مشکلات به وجود آمده برای سینما آزادی و بحران‌هایی که شورای صنفی نمایش به وجود می‌آورد، نشان دهنده ضعف مدیریت در سینمای ایران است.

سوره سینما- جوان نوشت: این روز‌ها خط و نشان کشیدن در سینما برای همه کار آسانی شده است. خط و نشان‌هایی که غالباً پیامدهای جمعی را در بر دارند که بسیاری از اقشار مانده در حاشیه را متحمل ضرر و زیان می‌کنند. نسخه برابر اصل این قبیل خط و نشان کشیدن‌ها را می‌توان امروز در مواجهه با مصائب سینما آزادی، بزرگترین سینمای پایتخت و ایران و حتی پر‌مخاطب‌ترین سینمای کشور مشاهده کرد. مدت‌هاست که سینما آزادی، سینمای متعلق به حوزه هنری و شهرداری قربانی مشکلات و اختلاف‌نظرهای میان حوزه هنری و وزارت ارشاد شده است.

حوزه هنری، نهادی دولتی و ارزشی که به سبک فیلمسازی فیلم‌هایی چون «گشت ارشاد»، «زندگی خصوصی»، «برف روی کاج‌ها» و در نهایت «من مادر هستم» اعتراض دارد، معتقد به حفظ ارزش‌ها در سینمای پس از انقلاب و جلوگیری از نفوذ مسائل غیر‌اخلاقی در این هنر مقدس است و از این حیث دامن سینمای متعلق به خود را از آلوده شدن به نمایش هر مضمونی مبرا می‌داند.

این نهاد با همین استدلال از نمایش برخی فیلم‌های مسئله‌دار در سینمایش خودداری می‌کند تا در مقابل و در شرایطی که سازمان سینمایی و وزارت ارشاد، نهادهای متولی صدور مجوز ساخت این فیلم‌ها نیز در صف مخالفان حوزه هنری قرار می‌گیرند، شورای صنفی نمایش حواله نمایش برخی فیلم‌های روز را برای سینمای آزادی صادر نکند و این سینمای پر مخاطب را رسماً از چرخه پر رونق همیشگی‌اش خارج کند، مقابله به مثل نا‌برابری است، چراکه بی‌شک در سال افول سینمای ایران و ریزش مخاطبانش بی‌شک بسیاری هزینه اتخاذ چنین تصمیمی را پرداخته‌اند. از سینمادار گرفته تا کارکنان سینما و در نهایت مردمی که سینما آزادی را پاتوق خانوادگی خود در شب‌های پنج‌شنبه و عصرهای دلگیر شب‌های جمعه می‌دانستند. پاسخگوی سلب این حق از مردم پایتخت کیست؟

نیاز به برطرف‌سازی مشکل سینما آزادی که در این روزها خود را با نمایش چند باره فیلم‌های تکراری ماه‌های گذشته دلگرم کرده است، نیازی اساسی بود که در روزهای گذشته امید می‌رفت با وساطت وزیر ارشاد عملی شود اما نشد و برخلاف انتظار و نیز به رغم اظهار وزیر به صدور حواله از سوی شورای صنفی گروهی از سینماداران، پخش‌کنندگان و تهیه‌کنندگان با هدایت اعضای شورای صنفی در نامه‌ای خطاب به وزیر خط و نشان کشیده و هم قسم می‌شوند که تا حوزه هنری از مواضع خود کوتاه نیاید، آنها نیز نه تنها حواله نمایش سینما آزادی را صادر نخواهند کرد، بلکه چنانچه فیلمی چه از بخش خصوصی و چه از بخش دولتی در سینماهای حوزه از جمله آزادی بدون رضایت شورای صنفی اکران شود، آن فیلم را در سینماهایشان اکران نخواهند کرد.

نامه این سینماگران حکایت از آن داشت که نامه مشکلات سینمای ایران سر دراز دارد و در این بین قدرت حاکمیت و مدیریتی وزارت ارشاد که به نظر می‌رسید می‌تواند در این ماجرا نقش یک میانجی را ایفا کند، تا حدود بسیاری زیر سؤال می‌رود. شاید به همین خاطر وزیر ارشاد نیز در پاسخ به این خط و نشان در دستوری اکید که حکم ضرب‌الاجل را داشت، صدور حواله اکران سینما آزادی را تا پایان روز گذشته سه‌شنبه پنج دی‌ماه خواستار شد؛ دستوری که تا ساعات نگارش این مطلب هنوز اجرایی نشده و در این اوضاع متشنج نیز هیچ مسئولی حاضر به مصاحبه نشده است.

این تصمیم و این پا در یک کفش کردن و کوتاه نیامدن‌ها همچنان درهای سینما آزادی را به روی سیل مخاطبان مشتاق به تماشای جدیدترین فیلم‌های روز سینما در سینما آزادی بسته نگه می‌دارد و واقعاً چه کسی پاسخگوی اقدامی است که مردم پایتخت‌مان را از آسودن در کاخ سینماهای ایران باز می‌دارد؟ شاید از همان ابتدا مدیریت صحیح سینمای ایران می‌توانست مانع روشن شدن آتش این میدان جنگ شود؛ میدانی که در یکسو حوزه هنری است و در سوی دیگر سربازانی که دیگر حتی به ندای آتش‌بس سرکرده خود نیز گوش نمی‌سپارند.