اگرچه حرف و سخن در باب توسعه زیرساختهای سینمایی بارها توسط مسئولان و هنرمندان مطرح شده اما در عمل و اجرا طی چهل سال گذشته چه تلاشهایی برای این مهم شده است؟
مهدی پاکدل در فیلم سینمایی «تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی در نقشی کوتاه حضوری دلنشین دارد.
در سالهای گذشته هر چقدر سینما و تلویزیون ما در گریه گرفتن از خانوادهها موفق بوده و عملکرد قابل ارائهای داشته در خنداندن یک خانواده در کنار هم شکست خورده است.
فیلمساز قصد دارد به مخاطبش بگوید زندگی ادوارد یک فصل بیشتر ندارد. فصلی که نه میتوان فراموشش کرد و نه با آن تا انتها ادامه داد.
امروزه رسانه ملی نه تنها کمبودی در پخش سریال ندارد بلکه پشت به پشت آثاری روی آنتن میبرد که حتی صاحبان شان تمایلی به تماشای آثار تلویزیون ندارند.
با آغاز اکران عمومی فیلم سینمایی «تنگه ابوقریب» از چهارشنبه ۱۷ مردادماه، سینماها رنگ و بوی تازه گرفته است.
رفتارهای ضد و نقیض و پر سر و صدای بعد از هر عکس سلفی مانند طوفانی است که به یکباره بلند میشود، خرابیها را به جا میگذارد و چنان مینشیند که گویی آب از آب تکان نخورده است.
آمارها نشان میدهد موسسه «بهمن سبز» حوزه هنری در دو سه ساله اخیر تعداد سالنها و پردههای نمایش خود را به دو برابر رسانده و ۱۰۰ درصد رشد داشته است.
موفقیت موسسه «هنرهای تصویری سوره» مرهون هوشمندی، درک و شناخت ظرفیتها و نیازهای جامعه و پاسخ گویی درست به آنها و اعتمادسازی در میان خانوادهها و بخش خاکستری مخاطبان آثار سینمایی بوده است.
شاید بتوان امیدوار بود که تابستان داغ امسال با اکران فیلم عروسکی «خاله قورباغه» فصلی تازه در سینمای کودک باشد، باید منتظر بود و دید.
مستند «ادوارد» با تیم کاملاً حرفهای و با دقت و حساسیت بالای کارگردان ساخته شده؛ اما به راحتی در جشنواره سینما حقیقت بایکوت شد.
سینماهای قدیمی سالهاست در شعاع بی توجهی و غفلت مسئولان سینمایی و مدیران شهرداریها و یا در سایه شیطنت مالکان آنها تغییر کاربری میدهند و به پاساژها و انبارها تبدیل میشوند.
نهادهایی چون حوزه هنری با توجه به امکاناتی که دارند، باید آستین همت را بالا بزنند و با تولید آثار ارزشمند و خانوادهپسند دوباره مخاطبان را به سینما برگردانند.
موسسه هنرهای تصویری سوره به رغم وابستگی به حوزه هنری، خودگردان بوده و با مدیریت درست و بروز، توانسته با کسب اعتماد خانوادهها به توفیق اجتماعی و مالی دست یابد.
سینمای کوتاه از آن رو که در چنبره کلیشهها و مقتضیات سینمای بدنه نیست سینمایی خلاق تر، جسورتر، کنکاوتر و مستقلتر است و توجه به آن نیازی اساسی است.