فیلم سینمایی «من و زیبا» به کارگردانی فریدون حسن پور درباره رحمت الهی و فضیلت توبه است.

سوره سینما – فیلم سینمایی «من و زیبا» یکی از بی ادعاترین فیلم های سینمای ایران در سال های اخیر است، فیلمی جمع و جور و ساده که بدون شعارزدگی مفاهیمی اساسی درباره توبه و رحمت الهی بیان می کند. فیلم با نمای ورق خوردن یک آلبوم شروع می شود که جوانی شخصیت اصلی فیلم موسی (پرویز پرستویی) را مختصر و مفید نشان می دهد و وضعیت گذشته مردی را به تصویر می کشد که با موی سفید و روحی آزرده دلنگران بخشش و عفو خداوند است. فیلم مسیر دشواری را که موسی طی می کند تا شایستگی این بخشش را به دست آورد به خوبی و در قالب قصه ای روایت می کند که قادر استتماشاگرش را با خود همراه کند.

تلاش جعفر (شهاب حسینی) برای راضی کردن اهالی روستا موتور حرکت قصه است و قصه فرعی ماریا دختر مسیحی به خوبی با قصه اصلی پیوند دارد و کارگردان در نهایت از این قصه و شخصیت استفاده درستی می کند. کارگردان تلاش می کند مفاهیم عمیق و مهم فیلمش را در لایه های زیرین قصه پنهان کند و به تماشاگرش این فرصت را بدهد که همراه شخصیت ها مسیری را طی کند. گاهی البته پرداخت بعضی صحنه ها زیادی احساساتی و گل درشت است، مثل صحنه مرگ موسی که کمی طولانی است و یا استفاده از موسیقی کلیسایی در بعضی سکانس ها و حتی پایان بندی فیلم و اصرار کارگردان برای روشن کردن سرنوشت همه شخصیت ها، از جمله ماریا، جعفر و حتی رعنا (دریا آشوری) که شخصیت زایدی است و حضورش در قصه توجیه داستانی ندارد، حتی رابطه عاشقانه او و جعفر هم جایگاه درستی در فیلم پیدا نکرده است.
یکی از امتیازهای فیلم «من و زیبا» حضور پرویز پرستویی و شهاب حسینی است، دو بازیگر از نسل هاییمتفاوت که بهترین بازی هایشان را برای نقش هایی می بینیم که می توانستند، کلیشه ای از کار درآیند اما پرستویی و حسینی چنان به درستی و به اندازه این نقش ها را بازی کرده اند که دوست داشتنی شده اند. پرستویی پس از چند تجربه ناموفق که در حد نام او نبود در قالب شخصیت موسی حضوری باورپذیر دارد. بازی در سکوت، استفاده درست از میمیک و حتی لهجه باورپذیر مهارت و استادی این بازیگر تمام نشدنی سینمای ایران را نشان می دهد و حسینی هم در نقشی که جای کار زیادی ندارد نشان می دهد که بازیگری بزرگ است و قابلیت این را دارد که نقش های کوچک را با حضورش دریادماندنی کند.

«من و زیبا» از معدود فیلم هایی است که غیرمستقیم به ماجرای عاشورا و اهمیت آن در فرهنگ شیعه می پردازد و اهمیت جایگاه امام حسین (ع) را در فرهنگ شیعی و ایرانی بیان می کند، اما موضوع فیلم فرم را تحت تاثیر قرار نمی دهد و فیلمساز می کوشد تا انتها به قواعد ملودرام وفادار باشد.
«من و زیبا» در اکرانی بهتر و با تبلیغاتی مناسب می توانست مورد توجه قرار بگیرد، فیلم در اکران عمومی مهجور واقع شده در حالی که همه المان های تبدیل شدن به یک فیلم پر مخاطب را دارد، بهترین فیلم کارنامه کارگردان تا امروز، می توانست خانواده ها را به سالن های سینما بیاورد، اما مانند همیشه از اثری که مایه های فرهنگی دارد آنگونه که باید حمایت نشده است.
علی رضایی