سوره سینما: اکثر تله فیلم هایی که به شکل اختصاصی برای شبکه نمایش خانگی تولید می شوند چیزی ورای تولیدات سخیف و مبتذلی نیستند که به دور سینما ما چنبره زده و نفس آن را گرفته اند

دیگر لازم نیست برای دیدن یک فیلم تا آن سر شهر بروید. دیگر لازم نیست زحمت و اعصاب خردی گیر کردن در ترافیک سنگین خیابان های تهران را برای دیدن فیلمی به جان بخرید. دیگر لازم نیست چند ساعتی از کار و زندگی بیفتید که فیلم مورد علاقه‌تان را در سینما ببینید. کافی است به سوپر مارکت نزدیک محل سکونت‌تان رفته و ضمن ابتیاع اقلام مورد نیاز منزل، یک لوح فشرده هم خریداری کنید. لوح فشرده فیلمی که مخصوص توزیع در بقالی ها و سوپر مارکت ها تولید شده و شما مطمئن هستید که این تله فیلم یا فیلم یا هر چه که اسمش را بگذارید، برای اولین بار است که به شبکه نمایش خانگی وارد می شود.

در هالیوود و حتی در اروپا ساخت و عرضه فیلم هایی با بودجه کم (low budget film) متداول بوده است. معمولاً فیلم هایی که در این سنت ساخته می شوند متعلق به سینمای مستقل و یا حتی سینمای زیر زمینی بوده که مولفه های مثل تجربه گرایی، خشونت، مسائل جنسی و … به وضوح و با شدت بیشتری از فیلم های سینمای بدنه در این فیلم ها قابل مشاهده است.

فیلم هایی مانند «پروژه جادوگر بلر»، «ال ماریاچی»، «مکس دیوانه»، «عروس چاق و گنده یونانی من»، «اره» و … همگی از جمله فیلم هایی هستند که با بودجه کم ساخته شده اما پس از عرضه و پخش چه در سینماها و چه در سیستم نمایش خانگی با استقبال فراوان مخاطبان مواجه شده اند و علاوه بر سودآوری بسیار برای صاحبان این فیلم‌ ها، آوازه سازندگان آنها یک شبه به همه جا رسیده و اعتبار و اشتهاری باور نکردنی برای آنها به ارمغان آورده است.

معمولاً فیلم هایی که با بودجه کم ساخته می شوند به دلیل آن که از قید و بند دستورات و خواسته های استودیوها و کمپانی های فیلمسازی آزاد هستند، با دست بازتری به نمایش دغدغه ها و علایق هنری و تجربی می پردازند. معمولاً در این فیلم ها از نابازیگران و یا بازیگران تازه کاری که معروف نیستند، استفاده می کنند. همچین عوامل فنی این قبیل تولیدات از فیلمبردار گرفته تا تدوینگر غالباً آماتورهای خلاق و جسوری هستند که با کمترین دستمزد و یا بدون هیچ دستمزدی به سرانجام رسیدن این پروژه ها کمک می کنند. حالا این وضعیت را مقایسه کنید با فیلم هایی که با بودجه کم در کشور خودمان تولید می شود.

اکثر فیلم هایی که با بودجه کم در کشور تولید می شوند مختص عرضه در شبکه نمایش خانگی هستند. اخیراٌ هم که تب تله فیلمسازی برای شبکه نمایش خانگی در میان فیلمسازان و مؤسسات مختلف عرضه محصولات ویدئویی همه گیر شده و از فیلمسازان قدیمی گرفته تا فیلمسازان جوان و بی تجربه، همگی خیال سرهم بندی یک تله فیلم بفروش را در سر می پرورانند.

بسیاری از این تله فیلم ها با مودت و مشارکت آدم های تثبیت شده سینما تولید می شوند که این امر خود جای شگفتی دارد. فیلمسازی که چند تجربه سینمایی را پشت سر گذاشته، به چه دلیل باید فیلمسازی در این حیطه را امتحان کند؟! اگر واقع بین باشیم، هیچ توجیهی جز مسائل مادی وجود ندارد. چون فیلمسازان ما در این تله فیلم ها نه به دنبال تجربه گرایی بوده و نه دغدغه طرح مسئله خاصی را دارند که شاید در سینما و یا یک سریال تلویزیونی به راحتی قابل مطرح کردن نباشد. مثلاً ساخت تله فیلمی با موضوع ایدز و رفتارهای خطرناکی که موجب مبتلا شدن افراد به این بیماری می شود، با نگاهی دقیق و فارغ از حجب و حیای مرسوم رسانه ای در قبال آن، با توجه به مخاطبان گسترده ای که در خانه هایشان به تماشای این فیلم ها می نشینند، می تواند اثرات آموزنده بهداشتی در رفتار تماشاگران چنین تله فیلمی داشته باشد.

متأسفانه اکثر تله فیلم هایی که به شکل اختصاصی برای شبکه نمایش خانگی تولید می شوند چیزی ورای تولیدات سخیف و مبتذلی نیستند که به دور سینما ما چنبره زده و نفس آن را گرفته اند.

داستان ها و موضوعات همان داستان های مستعمل و تکراری است که بارها بارها به خورد مخاطب داده شده و حتی به لحاظ فرم هم ذره ای نوآوری و خلاقیت در این فیلم ها دیده نمی شود. هر چه هست سود جویی است.

در بسیاری از این فیلم های ویدئویی بازیگران شاخص و سرشناس سینما و تلویزیون حضور دارند که حضورشان در این محصولات انگیزه ای جز مسائل مادی ندارد. بازیگران فیلم های سینمایی لوس و مسخره ای که لقب کمدی را یدک می کشند تا بازیگران فیلم های دختر و پسری مثلاً رومانتیک، ایفاگر نقش های این آفت جدید شبکه نمایش خانگی هستند.

گویا این روزها که مسئولان و مدیران سینما قصد دارند فیلم های سخیف و میتذل سینمایی را به تبعید بفرستند و راه تنفس سینمای سالم و استاندارد را که به مخاطبش احترام می گذارد باز کنند، این فیلم های فاسد و سازندگانشان راه دیگری را در پیش گرفته اند و با هدف قرار دادن شبکه نمایش خانگی به دنبال افاده فایده از تفکرات سطحی فیلم های نادیدنی شان هستند. بجا و ضروری است که ممیزی و نظارت سفت و سخت تری بر این تله فیلم ها اعمال شده تا فردا روز «کاسه چه کنم، چه کنم» در دست نگیریم. این فیلم هایی ویدئویی مستقیماً به میان خانواده ها می آیند و باید اثرات سوء آنها جدی گرفته شود.