نصرالله محمدی ایازی مستندساز در گفت‌وگو با سوره سینما درباره پروژه‌های خود توضیح داد: در حال حاضر مشغول ساخت مستندهای حیات‌وحش هستم و در حال حاضر کارهای تولید و تصویربرداری مستندی را انجام می‌دهم. مستند درباره عقاب‌های طلایی ایرانی است؛ یعنی عقاب‌های طلایی که در ایران زندگی می‌کنند.

وی ادامه داد: کارهای تصویربرداری این مستند حدود ۹۰ درصد پیش رفته و ۱۰ درصد باقی مانده هم در همین یکی دو ماه انجام داده و تمام می‌شود. تلاش ما این است که ان‌شاءالله تا آبان ماه این مستند تکمیل شود.

این مستندساز درباره پروژه‌های دیگر خود بیان کرد: مستندهای زیادی در دست ساخت دارم که بعد از این پروژه به سراغ یک یک آن‌ها خواهم رفت. مستندی درباره بالابان یعنی ارزشمندترین و گران‌قیمت‌ترین و نایاب‌ترین پرنده دنیا دارم که تقریباً درباره آن‌ها تصویربرداری انجام دادم.

محمدی ایازی درباره اوضاع‌واحوال سینمای مستند گفت: کشور ما با توجه به داشتن تمدن و فرهنگ ارزشمند و طبیعت و آب‌وهوای منحصر به فردی که دارد، به صورت چهار فصل است، جاذبه‌های گردشگری بسیار قوی که دارد و همچنین با وجود حیات‌وحش بسیار متنوع که دارد، پتانسیل بالایی برای ساختن مستندهای گوناگون را دارد اما با این حال فیلم‌های مستند در کشور ما یا صنعت سینمای مستند در ایران در حاشیه قرار دارد و مخاطب کمی دارند. همین نبود مخاطب کافی باعث شده که ما مستندسازان مخصوصاً مستندسازهای حیات‌وحش بازگشت هزینه نداشته باشیم و هزینه‌ای که برای تولید یک مستند حیات‌وحش می‌پردازیم، تقریباً برگشت‌ناپذیر باشد. یکی از علت‌های این اتفاق هم این است که متأسفانه فرهنگ تماشای فیلم مستند در خانواده‌های ایرانی هنوز به خوبی جا نیفتاده و همین باعث شده است که اکثریت مردم ایران مخصوصاً قشر جوان چه در تلویزیون و چه در سینما و یا در فضای مجازی به سمت فیلم‌های کمدی داستانی و غیره بروند و تقریباً هیچ آشنایی با سینمای مستند ندارند.

وی ادامه داد: این در حالی است که علم و سینما در دنیا به سمت سینمای مستند سوق داده می‌شود چراکه فیلم‌های مستند برای بالا بردن سطح آگاهی انسان‌ها و برای بهتر زندگی کردن و سالم زندگی کردن انسان‌ها ساخته می‌شوند اما مشکل اصلی من به عنوان مستندساز حیات‌وحش تا به امروز عدم بازگشت سرمایه بوده است و همین نبود حمایت مالی باعث شده که با هزینه شخصی مجبور شویم، حرفه مستندسازی را ادامه بدهیم که با هزینه شخصی نمی‌توانیم تجهیزات خوب و امکانات کامل داشته باشیم و این‌ها بر کمیت و کیفیت مستند تأثیر منفی می‌گذارد.

این مستندساز افزود: اگر بخواهیم یک مستند حیات‌وحش دقیق و علمی بسازیم، نیازمند زمان، هزینه و تحقیق و پژوهش خاص است اما بااین‌حال باز ما می‌بینیم که مستندسازان ایرانی می‌توانند استانداردهای خود را به بالاترین سطح رسانده و در جشنواره‌های خارجی جایزه‌هایی را دریافت کنند و معتقدم اگر حمایت‌های مالی خوبی از مستندسازهای حیات‌وحش ایران شود ما می‌توانیم به برترین مستندسازان حیات‌وحش در دنیا تبدیل شویم.

نصرالله محمدی ایازی در پاسخ به این پرسش که مستندهای حیات‌وحش چه نقشی در حفاظت از محیط زیست دارند، مطرح کرد: مستندهای حیات‌وحش مردم آن کشور را نسبت به حیات‌وحش و فواید حیات‌وحش بر زندگی آشنا می‌کند. یعنی مردم متوجه می‌شوند که حیات‌وحشی که دارند چه فوایدی برای آدم‌ها دارد و مردم این آگاهی را پیدا می‌کنند که در صورت نبود حیات‌وحش انسان‌ها چه خسارت‌هایی را باید بپذیرند. یکی از وظایف ما مستندسازان این است که آگاهی مردم نسبت به اهمیت حیات‌وحش را بالا ببریم و فواید حیات‌وحش را بر زندگی سالم انسان معرفی کنیم و هدف من از ساخت مستندهای حیات‌وحش فرهنگ‌سازی جهت حفاظت از محیط ‌زیست و حیات‌وحش بوده است.

این مستندساز درباره نگران‌کننده‌ترین تغییری که در طول سال‌های فعالیت خود دیده است، گفت: کم‌آبی و خشک شدن چشمه‌ها نگران کننده‌ترین موضوع و بزرگ‌ترین مشکل کشور در آینده است. شاید زیاد به آن اهمیت ندهیم ولی بزرگ‌ترین مشکل کشور ما در حال حاضر همین کم‌آبی است. همچنین با پیشرفت تکنولوژی و ماشین‌آلات، دسترسی مردم به زیستگاه‌ها و زندگی حیات‌وحش آسان‌تر شده و عدم آگاهی مردم نسبت به گونه‌های حیات‌وحش باعث شده که زندگی و نسل حیات‌وحش به خطر بیفتد و توسط مردم از بین برود.

نصرالله محمدی ایازی در پایان درباره بزرگ‌ترین درسی که از حیوانات و طبیعت گرفته‌ است، گفت: بزرگ‌ترین درسی که از حیات‌وحش آموختم، تلاش برای بقا و برای جا نماندن از رقبای خود و همچنین وفاداری به خانواده و محافظت از خانواده است.