2 thoughts on “حمله ایدئولوژیک‌ها به حاتمی‌کیا/ بادیگارد پرمخاطب را با اسم «مردم» تخریب می‌کنند!”

1. یاشار فراهانی می‌گه:

   سه شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۴ در ۲:۴۳ ق.ظ

   البته فکر نکنم مسعود فراستی اینطور آدمی باشه . فراستی خودیه . بقیه چرا اما فراستی رو شک دارم

2. سيروس "قاسم" سيف می‌گه:

   سه شنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۴ در ۳:۱۰ ق.ظ

   با عرض سلام و خسته نباشید؛
   باید در تآیید نظر نویسنده که نوشته اند:” … ایدئولوژی چیزی مدرن است که استعمالش هم مربوط به دوره جدید اروپاست و این لفظ را درباره اعتقادات و باید و نبایدهای اومانیستی به‌کار برده‌اند و می‌برند نه درباره دین…” عرض کنم که ایدئولوژی، اصولا ، اگر نخواهد ضد دینی باشد، قطعا باید غیر دینی باشد – بخصوص وقتی پای ادیان ابراهیمی، از جمله اسلام به میان بیاید – آنوقت چطور می شود که به یک انسان مسلمان که دارد نظر اخلاقی “دینی -اسلامی ” خودش را درمورد چیزی می گوید، گفت که :”شما ایده ئولوژیک حرف می زنید”. در حالی که در چنین موردی باید بگوید که :” شما، دارید دینی – اسلامی حرف می زنید”. یعنی چه؟ یعنی اینکه معیار “اخلاق” ی مورد نظر شما که “دینی- اسلامی ” است، با معیار اخلاقی مورد نظر من که مثلا انسانی- هو منیستی- است فرق دارد! آنوقت، یک کارگردان مسلمان نمی تواند بگوید که :” ای بابا! من یک کارگردان واقعی سازم، من دارم از اخلاق واقعی حرف می زنم! تو چرا پای اسلام را به میان می کشی؟!”. چون، اخلاق واقعی با تعریف انسانی- هومنیستی- با اخلاق واقعی با تعریف دینی – اسلامی، فرق دارد. به همین دلیل است که ما، وزارت ارشاد داریم. وزارت ارشاد، یعنی جائی که ما را به سوی اخلاق واقعی اسلامی هدایت می کند. مگر نه اینکه اسلام برای همه چیز تعریف دارد؟ برای حقیقت، برای واقعیت، برای انسان، برای حیوان، برای مبدا و مقصد و مقصود جهان، برای علم، برای تجارت، برای سیاست، برای فرهنگ، برای هنر، برای سینما ، برای تئاترو… چندی پیش ، به طور اتفاقی یکی از برنامه های “هفت “سال گذشته و شاید هم قدیمی تر را میدیدم که میهمان برنامه یک فرد روحانی بود و بسیار هم مسلط بر مباحث مربوط به سینما و از آنجائی که مجری برنامه به دلیل نوع موضعگیری روشنفکرانه ای که در تقسیم میان سینمای دینی و نوعی دیگر از سینما گرفته بود و روحانی محترم آگاه بود که پس از انقلاب بنام سینمای دینی چقدر فیلم بی ارزش ساخته شده بود، او را در موضع دفاعی قرار داده بود که مدام بر این امر تاکید داشته باشد که به مجری محترم گوش زد کند که آقاجان! سینمای دینی – اسلامی، یعنی سینمای تفکر، یعنی سینمای واقع بین، حقیقت جو، یعنی سینمائی که در ضمن آنکه به واقعیت این جهان و انسان نظر دارد ، ولی قصدش بالا کشاندن انسان است به مدارهای دیگری از هستی و…
   بازگردم به سینمای ” ایده ئولوژیک” که در گوهر، ضد دین و یا در شکل مثلا دموکراتیکش، غیر دینی است و سینمای ” دینی- اسلامی” . و اینکه چه بخواهیم و چه نخواهیم، از آنجائی که جهان ،کشور ما را به نام ” جمهوری اسلامی ایران” می شناسد، هر محصولی ” مادی و یا معنوی”ای که در این کشور حاصل شود، باید از فیلتر ، معیارهای ارزشی مشترک گوهر “جمهوری، اسلامی و ایرانی” گذرانده شده باشد . تا هویتی جاندار و یگانه بیابد برای نهادینه شدن در “من جمعی ” امروز ما “و رساندن آن به ” من جمعی” فردا.
   و اما در مورد اینکه نوشته اید:” …حاتمی‌کیا در یک برنامه تلویزیونی گفت: متاسفانه … کسی نیست بیاید بگوید چرا فیلم‌های ده‌نمکی فروش می‌کند…” باید عرض کنم که دلیل علاقه ی مردم به کارهای آقای ده نمکی، و آقای حاتمی کیا ، این است که کارهای این دوبزرگوار ، به “گوهر” ایرانی هستند. کارهای آقای حاتمی کیا، کارهای” ایرانی- آرمانی- رزمی ” و کارهای آقای ده نمکی،کارهائی “”ایرانی – ایمانی- بزمی” هستند. عرض کردم ، به “گوهر!”؛ گوهری با هفت هزار سال سابقه ی تاریخی ای که …. چونی و چگونگی آن در حوصله ی این لحظه نگنجد و می گذارم برای وقتی که قسمتش شود. فقط به این نکته اشاره کنم که کارهای دیگری هم که توانسته اند با استقبال تماشاچی رو به رو شوند، به دلیل حضور همین “گوهر” ایرانیت آن ها است که در اینجا می توانم به ” شهر موش ها ی ۲″ که یکی از آن نمونه ها است اشاره کنم تا بدانید که غرض من از گوهر ایرانی، چیزی نیست که بشود آن را در طبقه ای گذاشت و یا به ظاهر آثار نسبت داد. و چیزی هم نیست که آموختنی و تقلید پذیر باشد. یا هست و یا نیست. نوری است که از دل تاریخ این فلات جادوئی می آید و گاهی، در جائی ، بارقه ای از آن در دل جوینده ای می نشیند. در دل جوینده ای از اهل هنر، جوینده ای از اهل دین و یا جوینده ای از اهل علم.