سوره سینما: «پرواز مرغابی ها» اثری است مختص کودکان و تمامی کسانی که به دنیای پاک و معصوم کودکان تعلق دارند. فیلم سرشار از لحظات لطیف و شاعرانه است که به درستی پرداخت شده اند

«پرواز مرغابی ها» اثری است مختص کودکان و تمامی کسانی که به دنیای پاک و معصوم کودکان تعلق دارند. فیلم سرشار از لحظات لطیف و شاعرانه است که به درستی پرداخت شده اند. طبیعت ناب و روح و روان بی آلایش کودکان فیلم یادآور عطر نارنجستان است. عناصر فلکلور در جای جای فیلم نمایان هستند و تصویر دقیقی از یک زندگی روستایی ارائه می دهد.

خانه در این فیلم در حکم جامعه است که نیاز به مراقبت دارد. کارگردان با نگاه تیزبین خود به درستی تماشاگر را متوجه می سازد که این مراقبت ابتدا به ساکن باید از سوی خود افراد جامعه صورت گیرد و در حقیقت بار اصلی محافظت از محیط زیست به دوش مردمی است که در آن جامعه می زیند.

کودک فیلم با علاقه وافری که به مرغابی خود دارد وظیفه شناسی خود را در مقابل حیات یک موجود زنده که در اکوسیستم پیرامونی او زندگی می کند، نشان می دهد. و مخاطب را با این سوال مواجه می کند که آیا همه ما به درستی به وظایف خود در مقابل طبیعت و محیط زندگیمان عمل می کنیم؟ فیلم در مخاطب ایجاد پرسش می کند و این کار بزرگی است. چون در سینمای ما کمتر فیلمی چنین قدرتمند و به دور از شعار زدگی در مخاطب ایجاد سوال می کند.

بازی های فیلم همگی یکدست و روان هستند. و جنس بازیها، کیفیتی «زندگی گونه» دارد. به طور کلی فیلم مشخصات یک فیلم ناتورالیستی را جز به جز در اجرا و فیلمنامه همراه دارد و بی اغراق از معدود فیلم های سینمای ایران است که به دور از سیاه نمایی، این چنین زیبا و دوست داشتنی به زندگی مردمانی می پردازد که در دنیای سرمایه داری امروز کمتر دیده می شوند و کمتر جدی گرفته می شوند.

به قول منتقدان پساساختارگرای نئو فرمالیست، در یک فیلم سینمایی، فرم و محتوا باید هر دو به اندازه باشند. اگر فرم بیشتر از محتوا باشد فیلم به دام ادا و اطوارهای روشنفکری می افتد و اگر محتوا از فرم بیشتر باشد فیلم دچار حرافی می شود. «پرواز مرغابی ها» به سلامت از این منزلگاه خطر عبور می کند و صحیح و منزه به سر منزل مقصود می رسد.

«پرواز مرغابی ها» ویزگی شایان توجه دیگری هم دارد. قاب ها و نماهای کارت پستالی فوق العاده دینامک و زیبای آن که یادآور نماهای فیلم «مادر و پسر» «الکساندر سوخوروف» است. علی رغم این ویژگی بارز حضور دوربین در فیلم حس نمی شود. گویی دوربین فیلمبرداری به ضبط و ثبت این تصاویر نپرداخته و این زندگی واقعی است که در مقابل چشمان ما جاری است.

فیلم با تمامی این ویژگی ها ادعایی ندارد و تنها سعی در بیان داستان خود دارد. کاری که به درستی هر چه تمام موفق به انجام آن می شود. در شرایطی که بسیاری از فیلم های ما توانایی بیان داستان ندارند «پرواز مرغابی ها» با چنان مهارتی بسترهای روایی خود را در ضمیر ناخودآگاه لکانی مخاطب فرافکنی می کند که تا مدتها به یاد مخاطب می ماند.

سینمای ما به فیلم هایی از این دست احتیاج دارد. فیلم هایی که کاملاً ایرانی هستند و روح و فضای حاکم بر زندگی جامعه ایرانی را به درستی بازنمود می کنند.