کارگردان فیلم سینمایی «من عاشق سپیده صبحم» پشت صحنه سینما را یکی از جذاب ترین موضوع‌ها برای فیلمسازی دانست. سوره سینما-زینب عسکری: امسال کارگردانان فیلم اولی در بخش مسابقه فیلم اولی‌های سی و یکمین جشنواره فجر کسانی هستند که سال‌ها سابقه دستیاری و کارگردانی فیلم کوتاه و مستند داشته‌اند. علی کریم نیز کارگردانی است که دستیاری فیلم‌های سینمایی و مجموعه‌های تلویزیونی مطرحی را در کارنامه دارد. سال ۲۰۰۹ فیلم ویدئویی «چاله» به کارگردانی کریم، تنها نماینده ایران در فستیوال ونیز بود. این کارگردان امسال با فیلم « من عاشق سپیده صبحم» در بخش مسابقه فیلم اولی‌ها حضور دارد. با وی در این باره صحبت کردیم.

از پروسه تولید اولین فیلم بلند سینمایی‌تان و حمایت تهیه‌کننده برایمان بگویید.

علی کریم: با علی آشتیانی‌پور دوستی قدیمی دارم و در فیلم‌های قبلی‌ام در کنارم بودند. « من عاشق سپیده صبحم» با حمایت مالی ایشان و هزینه شخصی کاملا در بخش خصوصی تولید شد.

قصه فیلم درباره چیست و در چه گونه‌ای می‌گنجد؟

تجربیاتی که از پشت صحنه سینما داشتم باعث شد پشت صحنه سینما را بستر مناسبی برای روایت قصه‌ام ببینم. فیلم در واقع قصه یک پشت صحنه سینما و عوامل یک فیلم را روایت می‌کند. فیلم نه درباره سینما و نه نقد سینماست.

ترکیب بازیگران جذاب است. تقریبا همه عوامل سینما هستند و اولین بار است که به عنوان بازیگر جلوی دوربین قرار می‌گیرند.

بله. آقای علی علویان نقش یک صداگذار، و محمد احمدی نقش یک مدیر فیلمبرداری و امیر عزیزی نقش یک دستیار کارگردان و در واقع شغل واقعی خودشان را بازی می‌کنند.

جشنواره فجر چقدر برایتان مهم است و حضور در این جشنواره برای شما چه موقعیتی را فراهم می‌کند؟

جشنواره فجر محل مناسبی برای دیده شدن است. برای من و همه فیلم اولی‌ها که در جشنواره امسال شرکت دارند چیزی که مهم است این است که به عنوان یک فیلمساز دیده شویم و از نگاه پدرانه اهالی سینما برای ادامه مسیر فیلمسازی بهره مند شویم و اطمینان حاصل کنیم که می‌توانیم با خیال راحت فیلم بسازیم. دیده شدن به معنای این نیست که برایمان کف و سوت بزنند. بلکه بیشتر دوست داریم در جایگاه یک فیلمساز دیده شویم.

برای ادامه فیلمسازی برنامه‌تان چیست و در چه ژانری فعالیتتان را ادامه خواهید داد؟

خیلی نمی‌توانم راجع به ژانر صحبت کنم. اتفاقات دو رو بر برایم جذاب است، اتفاقاتی که با آنها در تماسم و می‌توانند موقعیت باورپذیری برای مخاطب به وجود بیاورند می‌توانند دستمایه ساخت فیلم شوند. «چاله» و « من عاشق سپیده صبحم» به هم شبیه هستند. ولی فکر نمی‌کنم در زمانه امروز بتوانیم از ژانر مشخص در یک فیلم صحبت کنیم. هر فیلمی می‌تواند مشخصاتی از دیگر ژانرها داشته باشد.

«من عاشق سپیده صبحم» چقدر به ایده‌آلتان برای فیلم اول نزدیک است؟

خیلی نزدیک است و از فیلمی که ساخته‌ام راضی‌ام. با وجود همه مشکلات و موانع فیلم تولید شد و خواسته‌ام از فیلم اول را تأمین کرد.

فکر می‌کردید به جشنواره راه پیدا کنید؟

خیلی به این مسئله فکر نکرده بودم ولی وقتی فیلم برای حضور در جشنواره انتخاب شد خوشحال شدم و برایم خیلی جذاب و امیدبخش بود. طبیعی است که حضور فیلم در جشنواره ملی برایم خیلی لذت‌بخش است. با توجه به اینکه نگاه بیرحمانه‌ای به فیلمسازانی مثل من وجود دارد که ما را متهم می‌کند به اینکه حضور در جشنواره خارجی برای ما پراهمیت‌تر و خواستنی‌تر است در حالی که کار کردن در مملکت خودمان همیشه اولویت اول است و فکر می‌کنم برای همه فیلمسازان دیگر هم فیلم ساختن برای هموطنان خودشان در اولویت است.

فیلم قبلی من در سال ۲۰۰۹ تنها نماینده ایران در فستیوال فیلم ونیز بود ولی در ایران به آن توجهی نشد. این اصلا به این معنی نیست که من دوست نداشته باشم در ایران فیلم بسازم یا دیده شوم. برخی برچسب‌های بیرحمانه‌ مثل فیلمساز جشنواره‌ای اصلا درست و منصفانه نیست.

به لحاظ روانی در ساخت فیلم اول چه موقعیتی داشتید؟

من تجربه لازم برای ساخت فیلم اول را داشتم و تنها نگرانی‌ام مشکلات اقتصادی بود که خیلی اذیتم کرد. روز اول فیلمبرداری سرمایه‌گذار از پروژه کنار رفت و جایش را دوستان نازنینی گرفتند که در این مسیر همراهم بودند.

چیزی که باید احتمالش را داد این است که ممکن است فیلم شما مورد توجه منتقدین و مخاطبان جشنواره قرار نگیرد. در این حالت چه برخوردی با این مسئله می‌کنید؟

بله ممکن است این اتفاق بیفتد. ولی من به عنوان فیلمساز کارم را می‌کنم و به این مسائل خیلی فکر نمی‌کنم. منتقدین و روزنامه‌نگاران هم کار خودشان را می‌کنند. در واقع اگر هر کس نسبت به وظیفه و موقعیتی که دارد کارش را درست انجام دهد جای هیچ چالش و نگرانی نیست.