سوره سینما: «چرا کسی تو را نمی‌شناسد. نام تو نام کوچکی نیست. دریا در ابتدای نام توست. دریا که کوچک نیست. پهناور است و عمیق. زلال است و مواج. کسی نیست که دریا را نشناسد. اما تو چرا انقدر گمنامی؟» (از کتاب داستان‌های شهر جنگی نوشته حبیب احمدزاده)

هشت سال دفاع مقدس ما سرشار از دلاور مردی‌های شیر مردانی است که بی‌هیچ ادعا و چشم داشتی از خاک و نأموس سرزمین خود دفاع نمودند. دلیر مردان جان بر کفی که جان خود را به قیمت منزه ماندن خاک وطنشان از جای چکمه‌های ناپاک دژخیم، معامله کردند.

«شب واقعه» کوششی است برای پرتو افشانی بر رشادت‌های یکی از فرزندان خلف ایران زمین.«شب واقعه» نشانه تعهد هنر مسئول و هنرمند متعهد و آگاه است. چرا که نظر اهل هنر جذب زیبایی می‌شود و داستان «دریا قلی» عین زیبایی است. عین باور است. عین عشق است. عین ایثار است. و هنرمند نمی‌تواند چشم بربندد بر این همه بزرگی و عظمت.

«شب واقعه» داستان مردی است که پس از سال‌ها زنده بودن، به یکباره، به قدر یک شب زندگی می‌کند. و چه خوب می‌زید آن شب را. می‌توان تا ابدیت به همان یک شب زندگی دریا قلی حسرت خورد. می‌توان سال‌های سال زیست ولی به اندازه یک ساعت از آن یک شبی که دریا قلی زندگی کرد، زندگی نکرد.

«دریا قلی» در آن شب کاری کرد کارستان. قبل از آن شب اهورایی، دنیای «دریا قلی» فراتر از محدوده کمپانی اسقاطش نیست. همه چیز برایش در تکه آهن‌های غراضه‌ خلاصه می‌شود. به دنیای اطرافش کاری ندارد. گوشه نشینی است که دردش، درد خودش است و نه کس دیگر. دچار درد بی‌درد است. تنها است. اما آن شب «دریا قلی» یکه می‌شود. دنیایش بزرگ می‌شود و رشد می‌کند. به اصل و ریشه‌اش بر می‌گردد. دیگر برگ خشکیده سر شاخه نیست که با وزش بادی از تنه جدا گردد. دردش درد مردمی می‌شود که با آنها نفس می‌کشد. مرگشان را می‌بیند. مردمی که مظلومیت و غیرتشان عرش را به لرزه در می آورد.

«دریا قلی» درد آشناست. پس شبیخون را تاب نمی‌آورد. «دریا قلی» دریا دل است. پس دل به دریا می‌زند. «دریا قلی» کوخ آرزوهایش را فدای کاخ آرمانش می‌کند. گرای کمپانی‌اش را به توپخانه خودی می‌دهد تا بعثی‌ها در جهنم آهن غراضه‌ها دفن شوند.

«دریا قلی» حالا همه ما تو را می‌شناسیم. مام وطن دیگر در آتش نمی‌سوزد. چون می‌داند «دریا قلی»ها پاسداران ایران هستند. تاریخ این مرز و بوم را «دریا قلی» و «دریا قلی»ها نوشته‌اند.