فیلم سینمایی «من دیگو مارادونا هستم» ورود این کارگردان به دنیایی تازه است.

سوره سین ما- میثم محمدی: بهرام توکلی در تجربه جدید خود که این بار دور از فضاها و طراحی های آثار پیشین و همچنین با حضور کاراکترهای زیاد در اثر همراه است ، توانسته روابطی را شکل بدهد که مخاطب عام تر هم پای فیلم بنشیند و نظاره گر کنش و واکنش ها و حرف های خوشمزه و نیش دار و البته نصیحت های شوخ طبعانه فیلم باشد. «من دیگو مارادونا هستم» یک فیلم خارج از ژانر است که به هر دری می کوبد و گفتمان اصلی آن بحث کهنه و نخ نمای طبقاتی در جامعه است که شخصیت ها هم به صورت نمادین در شبکه اجتماعی شکل گرفته درون اثر به مناظره و مباحثه با یکدیگر می‌پردازند تا در نهایت عناوینی را که در فصل بندی های فیلمنامه قرار گرفته با مصادیق عینی به مخاطب منتقل کنند.

هدف «من دیگو مارادونا هستم» یک نفر نیست، بلکه هدفی وسیع تر دارد و اقشار مختلف جامعه را مورد مداقه قرار داده است، اما یکی از نکاتی که شاید بسیاری را در مقابل این اثر پس بزند فضای پرحجم و پوشیده از دیالوگ هایی است که گاهی می تواند فقط سرگشتگی ایجاد کند . فضایی که البته توکلی بخوبی توانسته از پس مدیریت آن برآید و با میزانسن های درست صحنه هایی دینامیک را خلق کند و ریتم مناسبی را منطبق با فیلمنامه ایجاد کند.

 ویژگی اصلی این اثر توکلی همان عبور از فضاهای فلسفی محدود به چند کاراکتر است که فراخوانی برای جذب مخاطب بیشتر است، هر چند توکلی ثابت کرده در آثار پیشین خود زبان نمادین بصری را بهتر به اجرا می گذارد و به نوعی باید او را متعلق به همان جنس از سینما دانست. «من دیگو مارادونا هستم» دغدغه انسان و ارتباط او را در جامعه امروز و یا در سطحی وسیع تر به چالش می کشد. به سرمایه‌داری و هنر و فرهنگ توده در طبقات اجتماعی وارد می شود و آنها را براساس یک مشکل در حد سنگ ریزه ای در تقابل با هم قرار می دهد.

انسان هایی که مدام در تقابل با افکار و عملکرد یکدیگر هستند و در فرایند شکل دهی به نظام طبقاتی و اجتماعی خود با تردیدها و اتهاماتی مواجه می شوند و به یک گفتگوی مشترک سازنده نمی رسند.کاراکترهایی که هر یک قشری رانمایندگی می کند و به نقد خرده فرهنگ های طبقاتی در جامعه می پردازند. به هر حال توکلی آشکارا فضای کارش را تغییر داده و اینبار فاصله های خود را با مخاطب بدنه سینما نزدیک کرده و نگاهی جدی تر به مواجهه خود با توده دارد و به همین دلیل زبان خود را ساده تر کرده و نگاه نمادشناسانه اش را در بافت دیالوگ ها و گفتگوهای شخصیت های دو طبقه مورد نظرش جای داده است و باید این اثر را فارغ از فیلم‌های قبلی او و بصورت مستقل نظاره کرد.