بازیگر سریال تلویزیونی «عصر پاییزی» ویژگی کاراکتری که در این سریال بازی می‌کند را منحصر به فرد دانست.

سینا رازانی بازیگر سینما و تئاتر درباره فعالیت‌های اخیر خود به سوره سینما گفت: فیلم سینمایی «شیر تو شیر» به کارگردانی ابراهیم فروزش و «اشکان و انگشتر متبرک» به کارگردانی شهرام مکری را آماده نمایش دارم. در «خودزنی» به کارگردانی احمد کاوری که این روزها روی پرده سینماهاست حضوری افتخاری داشتم.

این بازیگر ادامه داد: این روزها مشغول بازی در سریال «عصر پاییزی» به کارگردانی اصغر نعیمی هستم. تصویربرداری این سریال حدود سه ماه پیش آغاز شد. کاراکتری که من بازی می‌کنم یک آدم تنبل است که تنبلی‌اش منحصر به فرد است. چیزی که در ابتدا این کاراکتر را برایم جذاب کرد مدل ویژه تنبلی‌اش بود. روحیه لطیفی دارد و شاعرمسلک است. دوست دارد همه کار بکند بدون اینکه کاری انجام بدهد.

وی افزود: اجرای این شخصیت را با ترکیبی از جدیت و طنز انتخاب کردم. هرچقدر کاراکتر جدی باشد رگه‌های طنز جذاب‌ترش می‌کند و برعکس. دوست داشتم این مدل از کمدی را تجربه کنم. درصد زیادی از این کاراکتر در متن نوشته شده بود و چیزی که من به آن اضافه کردم چگونگی اجرا بود. با کمک آقای نعیمی ریزه‌کاریهایی را به کاراکتر در جهت جذاب شدنش اضافه کردم.

بازیگر «خسیس» گفت: ایده اولیه اجرا را خود متن به بازیگر می‌دهد. خیلی از بازیگرها معتقدند اولین چیزی که برای اجرای یک کاراکتر به ذهن بازیگر می‌رسد ناب‌ترین ایده است ولی من با این فرض مخالفم. چون اولین ایده از تجربه‌های تکراری و حافظه ذهنی که بارها مورد استفاده قرار گرفته نشأت می‌گیرد پس ناب‌ترین نیست.

وی در توضیح مدل خاصی از کمدی که در تجربه‌های دیگرش نیز  دیده شده گفت: چیزی که برای من در بازیگری دلنشین است این است که کاراکتری که جدی است را با رگه‌هایی از شیرینی و طنز بازی کنم و کاراکتر طنز را با رگه‌‌هایی از جدیت بازی کنم این اتفاق به جذابیت اجرا می‌افزاید. هم برای بازیگر  که جریان اجرا را پیش می‌برد جذاب است هم برای مخاطب که با این اجرا رو به رو می‌شود.

رازانی گفت: در فیلم «اشکان و انگشتر متبرک» و تله فیلم «خسیس» از همین ترکیب ضدین را استفاده کردم. این ترکیب موقعیت جدیدی برای بازیگر و تماشاگر به وجود می‌آورد و در واقع چالش مشترک بازیگر و تماشاگر است.

این بازیگر درباره اینکه به دنبال مؤلف بودن در بازیگری است گفت: حتما به دنبال این مسئله هستم. در واقع مؤلف بودن را به صاحب سبک بودن ترجمه می‌کنم. اما رسیدن به سبک یک مسیر طولانی را می‌طلبد. این مسیر نیازمند تجربه و سعی و خطاست. در حال حاضر نمی‌توانم مدعی مؤلف بودن باشم. شاید ۲۰ سال طول بکشد تا سبک بازیگر مشخصا شکل بگیرد. بازیگر باید در موقعیت‌های مختلف قرار بگیرد و نقش‌های مختلف را تجربه کند. بازیگرانی مثل مهدی هاشمی، فرهاد اصلانی، امیر جعفری، پرویز پرستویی سبک خودشان را دارند. این سبک نمودش در بیان، میمیک، لحن و یا برخورد عاطفی بازیگر با نقش است.

وی درباره اینکه این روند به تکرار بازیگر می‌انجامد گفت: کسی که برخورد یکسان با نقش‌های مختلف می‌کند به تکرار می‌رسد ولی بازیگری که برخورد متفاوت با نقش‌های متفاوت و حتی با نقش‌های یکسان داشته باشد به صاحب‌سبک بودن نزدیک می‌شود. این اشتباه است که بگوییم برای مؤلف شدن برخورد یکسان با نقش‌های متفاوت باید داشت. چنین تصوری اشتباه است. اساسا بازیگری یعنی خلق یک کاراکتر جدید. نویسنده ۵۰ درصد از نقش را پیش برده است و ۵۰ درصد بعدی وظیفه بازیگر است.

رازانی درباره اعتماد کارگردانان سینما به بازیگران تئاتر و سپردن نقش‌های جدی به آنها گفت: بازیگری نبوده‌ام که دغدغه اصلی‌ام تثبیت در یک مدیوم خاص باشد.همیشه دغدغه اصلی‌ام بازیگری و خلق اثر بوده است. شرایط همیشه مساعد نبوده که مسائل مالی در گزینش نقش بی تأثیر بوده باشد، بنابراین چون هدفم فقط سینما بود  خیلی دقیق نمی‌توانم درباره این مسئله نظر بدهم.

وی افزود: اگر بخواهم برای پاسخ به این سؤال خوشبین باشم می‌توانم بگویم این اعتماد وجود داشته همچنان که شهرام مکری و ابراهیم فروزش که می‌توانستند از بازیگران سینما استفاده کنند به سراغ من آمدند. اما اگر بخواهم بدبینانه نگاه کنم برایم سؤال است که چرا بسیاری از کاراکترهای خوب سینما را بازیگرانی بازی می‌کنند که تحلیل درستی از نقش ندارند اما بهترین موقعیت‌ها را به آنها سپرده‌اند. البته از حق نگذریم در سالهای گذشته بسیاری از بازیگران تئاتر هم به سینما آبرو دادند و هم برای تئاتر آبروداری کردند.