کارگردان فیلم سینمایی «صداها» توجه به اختلاف نظرهای جناحی را رویکرد قالب آثار اجتماعی این سال‌ها دانست.

فرزاد مؤتمن درباره تأثیر سینما بر فرهنگ جامعه و رسالت سینما در به تصویر کشیدن ناهنجاری‌ها به خبرنگار پایگاه خبری ـ تحلیلی سوره سینما گفت: برای سینما نمی‌توان وظیفه خاصی را قائل شد، سینما وظیفه نیست بلکه هدف است. سینما روزنامه نیست، سینما تلویزیون و تریبون نیست، سینما سینماست و مایه سرگرمی است . به این دلیل برخی از فیلم‌ها بر بعضی از تماشاگران تأثیر می‌گذارند. تأثیرگذاری سینما نرم و تدریجی است به طوری که ناخودآگاه تماشاگر تحت تأثیرش قرار می‌گیرد.

کارگردان فیلم سینمایی «شب‌های روشن» ادامه داد: نشان دادن ناهنجاری‌ها و مشکلات جامعه وظیفه اصلی سینما نیست، اما تعداد زیادی از آثار اجتماعی، سیاسی هستند، به طوری که هر وقت مسئله اجتماعی مطرح می‌شود جنبه سیاسی دارد. حتی فیلم‌های جنایی و پلیسی می‌توانند سیاسی، اجتماعی باشند چرا که هرگاه قتل و جنایتی در میان باشد پای مسائل اجتماعی اعم از فقر، فحشا و وضعیت فرهنگی وسط کشیده می‌شود. یک فیلم رمانتیک هم می‌تواند اجتماعی، سیاسی قلمداد شود. به طور مثال فیلم سینمایی «همه چیز رو به راهه» ژان لوک گدار با توجه به اینکه خودش معتقد بود اثری عشقی و رمانتیک است، یکی از سیاسی‌ترین آثار تاریخ سینما است.

کارگردان فیلم سینمایی «صداها» افزود: گاهی مسئولین فرهنگی واژه‌ای به نام سیاه‌نمایی را بر برخی آثار مهر می‌کنند. اثری که مسائل تاریک اجتماعی را بازگو می‌کند ناخودآگاه نور امید را ایجاد می‌کند. با اجبار و فرمایشی نمی‌شود آثار امیدوارکننده و امیدبخش تولید کرد. مسئولین باید بدانند هنرمندان امیدوارترین آدم‌ها هستند پس هیچ سیاه‌نمایی با غرض وجود ندارد،امید در ذات یک اثر هنری نهفته است.

وی افزود: به طور مثال در تلویزیون گاهی یک فیلمنامه، پر از ابعاد اجتماعی و معضلات و مشکلات است اما طی دستورالعملی از کارگردان خواسته می‌شود همه شخصیت‌ها را خوشحال، با فضاسازی خوش رنگ و لعاب نشان دهد حتی در نورپردازی هم اصرار دارند همه نورها روشن باشد. غافل از اینکه یک معضل اجتماعی یا مشکل جامعه همیشه نمی‌تواند خوش رنگ و روشن باشد چرا که کاملاً مصنوعی نمود پیدا می‌کند. این اعمال سلایق متغیر که با عوض شدن مدیران تغییر می‌کند اثر نامطلوب بر کیفیت تولیدات می‌گذارد.

کارگردان فیلم سینمایی «جعبه موسیقی» ادامه داد:‌ به اعتقاد من مسئولین باید بیشتر فیلم ببینند و تجربیات سینمای جهان را زیر نظر بگیرند. به طور مثال فیلمی مانند «دزد دوچرخه» به هیچ عنوان فیلم سیاهی نیست. بعد از گذر ۶۰ سال از ساخت این اثر همچنان نکات و نقاط اجتماعی قابل بحث و توجهی دارد. اینکه سینما به سیاه یا سفید تقسیم نشود مستلزم ایجاد تعادل است. با بالارفتن ظرفیت ها در سطح مدیریت سینما این متعادل سازی آثار سینمایی انجام می پذیرد.

وی ادامه داد:‌ نباید نگران ظرفیت تحمل مردم بود چرا که مردم مشکلی با آثار اجتماعی ندارند. در سطح مدیریت است ،که ظرفیت‌ها پایین است. دعواهای مدیریتی ربطی به مردم ندارد. با تحمل و صبر بیشتر مدیران،با اعتماد به فیلمسازان آثار مختلف تولید خواهد شد که به جای سیاه یا سفید همه رنگ‌ها در سینمای اجتماعی نمود پیدا خواهد کرد. در این صورت از یک جامعه طبیعی‌تر برخوردار خواهیم شد.

فرزاد مؤتمن گفت:‌در سال‌های اخیر تولید درام اجتماعی کم رنگ شده،بیشتر آثار مهاجم یک طرفه هستند یعنی آثار بیشتر خط فکری یک جانبه را به تصویر کشیده‌اند درام‌هایی مثل «زیر پوست شهر» کم شده اند. روند سینمای اجتماعی تنها به افشاگری جناحی تبدیل شده،آثاری مانند «خصوصی» اینگونه‌اند.