهیه‌کننده بخش خصوصی یا دولتی پای کار آمدن تا فیلمی درباره سیستان و بلوچستان بسازد که چهره جدیدی نشان دهد.

وی اضافه کرد: فیلم‌هایی داریم که تقوایی و بیضایی و… ساخته‌اند و این‌ها باعث شده فرهنگ غنی خود را نشان دهیم. من می‌توانم فیلم اول خود را کودکان و نوجوانان و فیلم دوم را ورزشی و بازهم بومی کار کنم.

این کارگردان در بخش دیگر درباره دوپاره شدن فیلم تصریح کرد: ما در این فیلم با دو فیلم مواجهیم اثری که دوران کودکی را نمایش می‌دهد و فیلمی که دوران بزرگ‌سالی را دارد. شاید چون پیشینه کاری من با کودک و نوجوان بیشتر بوده این فضا را بهتر به تصویر کشیده‌ام اما نمی‌توانم بگویم که کدام بخش ضعیف‌تر بوده است.

ریگی درباره ساخت این فیلم یادآور شد: آینده سبحان برایم مهم است اگر ۵۰ فیلم، در هر جای دنیا بسازم باز هم رگه‌ای از سیستان دارد و این برای رؤیاپردازی این بچه‌هاست. بچه‌هایی که درگیر فقر و آب و بازماندگی از تحصیل هستند و این مشکلات باید برای استان حل شود.

وی اضافه کرد: به جرات می‌توانم بگویم سیستان و بلوچستان امن‌ترین نقطه ایران است اما ما با تصویر این استان چه کرده‌ایم. وظیفه من به‌عنوان یک فیلم‌ساز بلوچ این است که دراین‌باره فیلم بسازم اما درست بسازم از فقر بگویم اما فقری که می‌گویم شرف دارد.

محسن آشتیانی‌پور؛ بازیگر فیلم گفت: این اولین تجربه بازیگری جدی من بود و پیش‌تر در تلویزیون بوده‌ام. چون من از بچگی در کنار پدر پشت صحنه بودم و سینما را تجربه کردم و کار با آقای ریگی برای من باارزش بود و خیلی به من کمک کردند اما کاراکترم در فیلم یک چالش بزرگ برای من بود و در این تایم محدود دو ماهه باید هم به لهجه می‌رسیدم و هم بوکس کار می‌کرد.

سبحان رخشانی؛ بازیگر کودک فیلم نیز گفت: دوست داشتم فوتبالیست شوم و تا به حال به فکر بازیگری نبودم و به یک‌باره این اتفاق افتاد. آقای ریگی یکی از دوستان دایی‌ام هستند و به ایشان از این طریق آشنا شدم. فکر می‌کردم کار در سینما خیلی سخت است اما آسان‌ترین کار ممکن بود.

سلیمی؛ طراح لباس گفت: کار کردن در این پروژه یک پیشنهاد جذاب برای من بود و یکی از علایق زندگی‌ام این بود که کاری برای این شهر و مردم آن بسازیم. من دوران کودکی‌ام را در بلوچستان گذراندم و با این شهر آشنا بودم.

طراح صحنه فیلم هم گفت: این تجربه دوم من با آقای آشتیانی‌پور بود که بسیار لذت‌بخش بود و ایشان فقط تهیه‌کننده نیستند و با همه عوامل همزادپنداری دارند. چالشی در مورد لوکیشن ها داشتیم و بنا به دلایلی باید بخشی از لوکیشن ها را تهران پیدا می‌کردیم و به همین دلیل یک چابهار را در تهران دکور زدیم مثل خانه مادری و باشگاه بوکس. امیدوارم کارمان امتیاز درستی گرفته باشد.