مهتاب کرامتی در «مزار شریف» رنج، مظلومیت و معصومیت زنان افغان را به تصویر کشیده است.

سوره سینما- مهمترین ویژگی کاری مهتاب کرامتی وسواس در انتخاب نقش است. او با انتخاب یک استراتژی ویژه در این سال‌ها به یکی از بهترین بازیگران زن سینمای ایران تبدیل شده است. کرامتی آهسته و پیوسته مسیرش را می‌پیماید. در انتخاب نقش دقت و وسواس دارد. به دام پیشنهادهای وسوسه کننده و تجاری نیفتاده و همواره استانداردی را رعایت کرده است. ویژگی های ظاهری او اگرچه برای تبدیل شده به ستاره سینمای تجاری و بازیگر فیلم های بفروش مناسب است، اما او ترجیح داده بازیگر بسیاری از تولیدات مستقل و متفاوت سینمای ایران باشد.

فیلم‌هایی که گاهی ممکن است، مورد توجه قرار نگیرند یا ضعیف باشند، اما آثاری هستند که با اهداف درست ساخته شده اند. در این میان و در این سال‌ها چند بازی درخشان هم از کرامتی دیده ایم که نشان می دهد می تواند چند شخصیت و چند تیپ را با تفاوت، واقعی و جذاب بازی کند. مثل کاری که در «عصر یخبندان» کرده و در نقش زنی معتاد و در آستانه فروپاشی حضوری قابل توجه در فیلم دارد. کرامتی در سینمای ایران صاحب پرسوناست، معمولا در نقش زنان شهری و امروزی و از طبقه متوسط به بالا بیشتر دیده شده و برای بازی در چنین نقش‌هایی مناسب تر است. مثل نقشی که در «چیزهایی هست که نمی دانی» یا «ارغوان» بازی کرده است.

اما با حضور در فیلم «بیست» کرامتی نشان داد حاضر است چهره اش را تکیده و به اصطلاح زشت کند، در قالب زنی رنج کشیده فرو برود و فضایی تازه را تجربه کند. او با «بیست» نشان داد تنها برای بازی در نقش زنان شیک پوش بالاشهری مناسب نیست و می تواند در نقش های پرخطرتر بازی واقعی و دلنشین داشته باشد. در «اسب حیوان نجیبی است» کرامتی همان زن طبقه متوسط شهری است، اما بحران های عاطفی زندگی مشترک او را گرفتار و ویران کرده. زنی که سرگردان و اندوهگین است، برای رسیدن به آرامش خودش را به آب و آتش می زند، اما به جایی نمی رسد. برای او ساحل امنی وجود ندارد. بازی برونگرای او در این فیلم، یک تصویر دیگر از توانایی این بازیگر خوب سینمای ایران است که در کنار فیزیک مناسب، صدایی گرم و منحصر به فرد دارد.

بخش دیگر کارنامه کرامتی که بسیار حائز اهمیت است، بازی در نقش‌های ویژه و همکاری با کارگردان‌های خاص است. انتخاب نقش زن افغان در «مزار شریف» را می توان در این دسته جای داد. او برای اولین بار در این فیلم با لهجه صحبت کرده. به قالب نقش زنی رنج کشیده درآمده و یکی از بهترین بازی هایش را ثبت کرده است. به جرات می توان گفت فیلم با حضور او گرما و انرژی بیشتری می گیرد. زن افغان در این فیلم، نماینده مردم بی پناه این سرزمین است. زنی که از ظلم تاریخی و جنگ چند ساله خسته شده و به امید آرامش و رهایی همراه مرد ایرانی می شود و مردانه او را به سرزمین مادری اش می رساند تا پیام شهادت دوستانش را به مردم کشورش برساند.

کرامتی با استفاده از میمیکش، قدرت و معصومیت شکننده این زن را به تصویر کشیده و از سویی تلاش او برای نجات جان یک انسان را به شکل باورپذیر خلق کرده است. «مزار شریف» می‌توانست سیمرغ بلورین را برای مهتاب کرامتی به همراه بیاورد. اما او سال پیش چند بازی درخشان را همزمان در کارنامه اش ثبت کرده بود و شاید درک جزئیات بازی او در این فیلم چندان ساده نباشد. مهمترین وجه کار او در فیلم «مزارشریف» شکستن کلیشه‌ها و عبور از قالب‌هایی است که پیشتر از این بانوی بازیگر دیده بودیم. در بسیاری از فصل‌هایی که کرامتی در «مزارشریف» مقابل دوربین است، دیالوگی ندارد و تنها با سکوت، عزم زن و عمق اندوهش را نشان داده است. در فصل‌های مشترک این دو بازیگر، کرامتی سهم خود را دارد و با این که حضورش در فیلم کوتاه است، تاثیر خود را روی تماشاگر می گذارد.

مهتاب کرامتی یکی از بازیگران ماندگار تاریخ سینمای ایران است. به واسطه همکاری با بهترین کارگردان های سینمای ایران، به خاطر توجه و حمایتش از سینمای مستقل و سینماگران این حوزه، به دلیل ریسک‌پذیری و جسارتی که برای پذیرفتن نقش‌هایی دارد که از او بسیار دور است. در سینمایی که بسیاری از بازیگران زن میانسالش نقش دختران دم‌بخت را بازی می‌کنند، یا حاضر نیستند گریم‌های متفاوت، سخت و سنگین را بپذیرند کرامتی طیفی مختلف از نقش‌ها را بازی کرده، از زن قاجاری در «شبانه روز» تا زن افغان در «مزار شریف». از مادری شهرستانی که در شهر، روحیات و دنیایش عوض می شود در «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» تا زن همیشه منتظر در «آلزایمر». او تا اینجا و با حدود ۳۰ فیلم، یکی از متنوع ترین کارنامه‌های سینمایی را دارد و می‌توان در این بین چند شاه نقش ماندگار و خاطره انگیز را جستجو کرد و همه این‌ها برای یک بازیگر، برگ برنده است.