سوره سینما – محدثه واعظی‌پور : کمتر سینمادوستی گمان می‌کرد «خورشید»، فیلم تازه مجید مجیدی از آثار قابل توجه سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر باشد. فیلمی که در میانه راه برگزاری این رویداد به جدول برنامه‌های جشنواره رسید و البته از همان نخستین اکران مورد توجه واقع شد. «خورشید» محصول استراتژی درست سازنده‌اش در همکاری با سینماگران نسل تازه است. نیما جاویدی نویسنده فیلمنامه و هومن بهمنش فیلمبردار این پروژه، به اندازه مجیدی در موفقیت این فیلم نقش دارند. مجیدی با فراست دریافته که پاشنه آشیل فیلم‌های متاخرش که جذابیت آثار بزرگ کارنامه او را نداشتند، فیلمنامه و تلقی قدیمی از اجتماع بود. او مثل هر فیلمساز بزرگی، با پذیرفتن این نکته، که جریان یافتن خون تازه می‌تواند سینمایش را زنده کند، در «خورشید» خود را احیا کرد. آنهم در جشنواره‌ای که اغلب فیلمسازان همنسل او یا غایب بودند، یا با ضعیف‌ترین فیلمشان در این رویداد حضور داشتند. مجیدی با «خورشید» چراغ نسل فیلمسازان رشد یافته پس از پیروزی انقلاب اسلامی را روشن نگه داشت.

«خورشید» شباهت‌هایی به به بهترین فیلم‌های کارنامه مجیدی دارد و البته در بخش‌هایی فراتر از آن تجربه‌هاست. فیلم، یک درام اجتماعی است که داستان آن مثل «بچه‌های آسمان» در طبقه فرودست جامعه می‌گذرد. طبقه‌ای که برای فیلمساز، همواره مورد احترام بوده‌اند. شخصیت اصلی فیلم نوجوانی است که درگیر توطئه بزرگسالان می‌شود و فیلم در کنار روایت تلاش و جستجوی او، به زندگی شخصی او نزدیک می‌شود. «خورشید» همه عناصر آشنای سینمای مجیدی را به شکلی پخته دارد. انتخاب درست بازیگرها و بازی گرفتن از عده‌ای کودک کار در کنار بازی درخشان علی نصیریان و حضور دوست داشتنی جواد عزتی، امتیازی است محصول تجربه و ذوق مجیدی. داستان کشش و قدرت این را دارد که بیننده را با خود همراه کند، و در عین حال تصویری واقعی از جامعه ارائه می‌دهد. فیلمساز دنبال خط کشی درباره آدم‌ها و تمرکز کردن روی نقاط پلید و سیاه نیست. دیالوگ‌ها واقعی و واکنش‌های شخصیت‌ها باورپذیر و ملموس هستند. موقعیت علی در رابطه با خلافکاران، ترسناک به نظر می‌رسد. اما جز سکانسی که صمد، علی را به خرابه می‌برد و تهدید می‌کند چیزی از این هراس و وحشت نمی‌بینیم. فیلم در مدرسه روایت می‌شود، در یک عمارت قدیمی فرسوده که معلم دلسوزی دارد و روی رابطه بچه‌ها با هم و انگیزه‌شان برای کمک به علی تمرکز می‌کند. کار بزرگ مجیدی در ساخت «خورشید» این بوده که کارگردانی هیچ جلوه‌گری ندارد و فیلم به واقعیتی که او به آن پایبند است، وفادار است.

پایان فیلم غافلگیرکننده است. همانی نیست که حدس می‌زدیم. در عین حال تاثیرگذار و هوشمندانه است، همان چیزی که از سینمای مجیدی انتظار داشتیم.