تعدادی از هنرمندان [در داخل و خارج از کشور] با انتشار مطالبی در صفحات شخصی خود در فضای مجازی، از مردم مظلوم فلسطین دفاع و حملات رژیم صهیونیستی را محکوم کردهاند.
پیوند نویدمحمدزاده و فرشته حسینی، الگویی از همبستگی مردم سرزمینهای ایران کهن است که از هم جدا شدهاند. در پیشگاه این بستر تمدنی ۷ هزارساله، هنرمندانش باید تکاپویی شایسته برای پاسداشت آن داشته باشند.
روایت سینمایی آمریکا از افغانستان همین امروز هم بر ذهن ایرانیها نشست کرده است. رسوبات فیلمهایی که طی پانزده حضور نظامی آمریکا در هالیوود ساخته شده است، بدل به وانمودهای شده است پذیرفته شده از سوی ما.
رویکرد فرهنگی ما نسبت به فلسطین با کمکاری شدیدی همراه بوده است، کمکاری ای که با شعارها و فریادها همخوانی ندارد.
سینمای ایران در نادیده گرفتن اقشار مختلف ید طولایی دارد؛ اما حذف معلم از سینما بیشک ناشی از عدمدرک درست از شخصیت و تیپولوژی معلم است.
مهمانان تکراری و بازگویی حرفهایی که بارها گفته شده، مهمترین آسیبهایی است که در برخی برنامههای مناسبتی سیما دیده میشود.
امکان دیدن فیلم «یدو» روی پرده از مخاطب سینما گرفته شده است و برای مخاطبی که به سختی امید داریم به سینما بازگردد، دستمان را از برگبرندههای خود خالی کردهایم.
سحر عصرآزاد منتقد سینما درباره فیلم «انبار» ساخته حسین ترکجوش که در بسته فیلم کوتاه «۱۰۸ دقیقه از یک قرن» روی پرده سینماهای هنروتجربه است، یادداشتی نوشت.
مستند مسابقه «خانه ما» نمونه موفق یک برنامه تلویزیونی در قبول مسئولیت اجتماعی با رویکرد اقتصادی است.
سیونهمین جشنواره فیلم فجر در حالی به زودی برگزیدگان خود را میشناسد که همچنان تکلیف یکی از سیمرغها در ابهام برانگیزترین شکل خود طی سالهای اخیر است.
اگر آذرنگ به نسخه تئاتری دل نمیبست و برای ارائه سینما زحمت بیشتری میکشید، بیتردید با توجه به درکش از دوربین و لنزها با اثری ماندنی مواجه میشدیم.
آبادان در «روزی روزگاری آبادان»، بهغیراز نمایی دور از پالایشگاه و کمی لهجه پر ایراد آبادانی، نه نشانی از بهمنشیر دارد و نه لنجی بر آب روان. و نه پابوسی بر قدمگاه دارد و نه زیارتی در صحن سیدعباس نشان میدهد و نه طوفانی بر دل اروند به راه انداخته است.
«ابلق» همانگونه که از نامش برمیآید یک عنوان بسیار هوشمندانه برای یک داستان باردار زنانه است که بناست دو داستان را در دل هم روایت کند؛ درست مانند زن بارداری که دو نفر را در یک قاب انسانی قرار میدهد.
فیلم نه احساسات برمیانگیزاند نه به معرفت جمعی ما چیزی اضافه میکند ولی شاید عدهای را برای چند لحظه در سینما بخنداند؛ خندهای که پایانش مرگ است.
«مصلحت» نمیگوید وضعیت عدالت امروز در قوه قضاییه ما این است. بلکه «مصلحت» میگوید «باید چنین باشد» و این «باید» تمامی سخن است.