سوره سینما: «چهل سالگی» دغدغه ای دارد. اما نمی تواند پیشنهادی به همراه داشته باشد. «چهل سالگی» درد را نشان می دهد اما درمانش تنها به وخامت حال بیمار می انجامد!

«چهل سالگی» قرار است به کالبد شکافی روابط انسانی در دنیای امروز بپردازد. می خواهد بحرانی را که در روابط میانی زن و شوهری رخ داده است روایت کند.

«چهل سالگی» ‌نسخه ای برای جامعه ایرانی امروز می پیچد که غیر کاربردی و نامناسب است. «چهل سالگی» اصولی را زیر سؤال می برد که از اعتقادات و باورهای ماست. کدام مرد با شرف ایرانی و حتی غیر ایرانی و مسلمان می پذیرد که برای پی بردن به پاکدامنی و عشق پاک همسرش، او را در خانه با معشوق سابقش تنها بگذارد؟! «فرهاد» تحصیلکرده رشته حقوق، پس از آنکه مسند قضا را رها می کند، چه سیری را طی می کند تا کارگزار بورس شود؟ استرس و دلهره های «نگار» به خاطر عشقی است که بیست سال از تاریخ  انقضای آن می گذرد و یا دلیل دیگری دارد؟ چطور است که استاد موسپید کرده «فرهاد» با این همه کمالات، فرهاد را به ترک خانه و جاسوسی زنش ترغیب می کند؟ این استادی که از عالم و آدم بریده است، چگونه دم از عشق و ایمان می زند؟ اینها سؤالاتی است که فیلم پاسخی به آنها نمی دهد.

باید قبول کرد که جامعه ایرانی ویژگی های مختص خود دارد که برخی مسائل را برنمی تابد. ما باید مثل خودمان بیندیشیم و مثل خودمان عمل کنیم. هنر و هنرمند ما هم باید اینگونه باشند. باید با در نظر گرفتن ضروریات یک زندگی ایرانی راهکارهای عقلانی و منطقی ارائه دهیم. باید رفتار شخصیت های فیلم هایمان برآمده از ما به ازاءهای عینی در جامعه باشد نه کپی دسته چندمی از فیلم های روشنفکری اروپایی!

نمی توانیم خود را دل بسته روایت های مثنوی نشان دهیم اما شیفته فرهنگ غربی باشیم.

«چهل سالگی» دغدغه ای دارد. اما نمی تواند پیشنهادی به همراه داشته باشد. «چهل سالگی» درد را نشان می دهد اما درمانش تنها به وخامت حال بیمار می انجامد. چون درد را به درستی نشناخته و به همین خاطر راه درمانش هم مفید نیست.