سوره سینما – حمید غفاریان:  «صبحانه با زرافه‌ها» دومین فیلم سروش صحت بعد از «جهان با من برقص» است و این فیلم اولین حضورش در جشنواره فیلم فجر به عنوان کارگردان محسوب می‌شود،هرچند که سال‌ها به عنوان بازیگر در جشنواره حضور داشته است.

سریال نمایش خانگی «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» سروش صحت به تازگی پخشش به پایان رسیده که موافقان و مخالفان خود را دارد و البته پیش زمینه خوبی برای مخاطبی است که آن سریال را دیده باشد و حالا می‌خواهد «صبحانه با زرافه‌ها» را هم ببیند و این قصه حتی می‌توانست بخشی از اپیزود آن سریال با همان شخصیت‌ها هم باشد.

صحت در سه تجربه اخیرش به دنبال لحن خاصی در فرم و محتوا است که برای خودش کند و در همان دایره امنی که برای خودش ترسیم کرده است کار کند، هرچند که این لحن تا جاهایی برای مخاطبش جذاب به نظر می‌رسد اما در آخر اثر را جدی نمی‌گیرد و نمایش کمدی از یک زندگی پوچ و بی بندوبار با آدم‌های منفعل می‌تواند تبدیل به یک سبک زندگی شود، به خصوص برای مخاطب نوجوانی که تماشاگر این فیلم‌ها به گواه وضعیت گیشه سینماها خواهد بود.

فیلم داستانش براساس فیلم «خماری» تاد فیلیپس است که در دوره خودش توانست تماشاگر زیادی را داشته باشد، «صبحانه با زرافه‌ها» داستان چند دوست است که ترکیب بامزه‌ای هم دارند و تصمیم می‌گیرند تا رضا با بازی پژمان جمشیدی را در شب عروسی‌اش مجبور به کشیدن مواد کنند تا اینکه مواد به او نمی‌سازد و بی‌هوش می‌شود، صحت در حالی خط اصلی و مسیر داستانی‌اش را از فیلم تاد فیلیپس برداشته است که در این دوران علی‌رغم پیشنهاد کمپانی سازنده خماری و حتی بازیگر اصلی‌اش (بردلی کوپر) او دیگر علاقه‌ای به ساخت قسمت دیگری از خماری ندارد و تمرکزش را بر روی ساخت فیلم «جوکر» گذاشته است.

«صبحانه با زرافه‌ها» ترکیب بازیگران خوبی دارد، هرکدامشان به فیلم وزن خوبی دادند و در موسیقی،صداگذاری و تدوین در اندازه درست و در خدمت فیلم به خوبی همه اجزا با هم درآمیخته شدند و در برخی موقعیت‌های کمدی هم اتفاق‌های بامزه می‌افتد مانند تلاش هادی حجازی‌فر برای نشستن که اجرای در نوع خود منحصری دارد و این صحنه شاید تا مدت‌ها در ذهن مخاطب از حجازی فر بماند یا وقتی نسخه‌ای از آن بیرون بیاید در شبکه‌های مجازی وایرال می‌شود.

«صبحانه با زرافه‌ها» نمونه‌ای از وضعیت آینده سینمای ایران است، وضعیتی که فیلم باید بتواند لحظات خوب و شادی را برای مخاطبش داشته باشد و در عین حال ساخت خوش آب و رنگی با حضور بازیگران مطرح داشته باشد و از سوی دیگر در تولید هم مقرون به صرفه باشد، این وضعیت  تا جایی محصول سیاست‌گذاری سینمایی و ارشاد است اما در کل محصول شرایط اجتماعی و اقتصادی مردم و سینماگران است.