مریم خدایی کارگردان در گفتگو با سوره سینما درباره پروژه‌ای که مشغول آن است، توضیح داد: در حال حاضر تازه‌ترین مستندم با عنوان «یکی بود، هنوزم هست» را به پایان رسانده‌ام که برای ارسال به جشنواره‌ها در حال آماده‌سازی است.

وی ادامه داد: این فیلم به موضوع اهدای عضو می‌پردازد و تلاش دارد علاوه بر روایت زندگی امیرمحمد سلگی، گیرنده قلب، به نقش ارزشمند انجمن اهدای عضو ایرانیان نیز بپردازد. هدف من این بود که فراتر از بُعد پزشکی، جنبه‌های انسانی و اجتماعی فرهنگ اهدای عضو را نشان دهم و بر اهمیت این فرهنگ در نجات جان انسان‌ها تأکید کنم.

این مستندساز درباره پروژه دیگر خود مطرح کرد: در کنار این پروژه، در حال تحقیق و پژوهش و نگارش مستندی دیگر هستم که به حوزه میراث فرهنگی و ضرورت حفظ و صیانت از میراث ملی ایران اختصاص دارد. باور دارم که میراث فرهنگی شناسنامه و هویت جمعی ماست و توجه به آن، به معنای حفظ ریشه‌ها و آینده‌مان است. همیشه فکر می‌کنم میراث فرهنگی تنها یادگار گذشته نیست، بلکه پلی است به سوی آینده و چیزی است که باید با عشق و دلسوزی از آن پاسداری کنیم.

خدایی درباره حضور در جشنواره سینماحقیقت بیان کرد: مستند تازه‌ام با تهیه‌کنندگی آقای مهدی طالبانی و همراهی انجمن اهدای عضو ایرانیان در مراحل پایانی کار است و به امید خدا برای جشنواره سینماحقیقت امسال آماده خواهد شد. خوشحالم که با حمایت این عزیزان، فرصتی ایجاد شد که دغدغه درونی و فرصت حضور در جشنواره امسال برایم فراهم شده است. امیدوارم اقبال داشته باشد و دیده شود.

این هنرمند در بخش دیگری از صحبت‌های خود پیرامون اوضاع و احوال سینمای مستند توضیح داد: به نظر من سینمای مستند در ایران روزبه‌روز در حال رشد و تکامل است. با وجود محدودیت‌ها و چالش‌هایی مثل بودجه محدود و فرصت کم برای دیده شدن، سطح کیفی آثار و تنوع موضوعات اجتماعی، فرهنگی و انسانی به شکل قابل توجهی در حال افزایش است.

وی افزود: جشنواره‌ها و پلتفرم‌های تازه به مستندها امکان دیده شدن می‌دهند و این باعث می‌شود خلاقیت و شور برای روایت حقیقت همچنان زنده بماند و خلاقیت و تنوع در روایت‌ها شکل بگیرد. با این حال، هنوز به حمایت پایدار، سرمایه‌گذاری منظم و دسترسی به منابع حرفه‌ای برای مستندسازان نیاز داریم تا بتوانیم در سطح جهانی رقابت کنیم. برای من، مستند فرصتی است برای نزدیک شدن به آدم‌ها و دغدغه‌های واقعی‌شان و امیدوارم با حمایت‌های بیشتر، سینمای مستند روزبه‌روز توانمندتر و اثرگذارتر شود.

خدایی مطرح کرد: به نظر من برای دیده شدن بهتر مستندها، علاوه بر کیفیت اثر، باید به راه‌های پخش و معرفی آن توجه ویژه‌ای کرد و تلویزیون، می‌‌تواند با پخش مستندها و نقد و بررسی آنها  نقش بزرگی را ایفا کند. شرکت در جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی، استفاده از پلتفرم‌های دیجیتال و شبکه‌های اجتماعی، حضور در برنامه‌های نقد و گفتگو و همکاری با نهادها و انجمن‌های مرتبط نیز می‌تواند دامنه مخاطبان را افزایش دهد و توزیع عادلانه بودجه و حمایت‌های سازمان‌ها و ارگان‌ها از مستندسازان دغدغه‌مند می‌تواند مجال خوبی برای این امر ایجاد کند.

وی افزود: مهم‌ترین نکته برای من این است که ارتباط مستقیم با مخاطب برقرار شود و داستان مستند به شکل صادقانه و انسانی به او منتقل شود، تا هر اثر بتواند تأثیر واقعی خود را بر مخاطب بگذارد.

مریم خدایی در پایان برای معرفی چند مستند تاثیرگذار گفت: به دلیل فعالیت در زمینه مستند، مستندهای زیادی را تماشا می‌کنم. اخیرا دو مستند «سرزمین عسل» (Honeyland) و «پورزال» را ملاحظه کردم که به‌خاطر روایت شجاعانه یک زن، برای من بسیار تأثیرگذار بودند. «سرزمین عسل» درباره زندگی یک زن زنبوردار در روستای کوهستانی دورافتاده در مقدونیه شمالی است و به دنبال ورود یک خانواده عشایر به همسایگی او، شیوه زندگی وی دستخوش تغییراتی می‌شود و مستند «پورزال» به کارگردانی ماریا ماوتی روایتگر زنی سالمند و تنها در روستایی لم‌یَزرع در سیستان و بلوچستان است که از گذشته سرسبز و پرآب روستایش می‌گوید. هر دو این آثار با نگاه تأمل‌برانگیز خود، توانسته‌اند تأثیر عمیقی بر مخاطب بگذارند.