سوره سینما – حمید غفاریان:   «مجنون» اولین تجربه سینمایی کارگردانش بعد از چندین تجربه مستندسازی است که البته با دیدن فیلم هم مشخص می‌شود که پشت آن یک مستندساز است که می‌خواهد صرفاً ثبت وقایع داشته باشد تا اینکه به ماهیت دراماتیک و انتقال حس و گرفتن نبض تماشاگر توجه ویژه‌ای کند و موتور محرک داستان را درام در نظر بگیرد و این وابستگی به سینمای مستند، باعث می‌شود تا صحنه‌های جنگی، صرفاً عامل پیش‌رونده فیلم باشند. نکته‌ای که تاکنون دامن بسیاری از فیلم‌های اخیر دفاع مقدسی را گرفته است اما فیلم «غریب» محصول سازمان اوج به کارگردانی محمدحسین لطیفی که سال گذشته در همین جشنواره حضور داشت نمونه‌ای از یک فیلم مهم و خوش‌ساخت و در عین حال سینما است یا «موقعیت مهدی» به کارگردانی هادی حجازی‌فر که جزو آثار خوب این سال‌ها در ژانر خودش است که با بضاعت تولید و سینمای ما یک اثر دلپذیر و اثرگذار محسوب می‌شود.

در گریم، موسیقی و صداگذاری فیلم «مجنون»، حضور عوامل حرفه‌ای توانسته فیلم را سروشکل دهد و ظرافت مینیمال با توجه به بضاعت فیلمنامه و در عین حال متفاوت نسبت به دیگر آثار جنگی باشد. گریم شهرام خلج از گل‌درشت بازی‌های مرسوم فاصله دارد، علیرضا علویان سبک تازه‌ای را در صداگذاری این فیلم رو می‌کند و آن هم سکوت‌هایی است که در فیلم جای درست دارند و این سکوت‌ها فرصتی می‌شوند برای هضم مخاطب از آنچه که دیده و این به خودی خود جای لحظه‌ای درنگ را می‌دهد و برای فیلمی که سراسر در موقعیت جنگی است نسخه خوبی است. از طرفی دیگر موسیقی مجید انتظامی هرچند که با آثار درخشانش فاصله دارد اما همچنان گوش‌نواز و درست است.

با توجه به عنوان فیلم و عملیات خیبر که در جزیره مجنون سپری می‌شود، اولین دغدغه فیلمساز بعد از شخصیت‌پردازی شهید زین‌الدین باید به سمت معرفی درست و دقیق از جزیره برمی‌گشت اما از آنجایی که تهیه‌کننده به حداقل‌ها راضی شده است و با توجه به عدم تجربه‌اش در این حوزه، با ظرفیت موجود و آسان کار را پیش برده است.

آفت دیگری که گریبان فیلم «مجنون» را می‌گیرد، ساده پنداشتن دشمن است، اینکه چند نیرو به مقر عراقی‌ها نفوذ می‌کنند و همه تانک‌ها را بمب‌گذاری می‌کنند و پیروز این عملیات می‌شوند برای مخاطب نوجوان امروز این سؤال مطرح می‌شود که چرا این جنگ به این سادگی، هشت سال ادامه  پیدا کرده است؟!

جنگ در ماه‌های نزدیک به پذیرش قطعنامه جزو دوران فرسایشی محسوب می‌شد که در عین حال رزمندگان ما با غیرت و ممارست ایستادند و موفق شدند، نکته‌ای که در فیلم «مجنون» می‌توانست به زیبایی به آن پرداخت شود و سندی باشد بر آن دوران سخت اما تجربه مستندسازی فیلمساز و عدم شناخت کافی وی از ظرفیت بالای سینمای داستانی، این فرصت را از دست می‌دهد و انتهای فیلم با متن به پایان می‌رسد که می‌توانست این متن در فیلم به تصویر کشیده شود!