فیلم سینمایی «احتمال باران اسیدی» به کارگردانی بهتاش صناعی‌ها اثری خوش‌ساخت است.

سوره سینما – میثم محمدی : «احتمال باران اسیدی» به کارگردانی بهتاش صناعی ها اثری بی ادعا و خوش ساخت است که در صورت رعایت چند نکته در فیلمنامه و همچنین فرم می توانست به اثری شاخص تبدیل شود ، هر چند که با تمام این شرایط و با اکران در روز سوم سی و سومین جشنواره فیلم فجر مور استقبال اهالی رسانه در سالن همایش های برج میلاد قرار گرفت . فیلمنامه «احتمال باران اسیدی» آغاز مشخصی دارد و بخوبی زندگی شخصیت اصلی داستان و ابعاد و جایگاه او را در یک روزمرگی دائمی نشان می دهد و با ریتمی متناسب با فضا حرکت می کند که البته باید برای یکدست شدن با فصول دیگر کمی تندتر پیش برود که این مورد می تواند در تدوین مجدد مرتفع شود . فیلم در همین فصل ابتدایی لحن مضمونی و فرمیک خود را معرفی می کند ، اما در فصل میانی کار دچار پارگی و تغییر زبان می شود . این تغییر زبان در درون داستان منطقی است ، اما در روایت و فرم نسبت به فصل ابتدایی دچار تناقض می شود و مخاطب را با فضای جدیدی آشنا می کند ، اما با این وجود بخوبی شخصیت ها و روابط علی و معلولی آنها را ارائه می دهد ، بخصوص شخصیت اصلی که شمس لنگرودی نقش آن را ایفا می کند.

فیلم سرشار از مفاهیم مرتبط و مکمل با هم است و این مفاهیم هم کمتر زبان شعاری دارد و بیشتر با فضاسازی ها و ارتباط منطقی کاراکترها در ماجراهای موجود مطرح می شود. « احتمال باران اسیدی» دغدغه زندگی دارد و امیدبخش است و این پیام را با زبانی بی تکلف در گستره درام خود طرح می کند . در فصل پایانی داستان ما با یک افت محسوس مواجه می شویم که یکی از دلایل اصلی آن حساسیت فیلمنامه نویس برای تاکید بر یکسری از خرده پیرنگ ها و مفاهیمی است که به نظر می رسد به راحتی می توان در جزیئات و فضای ارائه شده به آن دست یافت.همین حساسیت و اطاله کلام فصل پایانی را نیز مجزا از کلیت می کند و به آن لطمه وارد می کند. در مجموع «احتمال باران اسیدی» را می توان یکی از فیلم های قابل توجه و جدی قلمداد کرد که نکات مثبت بسیاری را در فیلمنامه و کارگردانی دارد ، ضمن اینکه بازیگران این اثر هم به فراخور مختصات شخصیت های درون داستان پیش رفته اند و حضوری باورپذیر دارند .

خلاصه داستان – داستان درباره مرد سالخورده ای به نام منفرد است که سال‌هاست تنها و مجرد زندگی می کند و بازنشسته شده است. او به شدت با تنهایی و روزمرگی خود در کشمکش است و تلاشش برای بازگشت به شغل سابقش فایده ای ندارد تا اینکه روزی تصمیم می گیرد به شهر بیاید و دوست قدیمی خود را که حدود ٣٠ سال است او را ندیده را پیدا کند. منفرد در یک هتل اقامت می‌کند و در آنجا با یک دختر مسافر و کارمند هتل آشنا می شود. این ارتباط در ادامه منجر به یک دوستی جدید و استحاله منفرد در نگاه به زندگی می شود.