سوره سینما: روانشناسی عمیق اجتماعی، قدرت جاودانگی کلاه قرمزی، بچه ای که بیست و چند سال دارد است

بسیاری از اوقات، بسیاری از بزرگ ترها ، فکر می کنند که کودکان متوجه نمی شوند ، به همین دلیل باید برای آنها فقط خوب و بد کرد و چیزی را برایشان توضیح نداد . یا آنها را با همه مسایل اجتماعی آشنا نکرد . چندین سال پیش، زوج هنری ایرج طهماسب و حمید جبلی به نتیجه ای بر خلاف این دست یافتند ، کودکان را افرادی فهیم پنداشتند و در قاب رنگی تلویزیون ، با جان دادن به دو عروسک ، به مردم نمایش دادند ، که بچه ها بسیار پیچیده تر از بزرگ تر ها هستند . این دو عروسک ، همان کلاه قرمزی و پسر خاله بودند . در آن سال ها اتفاقات  زیادی افتاد و شاید برنامه هایی به محبوبیت چند برابر کلاه قرمزی دست یافتند . اما اکسیر ماندگاری کلاه قرمزی و پسر خاله چه بود ؟ این مجموعه ، از جمله کارهای سهل و ممتنعی است ، که کم تر کسی فکر می کند ، زمان و تخصص بالایی به خود اختصاص داده است . اما مطمئن باشید همه چیز کاملا تخصصی و حرفه ای و پژوهش شده پیش رفته ، تا اکنون بعد از گذشت این همه سال ، هنوز هم این سریال رکورد محبوبیت خویش را بین کودکانی که هم سن کلاه قرمزی بوده اند و اکنون بیست و اندی سن دارند و همچنین والدین آنها ، حفظ کرد.

این مجموعه از دو منظر قابل بررسی است . یکی بخش ها و عوامل فنی آن است ، که از سازندگان عروسک ها تا عروسک گردان ها ، صدا پیشه ها ، طراحی دکور ، متن گفت و گو ها و همه و همه حساب شده و حرفه ای انتخاب گردیده بود . خوشبختانه سازندگان این مجموعه ، با این تفکر که مردم در هر صورت کلاه قرمزی را دوست دارند ، با ساخت سری جدید آن برخورد نکرده بودند و هنوز هم خلاقیت و شکوفایی استعداد های جدید در آن موج می زد . گرچه همه می دانیم ، که «کلاه قرمزی» ، ‌به دوران اوج محبوبیت خود بر نخواهد گشت ، اما اکنون که در قیاس با برنامه های در حال حاضر به آن نگاه می کنیم ، هنوز هم قابلیت دفاع و تشویق را در خود دارد .

زاویه قابل بررسی دیگر ،‌در این مجموعه ، درون مایه و طراحی اولیه عروسک هاست . هوشمندی این زوج هنری ،‌در ابتدای خلقت این عروسک ها ،‌چنان ماهرانه بود ،‌که بعد از این همه سال ، هنوز ارزش و پویایی خود را حفظ نموده است . کلاه قرمزی و پسر خاله ، ار آنجایی مکمل های بسیار خوبی برای هم هستند ، که یکی از آنها ، شخصیت ( کاراکتر ) و دیگری ، تیپ (سنخ ) است . کلاه قرمزی ، کاملا یک تیپ است ، که نمونه افراد بسیاری ، مانند خودش دارد . بچه های فوق العاده شیطان و بازیگوشی ، که از زیر هر کاری در می روند ، درسی نمی خوانند و کلمات را جا به جا تلفظ می کنند . گرچه از نظر فانتزی شور و شیرینی های زیادی به آن اضافه شده ( از جمله درون مایه های هر هنری ، اغراق است ) ،اما در باطن ما با آن همذات پنداری می کنیم و همین است که این گونه دوستش داریم . در نقطه مقابل ، پسر خاله ، کاملا یک شخصیت (کاراکتر ) است . ما الگوی رفتاری او را در افراد متفاوتی پیدا نمی کنیم ، اگر هم چنین تفکری را آشنا می دانیم ، در بچه ای با این سن و سال سراغ نداریم و همین آشنایی زدایی است ، که وقتی «پسر خاله » از حقیقت تلخ افراد کارتون خواب صحبت می کند ، ( بعضی ها نباید فرش شون رو بشورن . مقواست . وا می ره . ) ، مخاطب خوشش می آید و می خندد . آن جمله اصلا خنده دار نیست ، بلکه غم انگیز نیز می باشد ، این پارادوکس سن و موقعیت خنده دار است . از اینگونه موارد در طنز فهیم این مجموعه کم نیست و به اعتقاد نگارنده ، این روان شناسی عمیق اجتماعی ، همان قدرت جاودانگی کلاه قرمزی ، بچه ای که بیست و چند سال سن دارد ، می باشد .