سوره سینما – سپیده آرمان فارغ‌التحصیل رشته علوم اجتماعی از دانشگاه تهران است. او بازیگری را از دوران دانشجویی در کلاس‌های جهاد دانشگاهی پردیس هنرهای زیبا آغاز کرد و پس از آن دوره‌های آموزش بازیگری و کارگردانی را در موسسه «کارنامه» گذراند. آرمان پس از فارغ التحصیلی، روزنامه‌نگاری را آغاز کرد و همزمان بازیگری را نیز ادامه داد و از نقش آفرینی‌های او می‌توان به فیلم‌های کوتاه «تکثیر شده» ، «او مثل من» و «آذین» و حضور در تئاترهایی به کارگردانی رضا حامدی‌خواه و رحمت امینی اشاره کرد. او در سال ۱۳۹۹ در اولین حضورش در حوزه فیلمنامه‌نویسی و بازیگری فیلم بلند سینمایی، فیلم‌نامه فیلم «آهو» را به رشته تحریر درآورد و نقش اصلی این فیلم را نیز بازی کرد‌. «آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی و تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی، حکایت انزوای خودخواسته دختری است که آرزوهایش را بربادرفته می‌بیند اما هنوز امیدش را از دست نداده و در این فیلم بازیگرانی چون رضا کیانیان، علی مصفا، حامد کمیلی، سهیلا رضوی و رضا یزدانی حضور دارند. این فیلم گرچه به عنوان نخستین تجربه ورود منتقد باسابقه، هوشنگ گلمکانی به عرصه تولید فیلم برای اهالی رسانه کنجکاوی برانگیز بود، اما سرانجام به سی و نهمین جشنواره فیلم فجر راه نیافت تا پرسش‌ها درباره آن زیاد شود. به همین بهانه به سراغ بازیگر نقش اول زن آن رفتیم تا از تجربه ورود به عرصه بازیگری و جزئیات بیشتر این فیلم بگوید:

پس از سالها فعالیت در حوزه روزنامه نگاری ورودتان به دنیای بازیگری چگونه اتفاق افتاد؟

علاقه من به بازیگری بر می‌گردد به سالها پیش از آن که وارد دنیای روزنامه نگاری شوم. از همان روزهای تحصیل در دبیرستان علاقمندی من به سینما و بازیگری باعث شد که دوره‌های آموزشی را آغاز کنم. در دوران دانشگاه با اینکه در رشته علوم اجتماعی دانشگاه تهران درس می‌خواندم، اما علاقه‌ام به بازیگری همواره مرا از دانشکده علوم اجتماعی به پردیس هنرهای زیبا می‌کشاند. همان سال‌ها دوره‌های بازیگری را که توسط جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران برگزار می‌شد، شرکت کردم. همزمان با تحصیل در دانشگاه فعالیت مطبوعاتی‌ام را آغاز کردم اما عشق به بازیگری همیشه همراه من بود و باعث شد من دوره‌های بازیگری را زیر نظر اساتیدی مانند رضا حامدی خواه، صدرالدین شجره و رحمت امینی ادامه دهم و در این سالها تجربه حضور در تئاترها و فیلم های کوتاه متعددی داشته باشم. در این سالها پیشنهاداتی برای بازی داشتم تا آنکه در نهایت در نقش اصلی فیلم سینمایی در پروژه آهو حضور پیدا کردم.

نگارش فیلم‌نامه آهو هم برعهده شما بود. تجربه‌تان در نویسندگی به چه زمانی بازمی‌گردد؟

برخورد اولیه من با هنر در همان سالهای کودکی و نوجوانی با ادبیات و بالاخص شعر شروع شد، شعر برای من فیلتری بود که از طریق آن دنیای بیرون را به رنگهای دلخواهم می دیدم. در همان سالهای نوجوانی اشعار شاعران معاصر ایرانی و خارجی را خوانده بودم. انس و الفت من با شعر همیشه همراهم بود و در ایجاد فضای فیلم نامه هم کمکم کرد. نگارش فیلم‌نامه آهو از روزهای ابتدایی فرودین سال ۹۹ آغاز شد. پیش از نگارش آهو کتابی به نام «پروانه ها در باد می رقصند» را خواندم و پیوندش زدم به کتابهای پرویز دوایی و روح همه شعرهایی که خوانده بودم و نگارش آهو آغاز شد و پس از دو ماه شاکله اصلی اش شکل گرفت. سپس بازنویسی ها آغاز شد و پس از ماه ها و در اواخر مهرماه آخرین نسخه بازنویسی پس از دورخوانی ها با بازیگران و سایر دست اندرکاران فیلم نهایی شد. در فیلم نامه شمال را برای روایت عاشقانه قصه انتخاب کرده بودم چون بیش از هر لوکیشن دیگری پتانسیل نمایاندن شاعرانگی موضوع را داشت.

ایفای نقش اصلی زن فیلم در نخستین تجربه حرفه‌ای بازیگری سینما چگونه رخ داد؟

نقش اصلی فیلم آهو را باید بازیگری با چهره ی جدید بازی می کرد، چهره ای که مخاطب پیش فرضی از آن نداشته باشد. فیزیک و صدای بازیگر هم باید با شغل او و فضای قصه هماهنگ می شد. حضور من در نقش اصلی فیلم آهو به جرات متفاوت ترین تجربه زندگی کاری ام بود که جنبه جدیدی از حیات را به من نشان داد. برای بازی در این نقش باید خودم را به دختری نزدیک می کردم که عشقش را از دست داده و از دنیا و مافیها بریده و در شهری غریب زندگی منزوی خود را آغاز کرده است. دختر اما در عین حال منتظر بازگشت عشق باقی می ماند و این امید باعث می شود زندگی برایش تحمل پذیر شود و این مسیر انتظار و انزوا دختر را به کشف ابعاد جدید شخصیتی اش می رساند. از آنجا که خودم فیلم نامه را نوشته بودم از ماهها پیش از شروع فیلمبرداری با شخصیت قصه زندگی می کردم. آهو در تمام مدت نگارش فیلم نامه همراهم بود و در نهایت در روزهای فیلمبرداری به تصویر در آمد.

از تجربه همکاری با بازیگران حرفه ای در این پروژه بگویید.

افتخار من در این پروژه حضور در کنار بزرگانی بود که هر کدام در حرفه خود نفر اول بودند. جواد نوروزبیگی تهیه کننده کار که یکی از بزرگترین تهیه کنندگان سینمای ایران است، علیرضا زرین دست که لقب جادوگر سینمای ایران می تواند بخشی از هنرمندی های او را در کسوت فیلمبرداری روایت کند و دست اندرکاران حرفه ای و کاربلد پشت دوربین و بازیگرانی که هر کدام دنیای از توانمندی و اخلاق بودند. علی مصفا که آرامش و صمیمیتش باعث می شود بازی مقابلش دلنشین و لذت بخش شود و رضا کیانیان، حامد کمیلی، سهیلا رضوی و رضا یزدانی که همه شان خوش درخشیدند و پارنترهای با اخلاق و درجه یکی بودند.

با توجه به آنکه این فیلم برخلاف انتظارات به جشنواره راه نیافت و ارزیابی از واکنش‌ها به آن مشخص نشد، خود شما واکنش مخاطبان به فیلم را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

یکی از مولفه‌های این فیلم حضور آقای گلمکانی در کسوت کارگردانی است. منتقد پیشکسوت سینما و سردبیر ماهنامه فیلم که پس از سالها نقد سینما، اولین فیلمش را مقابل دوربین می برد و این خبر فی نفسه کنجکاوی برانگیز است. اینکه واکنش ها در برابر این فیلم چه خواهد بود به نوع مخاطبان بستگی دارد. به نظر من طرفداران درام هایی عاشقانه می توانند از تماشای فیلم لذت ببرند.

شما هم مانند آقای گلمکانی به عنوان یک روزنامه نگار نخستین تجربه حرفه‌ای سینمایی را از سر گذارندید. از این حیث این همزمانی و اشتراک در این پروژه رخ داد. فکر می‌کنید روزنامه‌نگاری چقدر در حوزه بازیگری کمکت کرد؟

من در رشته جامعه شناسی تحصیل کرده‌ام و از جمله مطالعاتم در حوزه روانشناسی است که به نظر من هر دوی اینها از ملزومات بازیگری و به طور کلی سینماست. از سوی دیگر فعالیت در حوزه روزنامه نگاری نگرشی ایجاد می‌کند که این نگرش، تلقی فرد در ابعاد مختلف زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. روزنامه نگاری برای من کلاس درس زندگی بود، روزنامه نگاری همانطور که همه می‌دانند کار بسیار سختی است و یکی از سخت ترین مشاغل دنیا لقب گرفته است، مثل بازیگری. به نظر من جهان بینی حاصل از سابقه فعالیت مطبوعاتی در کنار دشواریهای آن می تواند می تواند در بازیگری بسیار به کمک من بیاید. از طرف دیگر بازیگری هم کار بسیار سختی است و به نظر من بازیگری باعث می شود انسان با خودش و با دنیای پیرامون مواجهه جدید داشته باشد.

برنامه ‌تان برای آینده چیست؟

برای بازیگری که در جستجوی فرصتهای بهتر و تجربه های تازه است سینما همواره عرصه کشف و آموختن و تجربه کردن خواهد بود. سینما امکان زندگی های متعدد را برای بازیگر فراهم میکند که تجربه ای بی نظیر است و در هیچ هنر دیگری با این عمق و گستردگی قابل دسترسی نیست. من هم مانند هر بازیگر جوان دیگری منتظر نقش های خوب و کارکردن با کارگردانان صاحب سبک و شاخص سینما هستم.