سوره سینما – حمید غفاریان: «دوزیست» فیلمی از برزو نیک‌نژاد که این روزها بعد از دو سال صبوری تهیه‌کننده به دلیل عبور از کرونا روانه اکران شده است. این فیلم توانسته به فروش خوبی دست یابد و این دستاورد را تا حدودی می‌توان مدیون انتخاب بازیگران بود که در این دو سال کرونا و توقف فیلم برای هر کدامشان اتفاق خوبی افتاده است. جواد عزتی با «زخم کاری» و پژمان جمشیدی با داشتن حجم بالای سهم از میزان تولیدات سینمایی و نمایش خانگی و هادی حجازی‌فر با تجربه خوب «موقعیت مهدی»! امروز این سه با «دوزیست» روی پرده اکران هستند که هر کدام مخاطب‌های خود را دارند و حضورشان دلیل قابل قبولی برای فروش فیلم محسوب می‌شود، از این رو می‌توان گفت که «دوزیست» فیلمی است که روی مدار بازیگر و اجرا پیش می‌رود تا پیچیدگی داستانی و قصه تو در تو و کانسپتی که از سینما انتظار می‌رود.

فیلم برآمده از اوضاع غالب بر سینمای اجتماعی ایران است که روابط آدم‌ها را با موقعیت‌های شلوغ، دوربین لرزان و نورپردازی تاریک به تصویر می‌کشد و خلق بحران را به احوالات درونی و بیرونی با وجه اشتراک گرفتاری‌های آدم‌ها گره می‌زند. برزو نیک‌نژاد در تازه‌ترین اثر سینمایی خود، از این آشوب‌ها فیلمی را بیرون می‌کشد که مخاطب خود را تا مقطعی همراه می‌کند. فیلم روایت قصه سه جوان است که با مشکلاتی مشترک که دارند به ناچار در یک پارکینگ متروکه که پدر یکی از آنها نگهبان قدیمی آنجاست کنار هم زندگی می‌کنند و راه برون رفت از بحران یکی از این سه نفر در گاوصندوق همسایه است. موضوعی که در نهایت با ورود یک دختر بی‌خانمان برای هر سه تبدیل به اصل و هدف می‌شود و هر سه به دنبال ربودن دل دختر هستند، گویی که تاکنون در دل این شهر و مناسبات کاری عطا (جواد عزتی) که به عنوان مدل شناخته می‌شود، دختر دیگری دیده نمی‌شود، حال اینکه دختری به اسم آزاده با بازی ستاره پسیانی هم دائما در حال قربون صدقه رفتن عطا است.

«دوزیست» زمانی می‌توانست به موضوع باورپذیرتری برسد که جغرافیای فیلم به یک مکان دورافتاده می‌رفت که این سه جوان کارگران یک کارگاه معدن بودند که در آن جغرافیای جنس مخالفی وجود نداشت تا انگیزه رابطه این سه با یک دختر و با روی پای گذاشتن به مفهوم رفاقت و خویشاوندی رنگ به واقعیت نزدیک‌تری به خود می‌گرفت.

عنصری که «دوزیست» را تماشایی می‌کند تلاش بازیگران برای قرارگیری درست در نقش خودشان است به طوری که اندک حضور سعید پورصمیمی هم موثر و دلنشین است و تقابل این سه در ظاهر و تلاش هر کدام برای نشان دادن قابلیت‌های خود به یک ماراتن دلپذیر نزدیک شده است. مانی حقیقی هم با حضور اندکش مقابل جواد عزتی به شمایل یک آدم مغرور از خود راضی و نگاه بالا به اطرافیانش به خوبی شناخته می‌شود اما اندازه پرداخت به این شخصیت به نسبت کم است.