سوره سینما – سیما ملائی : فرانسه به‌عنوان مهد آزادی و تمدن عصر مدرنیته دیرگاهی است که در جشنواره کن محل فریادخواهی و پناهگاه هنرمندانی شده است که از حاکمیت کشورشان ناراضی‌اند و در کشور خود عرصه را برای بیان اعتراضاتشان مهیا نمی‌بینند. فرانسه به‌واسطه مبارزات و انقلاب‌های جدی و متعدد در راستای اشاعه حقوق بشر غربی و البته جایگاه راهبردی جشنواره کن در میان هنرمندان جهان به مأمن و ملجأ اشاعه‌دهنده آزادی شناخته می‌شود. تساوی حقوق زن و مرد، دادخواهی از حقوق زنانِ جهان و حمایت از جنبش فمینیسم یکی از برگ‌های برنده فرانسه و جشنواره کن جهت استیلا بر عرصه فرهنگ جهان است.

در این میان آنچه مهم می‌نماید بررسی نتیجه عملکرد حداقل ۲۰۰ساله فرانسه و اروپا در راستای اشاعه اهدافی است که آن را اذعان می‌دارند. بررسی‌هایی که نتیجه را علیه کشور فرانسه اعلام می‌کند.

جنبش می‌تو در سال ۲۰۱۷ در کشور آمریکا کلید خورد. جنبشی که به‌واسطه شکایت از تهیه‌کننده پرآوازه آمریکایی شروع شد. تهیه‌کننده‌ای که ۸۱ جایزه از آکادمی اسکار دریافت کرده بود. فشارها و اعتراضات توسط زنانی که به‌واسطه هاروی واینستین مورد تعدی قرار گفته بودند، آن‌قدر زیاد بود که دادگاه آمریکا مجبور شد واینستین را به ۲۳ سال زندان محکوم کند. در پی این ماجرا به‌مرور زنانی که به‌واسطه اهالی سینما مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند از راز خود پرده برداشته و این ماجرا به‌سرعت به فرانسه رسید.

در ادامه این اعتراضات پای پولانسکی، کارگردان مشهور فیلم‌های «بچه رزماری» و «پیانیست» به میان آمد و به همین علت پولانسکی در سال ۲۰۱۸ از آکادمی اسکار اخراج شد. پولانسکی به‌عنوان کارگردانی لهستانی – فرانسوی که در آمریکا فیلم ساخته بود، به‌واسطه ادعای تعدی به دختر ۱۳ساله آمریکایی، در سال ۱۹۷۷ تحت پیگرد قانونی قرار گرفت و از آمریکا گریخت.

فرانسه بدون توجه به اتهام پولانسکی که دقیقاً در تعارض مستقیم با شعارهای تمام سال‌های گذشته فرانسه یعنی حقوق بشر و حمایت از حقوق زنان بود، در جایگاه ملجأ و پناه هنرمندان او را پذیرفت. فرانسه به پولانسکی پناه داد و دادگاه لهستان رأی داد که هیچگاه پولانسکی به آمریکا برگردانده نخواهد شد و به‌این‌ترتیب پرونده دختر ۱۳ساله آمریکایی برای همیشه بسته شد.

دامنه اعتراضات پای لوک بسون، سازنده «لئون حرفه‌ای» را نیز به اعتراضات می‌تو باز کرد. ۶ زن از بسون شکایت کردند اما دادگاه فرانسه این اعتراضات را نیز مردود و او را بی‌گناه اعلام کرد.

با جمع‌بندی این تفاصیل به نظر می‌رسد فرانسه بین سینما و زن، سینما را انتخاب می‌کند. سینما به‌عنوان ابزار قدرتی که با آن پیانیست ساخته می‌شود و دنیایی را عزادار هولوکاست می‌کند. فرانسه از قضا هوای زنان را دارد. اما زنان مورد تعدی قرار گرفته فرانسوی نه؛ آنهایی که صدای سیاست‌های فرانسه از حنجره‌شان فریاد می‌شود.