سوره سینما – چرا «بلفاست» (Belfast) فیلم -به اصطلاح- زندگی‌نامه ای کنث برانا با آهنگ‌هایی از ون موریسن این‌قدر بی روح است؟ آهنگ‌های موریسن هیچ قرابت معنایی با خاطرات کودکی برانا در ۱۹۶۹ ایرلند شمالی ندارد. فیلم برانا در ابتدا تصویر رنگی از بلفاست امروز می‌سازد و ناگهان با فلش بک به دوران قدیم، سیاه و سفید می شود. این گونه از فلش بک ها را فیلمسازان تقلید گر با نمونه برداری از تغییر رنگ در «پدرخوانده ۲» ارائه می کردند. این تاکتیک قوه تخیل توخالی برانا و بدتر از آن مصنوعی بودنش را نشان می‌دهد.

تمرکز فیلم بر کاراکتر «بادی» است (پسرکی با چشمان بزرگ، موی طلایی و صورتی معصوم) که یکی از نمونه‌های بارز سو استفاده هالیوودی از کودک/بازیگر است. برانا در اینجا سعی می‌کند تا احساسات بینندگان نسبت به معصومیت را بازیچه قرار داده تا ضعف‌های فیلم را پشت آن پنهان کند. ساده‌لوحی «بادی» توهینی است به هرکسی که شیفته خاطرات کودکی‌اش نیست. سادگی این کودک که استعاره ایست از جهل برانا در نوستالژی، کودکی است نادان بمانند فیلمی که او را اهرم قصه کرده است.

معصومیت نخ‌نمای «بادی»، تمام مشکلاتی را که «بلفاست» می‌خواهد میان کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها، همسایه علیه همسایه و محله‌هایی که به صحنه جنگ تبدیل شده است، نشان دهد، جعلی از کار درمی‌آید. این شکاف در والدین «بادی» نمایان است. پدر تیپیکال و مادری که بازی تئاتری و بسیار اغراق‌آمیز اجرا کرده است؛ کانون این خانواده با قماربازی پدر و سوزاندن دارایی خانواده و تنها شدن مادر، دچار تزلزل شده است.

تمام این نمایش‌های پوچ، توهینی است به هویت ایرلندی که سبک فیلمسازی برانا تقریباً در هر صحنه آن را تحریف کرده است. سبک فیلم‌برداری هیچ ربطی به فرهنگ مردم ندارد؛ آوازهای موریسون در فیلم نیز هویت ندارد و خارج از مدیوم جلوه می‌کند.

برانا سعی می‌کند تا با نمایشی متملقانه، مخاطبش را افسون کند. او از کارهای بهتر قبلی خود و دیگران سرقت کرده است؛ سکانس کلیسا از (Portrait of the Artist as a Young Man) ربوده شده. دلیل نبرد میان پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها مشخص نیست. توجیه دوست بادی در مدرسه برای این نبرد نمونه بارز هالیوودی است. هالیوود برای فرار از اینکه مبادا به کسی توهین شود، تاریخ را تحریف کرده و در نهایت به تاریخ توهین می‌کند. او صحنه‌هایی از فیلم‌های کلاسیک وسترن نشان می‌دهد تا بلکه استعاره باشند از نبرد میان اراذل شهر و پدر خانواده. نماهای کلوزآپ بادی در فیلم هیچ تناسخی با موزیک متن در حال پخش نداشته و هیچ حسی خلق نمی‌کند

برانا احترامی برای تاریخ ایرلند قائل نیست و لذا میراث هنری این کشور را سبک می‌کند. «بلفاست» به سبک فیلم‌های هاروی واینستین، حس هم ذات پنداری نوستالژیک را در مخاطبش برانگیخته می‌کند؛ فرمولی که در فصل جوایز جواب گرفته و خواهد گرفت.

منبع: نشنال ریویو به قلم آرموند وایت