سوره سینما – سارا مومنی : در این یادداشت دو فیلم «خدای جنگ» و «گوزن‌های اتوبان» که در روز آخر جشنواره در برج میلاد اکران شد بررسی می‌شود.

خدای جنگ

سینمایی «خدای جنگ» به کارگردانی حسین دارابی، درباره شروع مستقل ایران برای ایجاد یگان موشکی در جنگ تحمیلی با محوریت حسن طهرانی مقدم است.

در کنار فیلم‌نامه ارزشمند و قابل‌توجه آن، اجزای دیگر فیلم مانند موسیقی؛ صداگذاری؛ جلوه‌های ویژه بصری و میدانی نیز به کمک محتوای فیلم آماده و پرداختی نمایشی، جذاب و پرکشش از یک ماجرای واقعی ملی ارائه داده است.

«خدای جنگ»، یک تلاش ملی گروهی با تکیه بر ایمان، تخصص و پشتکار را بازنمایی می‌کند؛ چیزی که نتیجه آن جز امیدآفرینی و موفقیت نیست.

کار خلاقانه گروه هسته‌ای فیلمساز؛ تصمیم به عدم نمایش و بازنمایی شهید حسن طهرانی‌مقدم و اقتباسی آزاد از این ماجرا با طراحی شخصیتی به نام ابراهیم است.

پرداختن به خرده‌قصه‌های اجتماعی-خانوادگی در فیلم و خط داستانی عاشقانه موجود در قصه، باعث شده که سیر قصه یکنواخت و خسته‌کننده  نباشد.

آنچه که می‌توانست فضای فیلم را به واسطه شخصیت‌پردازی عمیق کند، پرداختن به نقش‌های فرعی پررنگ کردن آن‌ها در سیر قصه بود؛ یعنی در کنار همراه. شخصیت اصلی بودن، خود نیز پرداخت نمایشی کاملی در سیر قصه می‌داشتند.

گوزن‌های اتوبان

سینمایی «گوزن‌های اتوبان» به کارگردانی ابوالفضل صفاری درباره پشت‌ پرده بلاگر‌های اینستاگرام است. قاب‌بندی‌ها، موسیقی و بازی‌ها پرکشش است و قصه را تا پایان همراهی می‌کنند. فرم و محتوای فیلم ظرفیت طراحی دیالوگ‌های ماندگار را داشت که این امر اتفاق نیفتاده و در نهایت آنچه که از سینمایی به یاد خواهد ماند، موضوع کلی آن است.

آغاز فیلم و ایده اولیه داستان جذاب است و به مسئله‌ای مهم می‌پردازد. مضمون مهم حرص و طمع ثروت و شهرت، در مرکز قصه است و انتخاب‌ شخصیت‌های اصلی برای داشتن یا نداشتن این حرص و طمع، بازنمایی شده است. سیر داستان در پایان‌بندی شکلی مبهم به خود می‌گیرد و دو سکانس آخر در تناقض معنایی با هم طراحی شده‌اند که باوجود اینکه کارگردان اثر در نشست خبری اعلام کرد پایان‌بندی اثر را بسیار دوست دارد؛ اما علت منطقی روشنی برای این تناقض بیان نکرد.

مفهوم «عشق» و «حال خوش» دو مفهومی است که با «خانواده» و «هویت» در فیلم به خوبی گره خورده است و از سوی دیگر «ثروت» و «شهرت» با «حرص و آز» و «بی‌هویتی» در هم‌تنیده شده است و آنچه نبودنش «حال خوش» و بودنش «بی‌هویتی» را القا می‌کند، فضای مجازی و البته پشت‌ پرده حضور در آن است.

نکته آخر درباره «گوزن‌های اتوبان» استفاده غیرافراطی و معمول از سیگار و ممنوعیات دیگر در فیلم است؛ چیزی که در اغلب نماها و سکانس‌های سینمایی‌های امسال جشنواره به‌شکل افراطی و بدون کارکرد نشان داده شد.