One thought on “مرور مهمترین اتفاقات و حاشیه‌های سینمای ۹۴ در «سوره سینما»-۲/ تولد جشنواره فیلم ایران در ۳۴ سالگی و حاشیه‌هایش!”

1. سيروس "قاسم" سيف می‌گه:

   جمعه ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ در ۴:۳۲ ق.ظ

   هر فریادی دارید بر سر سینمای بساز بفروش بکشید!

   پس از عرض سلام و خسته نباشید و تبریک سال نو به شما عزیزان سوره سینما؛
   بسیار بسیار زیبا، هنرمندانه، مؤمنانه و متعهدانه بود که وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی جناب آقای علی جنتی با اظهار نگرانی نسبت به تصمیم آقای ایوبی در ارتباط با حذف واژه ی “فجر” از “بخش بین المللی فجر” هشداردادند و فرمودند که :(… «فجر» کلمه مقدسی است و منظور از آن فقط ۱۰ روزی که به دهه فجر مربوط می‌شود، نیست بلکه هر زمان ما، «فجر» انقلاب اسلامی است و…).
   این اعلام موضع صریح و انقلابی وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی را در مورد دفاع از ارزش های انقلاب آنهم در آغاز سال ۱۳۹۵ باید به فال نیک گرفت و ضمن تبریک سال نو ، جا دارد که به خاطر تجدید عهد با انقلاب و به تبع پیوستن به دلواپسان انقلاب هم تبریک ویژه ای به محضر ایشان گفته شود؛ چراکه دلواپسی، روی دیگر سکه ی انقلاب است و پس از پیروزشدن هر انقلابی ، هنوز دلواپس آن بودن، علامت هنوز انقلابی ماندن است و تا انقلاب به همه ی مطالبات خود نرسیده است، این دلواپسی ها همچنان ادامه خواهد داشت وانگیزه ی راقم این سطور برای نوشتن دیدگاه هایش در سوره سینما در باره ی بخش هائی از سی و چهارمین جشنواره ی سینمائی دهه فجرانقلاب اسلامی ایران، همین بود که احساس می کردم انگار دست هائی نامرئی، دارد گفتار و کردار این جشنواره را طوری می چیند و سازماندهی می کند که بگوید :” این جشنواره ی سینمائی که در اینجا می بینید، به طور تصادفی همزمان شده است با دهه فجر انقلاب اسلامی ایران و گرنه ربطی به انقلاب و اسلام ندارد!”
   و وقتی شنیدم که “بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر” که قرار است در اردیبهشت ماه برگزار شود، به ” بخش بین المللی سینمای ایران” تغییر نام داده است ، تازه متوجه قصد و هدف آن دست های نامرئی از چیدمان آن گفتار و رفتار ضد انقلابی وغیر اسلامی در جشنواره سینمائی دهه فجر شدم که خوشبختانه هشدار جناب وزیر و به خود آمدن رئیس محترم سازمان سینما ئی، نقشه ی “سینمای بساز بفروش” را که برای بی آبرو کردن “سینمای دینی، روشنفکری، ایدئولوژیک و سینمای معلق ” تهیه دیده بود، نقش برآب کرد!
   جناب ایوبی عزیز؛ باور بفرمائید که راقم این سطور اگر دهه فجر امسال هم مثل دهه های فجرآمده در این ۳۷ سال ، از کنار جریان های هنری جاری در ایران، از جمله سینما ،ساکت می گذشت و در- سوره سینما- ی جشنواره ی سینمائی دهه فجر سالی که گذشت، اقدام به نوشتن “دیدگاه “هایش نمی کرد و به تبع ، مورد هجوم ایمیل های نا مهربان و بعضا مهاجم و توهین آمیز “سینمای بساز بفروش ” قرار نمی گرفت ، شاید حالا حالا ها، ضرورت فریاد چنین “واانقلابا” و “وااسلاما”ئی هم پیش نمی آمد! فریاد “واانقلابا ، وااسلاما!” آنهم از قلم کسی که – به زعم همان مهاجمین ایمیلی سینمای بساز بفروش!- مسلمانی است مسجد ندیده و در انقلاب شرکت نکرده ی خارج نشین که پس از سالها گشت و گذار و خوش نشینی در غرب و شرق، به ایران بازگشته است و با فریاد “واانقلابا! وااسلاما!” نه تنها ، چگونگی برگزاری سی و چهارمین جشنواره ی سینمایی دهه فجر انقلاب اسلامی ، از جمله “پوستر ” و “فرش قرمز” و… حتی رفتار و گفتار مسئولان متدین و مؤمن وجبهه رفته و فداکار و جان برکف را به زیر سؤال برده است، بلکه آنها را غیر مستقیم به محاکمه کشانده است که چرا، در رفتار وگفتارشان نه تنها از رفتار و گفتار مسئولین حزب اللهی سالهای اول پیروزی انقلاب فاصله گرفته اند، بلکه آنقدر عقب عقب رفته اند که از آن سوی بام فرو افتاده اند درآغوش سینمای بساز بفروش؛ یعنی همان سینمائی که با تظاهر تهوع آمیزبه روشنفکرنمائی ، دست روشنفکرنمایان قبل از انقلاب و حتی خود روشنفکرنمایان “خارجکی!” را از پشت بسته اند ؛ همان روشنفکرنمایان “خارجکی!” ای که خودشان امروز دارند به رفتار روشنفکرنمایانه ی دل بهم زن آن دوران های ماضی خودشان می خندند! “روشنفکرنمائی یی” که حتی در چهل پنجاه سال پیش، برای متفکرین ایرانی به زیر سؤال رفته بود و قبل تر از آن برای خود روشنفکر شده های غربی!
   اما، این مسلمان- به زعم مهاجمین ایمیلی سینمای بساز بفروش- مسجد ندیده ی در انقلاب شرکت نکرده ، مدعی است که در طول سالها دوری از وطن- که تقریبا نیمی از زندگی شصت و چندساله اش را تشکیل می دهد- هر چیزی را که مربوط به سرنوشت ایران و انقلاب می شده است، دورادور رصد می کرده است و آثار مکتوب اش در عرصه های مختلف هنری، نشان دهنده ی دغدغه و دلواپسی های این مدعا است تا چند سال پیش که برای اولین بار به ایران باز می گردد و از رو به رو شدن با تغییرات شگفتی که همه جا را فراگرفته است، دچار شوک می شود وهمان شوک زدگی، انگیزه ای می شود که با یک تصمیم نابهنگام، در فاصله ی هربار آمدن به ایران، اقدام به نوشتن خاطراتش کند در مورد رابطه ی هنر و انقلاب ، تا چند ماه پیش که به دلیل گرفتاری های کاری، دست از نوشتن خاطرات بازمی دارد و نوشته شده ها را به همراه دیگر کارهای چاپ نشده در نزد وکیل خانوادگی اش به امانت می گذارد و به ایران بازمی گردد تا اگر عمری باقی باشد ، در صدد تصحیح و کامل کردنش بر آید و در غیر این صورت، پس از مرگش منتشر شود.
   این بنده خدا- راقم این سطور- با رجوع به حافظه ی مبتنی بر قضایای آمده در آن خاطرات، معلومش می شود که در دیدارهای مختلفی که با ایران انقلابی داشته است ، در دو مورد آن دچار شوک زدگی شده است. مورد اول زمانی بوده است که برای اولین بار در روزهای پس از پیروزی انقلاب به ایران بازگشته است. و دومین شوک زدگی اش مربوط می شود بازهم به باز گشتن دوباره اش به ایران انقلابی، اما این بار زمانی است که ایران انقلابی ، حدود سی سال از عمرانقلابی خودش را پشت سر گذاشته است. تصاویری که بعدا از دو دیدارشوک دهنده از ایران انقلابی به دست می دهد، بسیار موجز و تقریبا ” چیستان ” گونه و رمزآمیز است .
   دیدار اولش را با ایران انقلابی چنین به تصویر می کشد:” ایران انقلابی رادیدم ویران ، اما محجوب، پر محاسن، مغرور و آزاد که پشت به غرب و شرق و رو به قله ی دماوند و خانه ی کعبه در فراسوی آن ، جائی در افق میان و زمین و آسمان و… بساز بفروشان، فراری ،ترسان و لرزان، خزیده به تاریکی در انتظار زمانی که… “.
   و دیدار دوم را چنین وصف می کند:” ایران انقلابی را می بینم آباد، اما کم حجب، کم محاسن ، معذور، مستقل در هیئتی که انگار آهسته آهسته بر پاشنه ی راست رو به شرق و غرب چرخیده باشد و قله ی دماوند و خانه ی کعبه در محاصره ی برج های سر به فلک کشانده ی بساز و بفروشان رنگ عوض کرده ی فربه شده و…”.
   وصفی چنین چیستان گونه ورمز آمیزی که از قلم این ناقد سر تا پا مقصر تراوش کرده است، انگار بی شباهت به پیام شما بزرگوار جناب آقای حجت الله ایوبی نیست که به مناسبت سی چهارمین جشنواره ی سینمائ دهه فجر انقلاب اسلامی فرموده بودید:( به نام خداوندی که سخن را آفرید و به شکوه کلام سوگند یاد کرد؛ هزاران سال فرهنگ و تمدن، هزاران هزار دیوان شعر و ادب، قرن‌ها مقاومت و پایداری و هزار سال هنرِ کتاب جلوه‌گر شد در جامه «سخن». مردان کارآزموده عرصه کلام، آرش‌گون، زه سخن از کمانِ عقلانیت ایرانی کشیدند. تیرِ سخن دل تیرگی‌ها و بدگمانی‌ها را درید و «کلمه» بر درفش پیروز شد. این پیروزی را مرهون مردانِ با تدبیر این روزگاریم و پیشکش می‌کنیم افتخار سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر را به سفیران سخن و پاسداران و شهیدان حرم) که امیدوارم – گوش سینمای بساز بفروش کر!- زمانی بیاید که تصاویر دراماتیک خوابیده در لابلای لایه های چیستانی هر دوی این پیام ها به زبان سینمای ایرانی” دینی، ایدئولوژیک، روشنفکری و سینمای معلق” رمزگشائی شوند و تا آنزمان، هر فریادی که سینماگران ایرانی دارند بهتر است بر سر “سینمای بساز بفروش” بکشند ؛ چرا سینمای بساز بفروش، ام الفساد سینما است وهربدبختی ای که سینمای ایران ، چه قبل و چه بعد از انقلاب کشیده است، از دست این ام الفساد بی همه چیز، این عروس هزارداماد بی هویت کشیده است که قادر است به رنگ هر سینمائی درآید و همچون موریانه در رگ و پی هر چیز نفوذ کند، حتی در رگ و پی سینمای دینی و به رنگ دین!