کارگردان «رسم عاشق کشی» رشد سالن‌سازی را زمینه‌ساز بالا رفتن تولید در سینمای ایران می‌داند.

خسرو معصومی در رابطه با عدم تعادل بین تولیدات سینمایی و ظرفیت اکران به سوره سینما گفت: سینما برای فیلمساز عشقی است که بدون آن نمی‌تواند زندگی کند. تولیدکنندگان فیلم هایی مثل «تابور» وحید وکیلی فر یا «ماهی و گربه» شهرام مکری اهل حساب و کتاب نیستند و سینما را برای علاقه دنبال می‌کنند و اتفاقا حرفای تازه ای هم برای گفتن دارند. کسانی که با حساب و کتاب فیلم می‌سازند و در سینما به دنبال پول می گردند افرادی هستند که «شهر موشها» می سازند. البته این فیلم هیچ اشکالی ندارد چون مختص کودکان است. افرادی که «شهر موشها» می‌سازند دنبال راهی برای توجیه آثار قبلی شان هستند اما جوانانی که تازه وارد این عرصه شدند همه انگیزه دارند و می خواهند با حرف های تازه اندیشه شان را به نمایش بگذارند و اینگونه باهم رقابت کنند. این جوانان با سادگی هرچه تمام تر تصویری ارائه می دهند که سینمای جهان با آن همه جلوه های ویژه کامپیوتری و ساز و کارهای عجیب و غریب را شگفت زده می کنند. فیلم های جدید حس و حال دارد و با نگاهی از شعور ساخته می شود.

معصومی گفت: مشکل اکران با پایین آوردن تولید حل نمی‌شود بلکه باید شرایط نمایش فیلم ها را گسترده کرد.بالابردن تعداد سالن های نمایش هم در تهران و هم شهرستان ها علاوه براینکه به شرایط اکران کمک می کند در میزان فروش فیلم ها تاثیر غیرقابل انکاری دارد. با توجه به سالن هایی که امسال به سینماها اضافه شدند و پردیس هایی با تجهیزات و امکانات جدید می توان برآورد کرد که آمار فروش به چه میزان بالا رفته است. در این شرایط آنچه اهمیت دارد توجه مسئولین به کیفیت سالن هاست که از این بابت تاحدی هم موفق عمل کرده اند. ایجاد مجتمع های چندمنظوره و سالن هایی که هم از نظر بصری هم کیفی مجهز شده اند تماشاچی را بیش از پیش به سمت سینما ترغیب می کند و پاتوقی فرهنگی برای مردم غمزده کشور مان فراهم می کند. به عنوان مثال پردیس ملت علاوه بر سینما با دارا بودن کتابخانه و کافی شاپ و … طیف وسیعتری از مردم را به سمت خود جذب می کند.

این کارگردان ادامه داد: اگر پردیس سینمایی آزادی به پرفروش ترین سالن کشور تبدیل شده به همین خاطر است و اگر سایر سینماها هم به پردیس تبدیل شوند قطعا موفق تر هستند. ضعف اصلی در کمبود سالن است چون تولید ۱۰۰ فیلم سینمایی در یک سال اصلا رقم بالایی نیست. به طور کل مهمترین عامل برای بهتر شدن شرایط اکران اول جبران کمبود سالن‌های سینما در تهران و شهرستان است. مثلا الان میدان ونک که یکی از شلوغترین مناطق شهر محسوب می‌شود سینما ندارد یا پردیس هایی که چندسالن سینما دارند تنها دو سالن شان دارای کیفیت درجه یک هستند. مردمی که ۶۵۰۰ تومان پول بلیت می‌دهند دوست دارند همه جوره از فیلم لذت ببرند. اگر سالن های سینما را در کشورهایی کوچک مثل امارات متحده را هم تجربه کرده باشید متوجه تفاوت فضا و کیفیت خواهید شد.

وی افزود: فضای امن در ترغیب مردم حرف اول را می زند. زمانی سینما سالن هایی تاریک و ترسناک بود که هرکسی راحت به آن پا نمی‌گذاشت اما امروز با تغییر و تحولی که در فضای سینما به خصوص جای دادن سالن ها در مجتمع های چند منظوره شده مردم نگاه دیگری به سینما رفتن دارند. مساله دوم ممیزی است که باید دست از سر سینمای ما بردارد تا کسانی که دغدغه دارند بدون نگرانی بتوانند حرف دل شان را بزنند. مسئولین باید بدانند فیلمساز دلسوز جامعه است نه دشمن جامعه. تنها کسانی از دیدن فیلم های اجتماعی می‌رنجند که منفعت طلب هستند که ریاکارانه سد راه روشنفکران می‌شوند، چون می‌ترسند با افشای حقایق آگاهی جامعه بالا رود و نان شان آجر شود.