عاطفه نوری این روزها ترجیح می‌دهد بیشتر روی صحنه تئاتر فعالیت کند.

سوره سینما- زهرا نوروزی: روناک «دوران سرکشی» و نسرین پر ماجرای سریال «نرگس» مدت‌هاست که در تلویزیون کم کار است. عاطفه نوری این روزها بر صحنه تئاتر بیشتر حاضر می‌شود. خودش می‌گوید دلیل این انتخاب آگاهانه این است که نقش‌های محدود راضی‌اش نمی‌کند. نقش برایش یک چالش است. چالشی که در یکنواختی قصه‌های سینما و تلویزیون پیدایش نمی‌کند. گنجینه تئاتر نقش‌های بهتری در خود مخفی کرده است. عاطفه نوری دانش آموخته رشته فیلمنامه‌نویسی است و یکی از استعدادهایی که تلویزیون در سال‌های اخیر معرفی کرده است.

مدت‌هاست در تلویزیون کم کارشده‌اید، بازیگری که سریال‌های موفقی مثل «دوران سرکشی»، «نرگس» و «رستگاران» را در کارنامه دارد، چرا کم کار است؟

عاطفه نوری: این کم کاری در تلویزیون دلایل متعددی دارد. من همیشه دوست داشتم نقش های متفاوت راتجربه کنم. از ابتدای کارم فکر می‌کردم که ایفای یک نفش برای من به معنی مواجه با یک چالش بوده است. چالشی که اگر به خوبی از پس آن برآیم، می‌توانم بگویم نقش را به درستی ایفا کرده و از آن لذت برده ام. متاسفانه نقش‌های خوب با شرایطی که من ذکر کردم، کمتر نوشته می‌شوند. علاوه بر این همه نقش‌هایی خوبی که نوشته می‌شود، به من پیشنهاد نمی‌شود. این یکی از دلایل کم کاری من در تلویزیون است.

با اینکه در تلویزیون کم کارید میانه شما با تئاتر بهتر شده. نمونه اخیر نمایش «مصاحبه» بود که نقش دختر مبارز الجزایری را به خوبی ایفا کردید. آیا عاطفه نوری تئاتر را به سینما ترجیح می‌دهد؟

تئاتر همواره یکی از علایق اصلی من بوده است. در سال‌های گذشته هم تئاترکار می‌کردم. نمایش هایی که برخی از آن ها به اجرای عمومی رسید و برخی هرگز روی صحنه نیامد. علاقه اصلی من به تئاتر تنها دلیل کم کاری در تلویزیون و یا سینما نیست. در تلویزیون نقش خوب کم نوشته می‌شود. در حالی که تئاتر گنجینه ای از متن‌ها و نقش های غنی دارد. متاسفانه نقش‌ها در محیط محدود و برای آدم‌های محدود نوشته می‌شود. فضاهای تکراری در فیلمنامه‌های ما جولان می‌دهد. همه چیز قابل پیش بینی است. این وضعیت درست برعکس سینمای حرفه‌ای جهان است. سینمایی که آنقدر فضاهای گوناگون دارد که حتی آدمی با نقص جسمانی می تواند به ستاره مبدل شود. مشخصا این وضعیت انتخاب‌های متعددی را دراختیار من قرار نمی‌دهد.

عاطفه نوری در نمایی از نمایش «چاله»

عده‌ای از هنرمندان خط قرمزها را عامل یکنواختی آثار سینمایی و تلوزیونی می‌دانند.

موافق نیستم. محدودیت فاکتور خوشایندی نیست ولی بسیاری از شاهکارهای هنری و ادبی جهان در دوره هایی ساخته شده اند که محدودیت های زیادی وجود داشته است. ما بی‌تقصیر نیستیم. جنبه خلاقه در قصه‌های ما، گریم، نوع فیلمبرداری، صحنه پردازی و شکل بازی‌ها… به شدت پایین است و از یادمان رفته آخرین دفعه که از دیدن فیلمی به هیجان آمده باشیم، چه زمانی بوده. این روزها فقط به حداقل ها بسنده می‌کنیم.

صحبت از سینما شد. با توجه به توانایی و استعدادهای شما برخی انتظار داشتند در سینما حضور جدی‌تری داشته باشید. چرا این اتفاق رخ نداد؟

من سینما را جدی گرفتم، این سینماست که مرا جدی نمی‌گیرد (با خنده). سرنوشت فیلمنامه های نوشته شده و نوشته نشده در این سینما از پیش تعیین شده اند. اگر سینمای گیشه باشد تیتراژی قابل پیش بینی دارد و اگر به سمت سینمای روشنفکری سیر کند باز سرنوشتی مشابه درانتظارش است. سینما از خلق و شگفتی آفرینی دور شده و روز به روز بیشتر دچار تکرارمی‌شود.بارها برایم پیش آمده فیلمنامه‌ای را خوانده ام و حتی توافق اولیه صورت گرفته اما نقش را بازیگر دیگری بازی کرده است!

چقدر در ایفای نقش تابع کارگردان هستید؟ حس می کنم به ابتکار عمل در نقش خیلی فکر می کنید. 

زمانی است که کارگردانی شما را به درستی هدایت می کند تا نقش در وجود شما بنشیند. این جاست که هماهنگی صحیح بازیگر و کارگردان به ثمر می‌نشیند و زمانی است که کارگردان تو را گمراه می‌کند. این دو مسئله باهم متفاوت است. علاوه بر این موضوع بسیاری از نقش‌های ما از ابتدا پایه درستی ندارند، قصه‌ها در ناکجا آباد اتفاق می‌افتد  و درباره آدم‌هایی هستند که هیچ مابه ازای خارجی ندارند. نقش ها باور پذیر نمی‌شوند چون قصه‌ها باورپذیر نیستند و اینجاست که ابتکار عمل یک بازیگر می‌تواند نقش را نجات دهد.

ازفیلمنامه نویسی صحبت کردیم شما در رشته فیلمنامه نویسی درس خواندید فیلم کوتاه شما «مرزعه حسن آقا» در فستیوال فیلم کوتاه براشوود سنتر ایلنوی شیکاگو پذیرفته شده است. باید منتظر فیلم تازه شما باشیم ؟ 

فیلمنامه‌نویسی را خیلی دوست دارم. من در رشته فیلمنامه نویسی تحصیل کرده‌ام و قطعا فعالیت‌ در این رشته را ادامه خواهم داد، اما فعلا کار تازه ای شروع نکرده‌ام.