منوچهر والی‌زاده تاکید کرد خیال بازنشستگی و فاصله گرفتن از دوبلاژ را ندارد.

سوره سینما- زهرا نوروزی: اخیرا رادیو تهران نظر سنجی مردمی برای انتخاب ۵ دوبلور برتر را برگزار کرد. تاکنون رتبه اول این نظرسنجی به منوچهر اسماعیلی، رتبه دوم به خسرو خسروشاهی و رتبه سوم به منوچهر والی‌زاده تعلق گرفته است. این موضوع بهانه ای شد تا سری به منوچهر والی زاده بزنیم و پای درد و دل او بنشینیم. دوبلوری که ۵۰ سال فعالیت هنری خود را در اتاق دوبلاژ گذرانده و ده‌ها فیلم سریال خارجی و داخلی را دوبله کرده است.

در نظر سنجی مردمی برای انتخاب بهترین دوبلور که رادیو تهران برگزار کرده تا این لحظه شما در مقام سوم هستید. این تقدیر برای شما تداعی کننده چیست؟

منوچهر والی‌زاده: این تقدیرو تشکرهایی که در سال‌های اخیر اتفاق افتاده برایم روزهای آغاز جوانی و ۱۸ سالگی را تداعی می‌کند. اگرچه عشق به دوبله از کودکی در وجود من بود اما اسمش را نمی‌دانستم. یادم هست همیشه انشاها را بلند می خواندم. کمی که بزرگتر شدم در سینما برنامه‌های فیلم ها را اعلام می کردم. روزی که اولین بار به خدمت آقای علی کسمایی رسیدم و متنی را خواندم، خواندن متن برایم اضطراب آور بود. ضبط ما از ۹ صبح تا ۱ بعد از ظهر طول کشید. با صداقت گفتم نمی‌توانم بخوانم و می خواهم بروم اما آقای کسمایی  مرا نگه داشت و به من اعتماد به نفس داد. اما حالا شرایط فرق کرده است گاهی یک فیلم سینمایی از صبح تا ساعت شش ضبط می‌شود. این سرعت بدون دقت از کیفیت کار دوبله کم کرده است.ما نه دستمزدهای آنچنانی داریم نه پشتوانه اقتصادی مرفه داریم  مثلا سازمان صدا و سیما چند سال است که وعده داده دستمزد ما اضافه شود اما تا این لحظه هنوز این اتفاق رخ نداده است. با اطمینان می گویم تمام آنچه که در این سال ها پای ما را درحرفه ثابت کرده است، دلگرمی مردم و احترام رسانه‌ها بوده است.

حالا جوان ترها مشتاقانه به سوی دوبله می‌آیند. به نظر شما آن‌ها از این وضعیت خبر دارند؟

تصوری که آدم های این حرفه دارند با واقعیت خیلی فرق می کند. برخی تصور می کنند این حرفه پول، شهرت و مقام می آورد. شاید باورتان نشود دستمزدهای ما به قدری پایین است که گاه از گفتنش خجالت می‌کشیم. با این شرایط وقتی کسی وارد عالم دوبله می‌شود بعد از چند سال می‌بیند که هیچ به دست نیاورده است. چون فعالیت حرفه ای و موفق صنعت دوبله دیگر مثل سابق ارزشمند نیست. فیلم های خارجی کمتر خریده می‌شوند و صدا برداری سر صحنه در همه فیلم‌ها وجود دارد. با این وضعیت انگیزه افراد جوان کمرنگ می‌شود. افراد می‌بینند نه پول به دست آوردند و نه شهرت. با این اوضاع خیلی ها از انتخاب خود پشیمان می‌شوند و فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند.

شما از فعالیت در این حرفه خسته نشده‌اید؟ بلاخره زندگی سختی‌های خودش را دارد؟

نه پشیمان نیستم. ما با عشق این حرفه را انتخاب کردیم، عشقی که زندگی‌مان را از روز اول متحول کرد. شما به وضعیت رادیو نگاه کنید. اگر عاشق باشید نمی‌توانید رادیو را به راحتی ترک کنید. من ۱۵ سال است که سه شنبه ها ۴ صبح به رادیو پیام می‌روم. باور کنید انگیزه مادی برای اجرای برنامه ندارم. در رادیو از پول خبری نیست. فقط عشق مخاطبان برنامه است که من را از خانه بیرون می‌آورد. شما راست می‌گویید زندگی کاری ندارد که فقط شاغلی یا شاغل عاشق هستی (می‌خندد). زندگی امروز سختی های اقتصادی زیادی دارد. دوبلورها دو دسته هستند. عده ای به فکر آتیه بودند و پول جمع کردند، عده ای هم مثل من فقط پولشان را خرج کردند.(می‌خندد)

۵۰ سال با سرد و گرم دوبله و بازیگری مانده‌اید. نمی‌خواهید دوران بازنشستگی و استراحت را تجربه کنید؟ 

در هنر بازنشستگی وجود ندارد. هنر دوبله با جان و سرشت من آمیخته شده است. با اینکه این روزها به دلیل شرایط حجم کار نسبت به گذشته کمتر شده، اما من خیال ترک کار و بازنشستگی ندارم. می خواهم تا آخرین نفس با هنری که عاشقانه دوستش دارم، زندگی کنم.