سی و سومین جشنواره فیلم فجر عرصه‌ای برای درخشش بازیگران بوده است.

سوره سینما- علی رضایی: یکی از ویژگی‌های جشنواره‌ای که در آن فیلم درخشان کمتر دیده می‌شود و اغلب آثار متوسط و بسیاری ضعیف هستند، حضور بازیگرانی است که بازی‌هایی در یادماندنی از آنها می بینیم. با این که وارد نیمه دوم جشنواره شده ایم و شمارش معکوس برای پایان این رویداد آغاز شده اما هنوز کشف تازه‌ای در زمینه بازیگری نداشته ایم. سال‌ها قبل چهره‌هایی همچون نازنین بیاتی، ترانه علیدوستی، علیرضا آقاخانی، نوید محمدزاده و … در جشنواره معرفی و شناخته شدند اما امسال بازیگران حرفه ای و سرشناس در حال قدرت‌نمایی هستند. لیلا حاتمی در «در دنیای تو ساعت چند است؟» حضوری دلنشین دارد و علی مصفا در «در دنیای تو ساعت چند است؟» و «مرگ ماهی» و «چاقی» نقش‌هایی متنوع را به شکلی قابل قبول بازی کرده و شایستگی دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را دارد.

امیر جدیدی چهره جدید سال های اخیر سینمای ایران در «رخ دیوانه» فراتر از تجربه های قبلی اش و مانند یک بازیگر کارکشته حرفه ای حضور دارد. او پارسال برای بازی در «سیزده» دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد را به دست آورد و امسال می تواند سیمرغ بلورین را به خانه ببرد. صابر ابر مثل همیشه یکی از پرکارترین بازیگران نقش مکمل است و باید حواسش متوجه این نکته باشد که زیاد دیده شدن یک بازیگر طراوت و تازگی را از او می‌گیرد. حضور ابر در «رخ دیوانه» صمیمی و ساده است و در «من دیگو مارادونا هستم» در نقشی خاص، پذیرفتنی. ساعد سهیلی بازیگری جوان است که بدون حاشیه پیشرفت می کند و حاصل کارش در هر فیلم، استانداردی دارد که پذیرفتنی است. حضور راو در «رخ دیوانه» یکی از بخش‌های مهم کارنامه این بازیگر جوان و در آغاز راه است.

تلاش فاطمه معتمدآریا برای تبدیل کردن فیلم بی رمق «بهمن» به فیلمی دوست داشتنی البته فرجامی نداشته است. بازیگر هر چقدر بزرگ باشد نمی تواند فیلمی که قصه و فضاسازی ندارد نجات بدهد. پرویز پرستویی در «دو» همین شرایط را دارد. کاراکتر بهمن آنچنان سطحی و الکن است، که حضور پرستویی هم به آن عمق نمی دهد و بازی واقعگرای مهتاب نصیرپور در همین فیلم، شخصیت پری را دوست داشتنی و قابل باور نکرده است. حضور پرستویی و نصیرپور برای «دو» این امتیاز را داشته که عده ای فضای ملال آور آن را تحمل کنند تا بازی این دو بازیگر را ببینند. سعید آقاخانی تنها بازیگری است که امسال در هر فیلمی مقابل دوربین رفته متفاوت بوده و توانسته سایه سنگین نقش های کلیشه ای قبلی را از خود دور کند. او در «خداحافظی طولانی» و «من دیگو مارادونا هستم» حضوری درخشان دارد. در اولی بازی در سکوت و در نقش مردی کارگر با گذشته ای پیچیده و در دومی در نقش نویسنده ای فریبکار و کم استعداد آنهم در فضایی شلوغ و متشنج. سعید آقاخانی هم از بازیگرانی است که به  سیمرغ بلورین نزدیک هستند.

در فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» نگار جواهریان از نقش های مثبت قبلی فاصله گرفته است. این فاصله هم در ظاهر و گریم است، هم در شخصیت و بازی و بیان. جواهریان در فضای غریب و مردانه فیلم سهم خود را دارد و بازی سردش با جانمایه اثر و لحن درونی فیلم همخوانی دارد. هر چند بعید به نظر می رسد داوران به این فیلم توجه ویژه داشته باشند،اما جواهریان هم می تواند نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره باشد.

نیکی کریمی به واسطه انتخاب نقش هایی متفاوت در «چهارشنبه ۱۹ آبان ماه» و «مرگ ماهی» شایسته تحسین است. حامد بهداد هم برای حضوری متفاوت در «خانه دختر» می تواند نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد این دوره از جشنواره فجر باشد. مهتاب کرامتی هم در میان بازیگران زن این دوره از جشنواره فیلم فجر موقعیتی ویژه دارد. او در نقش زن افغانی در «مزار شریف»، در نقش لیدا در «عصر یخبندان» و در نقش آوا در «ارغوان» سه بازی متفاوت داشته است. در «مزارشریف» رنج و اندوه زنی را به تصویر کشیده که قربانی خشونت و ظلم است اما این قدرت را دارد که قهرمان فیلم را به آرامش و امنیت برساند. در «عصر یخبندان» او استیصال و اندوه زنی را به تصویر کشیده که نمی داند چطور خود را از باتلاق یک رابطه نافرجام و تحقیر کننده نجات بدهد و در «ارغوان» طبق سلیقه کارگردانان و فضای فیلم، در قالب زنی از طبقه مرفه آرام و متعادل می‌نماید. تنوع نقش‌های کرامتی بخت او برای دریافت سیمرغ بلورین را بیشتر می‌کند.

حسین یاری پس از سال‌ها با «مزار شریف» به سینما آمده و در نقشی دشوار که ریشه در واقعیت دارد، حضوری قابل قبول دارد. محسن کیایی بازیگر «عصر یخبندان» هم به دلیل بازی روان و بی اغراق در نقشی کوتاه دوست داشتنی و در یادماندنی است. بازی سحر دولتشاهی و ژاله صامتی در «عصر یخبندان» را هم نمی‌توان به سادگی از یاد برد.

امسال و در روزهای راکد سینمای ایران، این بازیگران هستند که چراغ سینمای ایران را روشن نگه داشته‌اند و به فیلم‌ها فروغ و اعتبار داده‌اند.