فرهاد توحیدی مشکل مدیریت و اختلاف‌های درون گروهی را آفت سینمای ایران در سال‌های اخیر دانست.

فرهاد توحیدی فیلمنامه‌نویس سینما درباره تحلیل خود از سینمای ایران در سال ۹۱ به سوره سینما گفت:  مهمترین نقطه ضعف سینمای ایران در سال ۹۱ فقدان برنامه منسجم بود که در سال‌های قبل هم خلا آن حس می‌شد. در آستانه اجرای طرح هدفمندی یارانه‌ها از طرف سینماگران دائم هشدار داده شد که سینما برای مقابله با تبعات این طرح آمادگی کافی ندارد. مسئولین با بی توجهی و  چشم بسته وارد این قضیه شدند و تولید و توزیع بشدت ضربه خورد.

وی افزود: تولید فیلم در حال حاضر به شدت گران است. بحث نمایش هم با مشکلات متعددی رو به روست. سالن‌های نمایش به خاطر بحران موجود تا مرز تعطیلی رفته‌اند. نمی‌توانند از پس پرداخت هزینه‌های جاری سالن‌ها برآیند. این بحران‌ها به خودی خود اشاره به بحران عمیق‌تری دارد و آن این است که سینماها دخل و خرج ندارند.

توحیدی در ادامه گفت: دخل و خرج ضعیف سینماها به سیاست‌های تولید برمی‌گردد. سیاست‌هایی که از تولید فیلم‌هایی با پول‌های کلان که اتفاقا اصلا در جذب مخاطب موفق نیستند حمایت می‌کند اما از فیلم‌هایی که مخاطب را جذب می‌کنند حمایتی به عمل نمی‌آورد. سیاست‌هایی که فقط نقش عامل مخرب را بازی می‌کنند.

وی ادامه داد: در این فضا، بازوهای دیگر که همان اصناف باشند دارند به این آتش هیزم اضافه می‌کنند که نمونه‌اش را در اکران‌ها دیدیم. از سیاست‌های برخورد با تشکل‌های صنفی چیزی نمی‌گویم. مجموعا بزرگترین مشکل ما سوء مدیریت است. امنیت سرمایه‌گذاری به خاطر سوء مدیریت به مخاطره افتاده است. بخش خصوصی سرمایه‌گذاری نمی‌کند چون از بازگشت سرمایه مطمئن نیست. همین مشکلات باعث شده است تمایل سرمایه‌گذاران برای تولید سالن‌های مجهز و مدرن هم به صفر برسد.

نویسنده «گاهی به آسمان نگاه کن» اضافه کرد: سیاستی که نگاه دورنگر و بلند مدت ندارد نمی‌تواند در مواجهه با مسائل سینما برنامه‌ریزی کارآمد ارائه کند. در سالی که گذشت ما در سیاست‌گذاری تولید و توزیع دچار مشکل بودیم. یک مدیریت ناکارآمد و بی برنامه که هیچ رویکردی نداشته است و اگر هم داشته است در حد دفترچه‌ای حاوی شعارهای کلی بوده است. رویکردهایی مخرب که اتفاقا نهادهایی را که مسئولیت مستقیم و قانونی در تولید و نمایش دارند را تضعیف می‌کنند و بعد با برنامه‌هایی غیرکارشناسانه مسئولیت نمایش را به نهادهای استانی واگذار می‌کنند. اقتداری که ناشی از مجوزهای قانونی بوده تضعیف شده است. با وجود چنین دوستانی  می‌توان گفت که سینمای ایران  نیاز به دشمن ندارد. امیدوارم که سال ۹۲ طلیعه باشد برای برون‌رفت از سیاست‌هایی که جز ایجاد بحران، نتیجه‌ای برای سینما به ارمغان نیاوردند.

 وی درباره اینکه چه پیشنهادی برای هنرمندان برای مواجهه با وضع موجود دارد گفت: دوستان و اهالی سینما می‌توانند با حفظ همدلی و انسجام صنفی و با تحلیل وضعیت موجود برای برون رفت از بحران به راه حل منطقی و درست برسند. چرا که سازمان‌هایی که وظیفه سیاست‌گذاری درست برای سینما را به عهده دارند گویا ناتوان از اندیشه‌ورزی هستند و این وظیفه را هنرمندان می‌توانند به گونه‌ای دیگر به عهده بگیرند.

 نویسنده فیلمنامه «�ا همیشه سخت مشغول نوشتن هستم و از این راه زندگی را می‌گذرانم. فیلمنامه‌های زیادی نوشتم که پروانه ساخت نگرفت و سه پروژه هم برای تلویزیون می‌نویسم که هر سه در مراحل تحقیق و پژوهش هستند. منبع درآمد دیگری جز حاصل قلمم ندارم حتما می‌نویسم و جز این نه.