سوره سینما: وجود مناسبات فرهنگی و مذهبی مشترک میان دو ملت ایران و عراق این فرصت را در اختیار کارگردان قرار می‌داد که به شکلی خلاق و به دور از شعار زدگی و با نگاهی بر خاسته از هویت ملی به وجوه گوناگون روابط انسانی میان مردم دو کشور همسایه بپردازد

«عصر روز دهم» از جمله فیلم‌هایی است که به تبعات جنگ تحمیلی می‌پردازد. خانواده‌ای در زمان اشغال خرمشهر، دختر نوزاد خود را گم کرده‌ و حالا در روزهای اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی، خواهر دختر از ایران رهسپار عراق می‌شود تا آخرین خواسته مادر بیمارش را که دیدار دختر گمشده‌اش است برآورده کند.

فیلمساز نتوانسته به خوبی از تمامی ظریت‌های ایده اولیه نهایت استفاده را ببرد. فیلم پس از آن که در بیست دقیقه ابتدایی گره افکنی می‌کند، با کش دادن بی‌حاصل روایت لطمه‌ای جبران ناپذیر می‌بیند.
عدم پرداخت صحیح شخصیت‌ها، هر گونه امکان همذات پنداری تماشاگر با قهرمان‌های داستان را منتفی می‌سازد. این مسئله در کنار زمان طولانی فیلم خستگی و دلزدگی تماشاگر را موجب می شود و پیگری سرنوشت شخصیتها و آگاهی از فرجام کار آنها، اهمیت خود را برای تماشاگر از دست می دهد.

فیلم در ترسیم جغرافیای ملموس عراق در زمان تصرف به دست آمریکایی‌ها ناتوان نشان می‌دهد. در طول فیلم شخصیت‌ها مدام تأکید می‌کنند که اوضاع عراق ناامن است اما این فضای ملتهب و خطرناک که می‌تواند هر لحظه آبستن اتفاق ناخوشایند تازه‌ای باشد، تنها با اکتفا به چند اسپشیال افکت و چند انفجار نصف و نیمه به تصویر کشیده می‌شود.

وجود مناسبات فرهنگی و مذهبی مشترک میان دو ملت ایران و عراق این فرصت را در اختیار کارگردان قرار می‌داد که به شکلی خلاق و به دور از شعار زدگی و با نگاهی بر خاسته از هویت ملی به وجوه گوناگون روابط انسانی میان مردم دو کشور همسایه بپردازد که متأسفانه این امکان به هدر رفته و فیلم در حد چند اشک و آه و ناله بین المللی باقی می‌ماند.

هنوز هر ساله در همه جای دنیا تمامی کشورهایی که به نحوی در جنگی شرکت داشته‌اند به ساخت فیلم‌هایی با موضوع جنگ و پی آمدهایش اقدام می‌کنند. سینمای دفاع مقدس ما نیز از این قاعده مستثنی نیست اما باید دانست که لازمه موفقیت چنین فیلم‌هایی پرداخت صحیح روایت و شخصیت‌ها و درگیر کردن مخاطب با مسائلی است که دغدغه او باشد و برای او جذابیت داشته باشد.

باید با تولید فیلم‌هایی با موضوع دفاع مقدس که از ساختار و داستان مناسبی برخوردار هستند از به حاشیه رفتن این گونه سینمایی در کشور جلوگیری کرد و عرصه را برای حضور فیلمفارسی‌های سخیف و فاقد هر گونه ارزش هنری خالی نکرد.

در پایان فقط این حسرت می‌ماند که اگر مرحوم «رسول ملاقلی‌پور» این فیلم را می‌ساخت با چگونه فیلمی رویرو می‌بودیم؟

یاور یگانه