امیرحسین صدیق تاکید دارد «دردسرهای عظیم ۲» با هیچ یک از مجموعه‌های رمضانی رقابت نمی‌کند.

سوره سینما – سارا کنعانی: نیمه ماه مبارک رمضان را پشت سر گذاشته‌ایم و مخاطبان تلویزیون هم سریال ماه رمضانی خود را انتخاب کرده اند و منتظر باز شدن گره های داستانی آن هستند. «دردسرهای عظیم ۲» بهتر از سری اول، در دل مردم جا باز کرده و این موضوع شاید به قصه جذاب تر آن باز می‌گردد. امیرحسین صدیق یکی از بهترین بازی‌های چند سال اخیر خود را در این مجموعه ثبت کرد. در نقشی جدی، خاکستری و جذاب که با بازی درست او در یاد مانده است.

عملکردتان را در چند سال اخیر چطور ارزیابی می‌کنید؟ به نظر می رسد «دردسرهای عظیم ۲» بیشتر از دیگر پروژه ها باعث دیده شدن شما شده است.

امیرحسین صدیق: بله ممکن است. از نگاه خودم کم کار نبوده‌ام. غیر از سریال «زیر لب بشمار»، در سال گذشته دو تله فیلم کار کردم و اگر کمی به عقب برگردیم به «آب پریا» می‌رسیم که آنجا هم یکی از نقش های اصلی را بر عهده داشتم.

بیشتر در تلویزیون دیده می‌شوید. دلیل خاصی دارد؟

نه دلیل خاصی ندارد. در ایران معمولا به یک بازیگر یا پیشنهادهای تلویزیونی می‌شود یا سینمایی.

و این ضعف بزرگی به حساب می‌آید.

متأسفانه همینطور است و این موضوع به کلیشه پسندی تهیه کنندگان و کارگردانان ما بر می گردد. برخی از کارگردانان ما تحت تأثیر دستیاران کارگردان و عوامل فیلم قرار می گیرند. سیستم به گونه ایست که ممکن است یک دستیار کارگردان بدون دلیل و به غلط بگوید من با فلان بازیگر کار کرده ام و تجربه خوبی نبوده و به همین راحتی آن گزینه کنار گذاشته شود. البته این را باید به حساب نابلدی کارگردانان گذاشت و کسانی را هم داریم که در هنگام انتخاب عوامل هیچ چیز و هیچکس نمی تواند بر ذهن آنان تأثیر بگذارد؛ خانم برومند که من کارم را با ایشان شروع کردم یکی از آنان است. در خیلی از پروژه ها هم دیده ام تنها با مخالفت یک نفر اسم یک بازیگر را از فهرست خط می زنند و هیچکس نمی پرسد چرا.

البته اخیرا شما یک تجربه سینمایی هم داشتید. «دربست» به کارگردانی علی خامه پرست.

بله، تیرماه سال گذشته فیلمبرداری ما انجام شد. در آن فیلم که اپیزودیک هم بود از تعداد زیادی هنرپیشه برای فصل های مختلف دعوت شد و در یکی از فصل ها من مقابل شقایق فراهانی بازی داشتم و از این تعامل رضایت داشتم. نقش پارتنر در کیفیت بازی بازیگر خیلی پررنگ است. اساسا در یک کار گروهی مثل سریال سازی در تلویزیون و فیلم سازی در سینما تک تک عوامل دارای تأثیر گذاری ویژه هستند. حتی یک تدوین گر می تواند کاری را خراب کند یا به عرش ببرد. شاید شعاری به نظر برسد اما من فکر می کنم حتی کسی که در یک پروژه به امور خدمات مشغول است نیز می تواند روی نتیجه کار اثر بگذارد.

برسیم به «دردسرهای عظیم ۲». نقش منصور نقش عجیبی است. با اینکه از داستان خارج شده اما مخاطب هنوز نمی داند او یک کاراکتر مثبت بود یا منفی.

اصلا چرا باید نقشی را صد در صد مثبت یا صد در صد منفی به حساب بیاوریم؟ منصور همان کسی بود که باید می‌بود. به موقع به قصه وارد شد و به موقع هم رفت. تفاوت کار من با برخی دیگر از بازیگران سریال شاید در این بود که آنها در سری اول مجموعه فرصت معرفی شدن به مخاطب را داشتند و من، نه. تماشاگر این سریال با رفتارها و عملکرد آن شخصیت‌ها آشنا بود و کاراکتر من فقط برای هفت هشت قسمت طراحی شده بود. منصور یک آدم معمولی بود که به چیزهایی اعتقاد داشت و مسائلی برایش مهم بود و تلاش می‌کرد حد و مرزهایی را رعایت کند.

از زبان برخی از بیننده ها شنیده ام که بعد از اتمام بازی شما رغبت خود را برای تماشای کار از دست داده‌اند.

چرا؟! پیشنهاد می کنم بازی خوب همکارانم و ادامه قصه را تماشا کنند. در مورد چیزی که گفتید باید بگویم بله، به خود من هم گفته اند و البته لطف دارند، اما این رفتن چیزی بود که در راستای متن اتفاق افتاد.

منصور یک شخصیت پیش برنده در داستان بود و با وجود کوتاه بودن نقش کارکرد درست خود را داشت.

خوشحالم که این را می شنوم و یکی از دلایلی که این نقش را انتخاب کردم همین بود.

شما سری اول مجموعه را هم تماشا می کردید؟

بله. کم و بیش دنبال می کردم اما آن زمان مدیریت تلویزیون به گونه ای بود که مخاطب کمتر می توانست خود را با ساعت پخش آثار هماهنگ کند و پیش می آمد که من سریال های خودم را هم نمی توانستم دنبال کنم. اما با حرفتان موافقم و فکر می کنم همینطور است، هرچند که شاید هنوز به زعم عده ای برای ارزیابی زود باشد.

از پایان قصه «دردسرهای عظیم ۲» باخبرید؟

چارچوب کلی را می دانم اما از ریزه کاری ها و جزئیات خبر ندارم. می دانم در برخی از موارد قرار بود بازنویسی هایی انجام شود. فقط این اطمینان را به مخاطب می‌دهم که با یک پایان‌بندی نامعلوم روبرو نخواهند شد.

بعد از آغاز پخش «دردسرهای عظیم ۲» پیشنهاد تازه‌ای دریافت نکرده‌اید؟

هنوز نه. تلویزیون برای مناسبت هایی مثل عید نوروز یا ماه رمضان و ماه محرم ، برنامه ریزی هایی می کند و برای زمان های دیگر برنامه خاصی ندارد. برای مثال بعد از عید فطر، احتمالا حساب و کتاب می کند که ببیند چقدر بودجه دارد و چه چیزهایی را می تواند بسازد یا نسازد، البته مدیریت جدید تلویزیون دارد تلاش هایی را در این بخش ها هم انجام می دهد، زیرا می‌بینم کمی نظم و قانون به کلیت فضای این مدیوم وارد شده است. در گذشته می‌دیدیم یک سریال در میانه پخش متوقف می‌شد و هیچ ارزشی برای مخاطبی که آن را دنبال کرده بود قائل نمی شدند. مسائلی از این دست باعث شد اعتماد تماشاگر خوب تلویزیون سلب شود. اخیرا اما به نظر می رسد دارند همت می کنند تا این مخاطب قهر کرده تلویزیون را بازگردانند. ای کاش مردم هم با یک نگاه دوباره با تلویزیون آشتی کنند. مخاطب ما هم اگر امروز به سمت سریال های نازل می رود نشان دهنده این موضوع نیست که سطح سلیقه اش نازل شده، بلکه دلیلش این است که دامنه انتخاب گسترده ای ندارد و به نوعی مجبور است.

شما فکر می کنید سریال های ما می تواند با آثار ماهواره ای رقابت کند؟

صد در صد. ما زمانی در ایران سریال می ساختیم که در ترکیه اصلا ازاین خبرها نبود. ما بعد از انقلاب سریال های بسیار خوبی تولید کردیم و من اخیرا شنیده ام ترکیه دومین صادرکننده سریال در جهان شده است. چه شد که ما عقب ماندیم؟ تقصیر مردم است یا سازندگان؟ هیچکدام. مدیریت ها و برنامه ریزی ها اشتباه بوده است. یک زمان تماشاچی به عشق دیدن سریال تلویزیونی خیابان ها را خلوت می کرد و حالا چطور شده که قهر کرده است؟ حتما ما اذیتش کرده ایم. جلب اعتماد دوباره او سخت است اما غیرممکن نیست. ما توانایی اش را داریم. کشور هند که صنعت سینمای خود را بسیار رشد داده برای سریال سازی ضعف دارد و خبر دارم عده ای از کارگردانان ایرانی را دعوت کرده بود تا شیوه‌های ساخت سریال را به آنان بیاموزند.

حیف است یادی از سال‌های دور و مجموعه «زی زی گولو» نداشته باشیم. آن سریال را یک نقطه عطف در کارنامه خودتان به حساب می آورید؟

آن مجموعه برای من تنها یک شروع بود. الان که بعد از گذشت دو دهه آن را نگاه می کنم همه نقطه ضعف ها و خام دستی‌هایم را می بینم. بعد از آن با کارگردانان خوب دیگری کار کردم. همکاری با آقای کیانوش عیاری با اینکه از نظر مسائل مالی با او مشکل داشتم، یک تجربه بسیار خوب را از نظر هنری برای من رقم زد. با مرحوم ملاقلی پور، امید بنکدار و … هم همکاری خوبی داشتم. راستش را بخواهید همیشه خودم را در مسیر و راه برای آموختن احساس می کنم و برای بهتر بودن گام بر می دارم.

حرفی باقی مانده که بخواهید عنوان کنید؟

دوست دارم تأکید کنم سریال ما قرار نیست با هیچ سریال دیگری مثل «پایتخت» مسابقه بدهد. اصلا هیچ رقابتی بین هیچ کدام از مجموعه ها نیست. ساعت پخش این سریال‌ها به گونه‌ای است که بیننده بتوانند همه آنها را دنبال کند و بعد تصمیم بگیرد به کدام یک اهمیت بیشتری بدهد. من با این جریان سازی رسانه‌ای که تلاش می کند سریال ها را در رقابت با یکدیگر نشان بدهد مخالفم.